سیتا؛

«نمی‌دونم از خوب نوشتنت خوشحال بشم، یا از غم غلیظت ناراحت.»

به نظرم سرشت انسان آمیخته با عشق و محبته و این حقیقتی غیر قابل انکاره. آدمیزاد هرچقدر هم در مسیر عشق آسیب ببینه و روحش زخمی بشه، جایی به خودش میاد و می‌بینه مهر و محبتی رو دوباره در دل احساس می‌کنه که نمی‌تونه اون رو پس بزنه. باورم نمیشه اما انگار واقعا زخم عشق رو فقط عشق بهبود می‌بخشه.

همه‌ی آدم‌ها شبیه هم هستند با غرایز و احتیاجات محصور در یک کادر کثیف.

صادق هدایت

زمان‌هایی در زندگی آدمیزاد هست که در آن بیش از هر زمان دیگری، قصد و شهامت پایان بخشیدن به آغاز هرگونه احساس ناخوشایندی را دارد. این احساس که ناشی از، از دست‌دادن‌های مکرر و در پیِ آن، از دست رفتن‌های بسیار هست؛ تیغ بُرنده‌ی روابطی می‌شود که بر لبه‌ی ظرف قرار دارند. آدمیزاد در آن‌وقت از قید و بند رفاقت‌های راکد آزاد می‌شود جوانه‌ی احساس محبت به غریبه را در دل خشک می‌کند میل به انزوا و دوری افزایش و شوق و امید به زندگی در او کاهش می‌یابد.

کسی که هنوز هایده،شجریان و ویگن گوش میده، چایی میخوره و با رفیقای دوران دبستانش میپلکه، هنوز پایه قایم‌باشک و منچ بازی کردنه، پیاده روی میکنه و لباسای ساده میپوشه و گردنبند یادگاری چند سال پیشو گردن میندازه، همچین کسی واسه این دنیای مدرن ساخته نشده. منو برگردونید به جایی که واسش ساخته شدم.

من نمی‌دانم تو در این باره چه فکر می‌کنی، ولی من همیشه دوستدار یک زندگی عجیب و پر حادثه بوده‌ام. شاید خنده‌ات بگیرد اگر بگویم من دلم می‌خواهد پیاده دور دنیا بگردم. من دلم می‌خواهد توی خیابان‌ها مثل بچه‌ها برقصم، بخندم، فریاد بزنم. من دلم می‌خواهد کاری کنم که نقض قانون باشد.

فروغ فرخزاد

این هوای بارونی گرمای آغوش و دست‌های دیگری رو می‌طلبه؛ و ما هم که طالبِ بی‌بهره.

به دنبال معنای واژه‌ی سکوت گشتم؛ به خاموشی و آرامش رسیدم. برایم عجیب بود. سکوتی که معنای آرامش می‌داد، این چنین درد داشت. گمان می‌کنم بخاطر سنگینی باری باشد، که با خود حمل می‌کند. ناگفته‌ها سنگین‌اند و تاوان حمل آنها سنگین‌تر مایه‌ی افسوس است ... آنچه را باید گفت، ناگفته می‌ماند. ناگفته بغض می‌شود بغض به سکوت می‌رسد و این سکوت به درد منتهی خواهد شد. کاش معنای واژگان را دوباره می‌نوشتند؛ در سکوت هیچ آرام شدنی نبود.