جایی برای آسوده من بودن.

امروز.

هر کی به ما رسید، نموند پیشمون. رفت. مسافر بود. با چمدون می‌اومد و با چمدون می‌رفت. انگار ترمینال مسافربری داشتیم.

امسال چقدر سال بیخودی‌ست. چقدر بیخود!

‏من حیث‌المجموع انسان‌ها ناامیدکننده هستند.

-

-

لب از گفتن چنان بستم که گویی دهان بر چهره زخمی بود و به شد

🧋🍪

امروز روز جهانی دلگرمی دادن به آدمای تنهاست.

دوست تنها شخصِ نزدیکی‌ست که تصور از دست دادن و جدایی بین‌تون تقریبا غیرممکنه. چون خانواده نیست که جدایی‌تون رو فقط با مرگ ببینی و پارتنرت نیست که فکر کنی یک روز ممکنه همدیگه رو دوست نداشته باشید. یک انسانِ بی‌اندازه به من نزدیک که خانواده‌ام نیست و اگر هم بخوام نمی‌تونم خانواده‌ای باهاش تشکیل بدم. اما قلبش قلبمه و زخمش زخمِ من و روحش روحمه! نمیشه تصور کرد که دوستی چطور از بین میره. نمیشه پیش‌بینی کرد که چی باعث از بین رفتن اون حجم از صمیمیت و محبت میشه. فقط یک روزی به خودت میای و می‌بینی دیگه وجود نداره.