باغ جهنم ( کانال اصلی زينب ايلخانى)

پارت جدید از ❤️‍🔥 #باغ_جهنم ❤️‍🔥 تقدیم شما⚘️

با آرامشی که حتی در این آشفتگی هم ترکش نکرده جواب میدهد: -توی راه برات توضیح میدم.

یا حق باغ_جهنم #زینب_ایلخانی صد و هشتاد و شش. اسلحه مشکی را در دست عرق کرده‌ام جابجا میکنم. از درون میسوزم و از بیرون میلرزم. اسلحه سنگین است و دستی که سعی میکنم بالا ببرم میانه راه از قدرت خالی می‌شود اما قبل از اینکه کاملا پایین بیاورمش کسی از پشت سر تکیه گاهم می‌شود دستم را میگیرم. به اسلحه که حالا درخشان‌تر از قبل بالا می‌آید نگاه میکنم و سر میچرخانم تا شخصی که در آغوشش هستم را ببینم. درخشش چشم‌های حامد که به نقطه‌ای زل زده، از اسلحه هم چشمگیرتر است. به آن نقطه ناشناخته حسودی میکنم که نگاهش را دارد و من نه، شاید حالم را می‌فهمد که لبخند پیروزمندانه‌ای میزند، چند ثانیه دیگر مرا از چشم‌هایش محروم میکند و بعد آرام سرش را پایین می‌آورد. خیالم که از داشتنش را با نگاهم میپرسم چکار کنم و دستم محکم‌تر در دستش فشرده میشود. به روبرو نگاه میکنم و شمایلی از مردی میبینم که پشت به ما ایستاده. میشناسم و نمیشناسمش. دست‌هایمان اسلحه را به زیر کتف چپ مرد می‌چسباند و قلبم جمع می‌شود. -میمیره!!! این را نهیب میزنم اما حامد انگار که سوالی پرسیده باشم تایید می‌کند. -میمیره. دستش را تا جایی که انگشت خودش به تنهایی روی ماشه بنشیند از دستم جدا می‌کند و در یک چشم بهم زدن صدای گلوله وحشتناکی در سرم میغرد... با نفسی بریده از خواب میپرم چشم‌های گشاد شده‌ام را به سقف میدوزم و صدای مرمر از دنیای کابوس جدایم میکند! -وای خراب شد!!! چند ثانیه جان می‌کند تا بگذرد و به یاد بیاورم آخرین دقیقه‌های قبل از خوابم در حالی گذشت که در نور ملس آفتاب روی فرش وسط هال دراز کشیدم و به پیشنهاد مرمر بابت لاک و طرح زدن روی انگشت‌های پایم جواب مثبت دادم. اما حالا جای آن حال خوش را دست‌های کرخت و خواب رفته‌ام و رد لاک سرخ روی پایم گرفته...لاک سرخی که ردش روی پوستم شبیه رد خون بود گوشه لب حامد در کابوسم...کابوسی که در آن وسیله‌ای بودم برای خودکشی حامد...برای تیری که از پشت سر نثار تن خودش کرد... به کاناپه، جایی‌ که ندگرمر با فرچه لاکی در دستش شکست خورده به نگشتم نگاه میکند زل میزنم و با دیدن مهران که حالا سمت دیگر کاناپه نشسته خجالت زده از جا میپرم و خجالت‌زده خطاب به مرمر میپرسم: -وای چرا بیدارم نکردی مهمون اومده! مهران پیچ گوشتی در دستش را می‌چرخاند و به سر نارنج که روی پایش با آرامش دراز کشیده دست میکشد. -من مهمون نیستم. این روزها تکنسینم! لبم را گاز می‌گیرم و میخندم. -به خدا اگه خودم از پس اون لوستر برمی‌اومدم مزاحمتون نمیشدم. مرمر در لاک را میبندد. -اگه میذاشت من برم بابا حل میشد. مهران با دلجویی گونه مرمر را کوتاه میکشد. -تو با این بار شیشه فعلا همون گِل بازی رو بکنی کافیه! مرمر فاتحانه پا روی پا می‌اندازد. -این لای این گل ها که بهش میگیم مجسمه خبر نداری قراره توی نمایشگاه بهار چیا رد کنم! ردی از نگرانی لبخند مهران را کمی جمع میکند اما با حفظ حالتش به آشپزخانه اشاره میکند. -فعلا با قهوه یه گل رقیق درست کن چشم‌هام باز شه مفصل بحث میکنیم. مرمر حین رفتن سمت آشپزخانه میگوید: -حرف زدن قبوله، اما بحث نداریم. تصمیمم رو گرفتم از الان هم دارم روش‌ کار میکنم. مهران به عادت ایجاد مکثی برای آرام کردن خودش و به ظاهر برای مرتب کردن ابروهایش دستی به آنها میکشد. -میدونی اگه کوچکترین مشکلی پیش بیاد کل حرفه‌ات از دست میره؟ صدای مرمر را میشنویم که با اطمینان میپرسد: -میدونی اگه مشکلی پیش نیاد زربان چطور زمین میخوره؟ مهران پوف بی‌صدایی میکشد. -قضیه عتیقه‌ها برای زربان در حد خاله‌بازیه، اما اگه کسی توی این خاله بازی زمین بزندش‌ تا اون آدم رو زمین‌گیر نکنه نمیشینه! میشه اجازه بدی زربان رو همون بین سعودها کله پا کنیم؟ صدای باز و بسته شدن کابینت خبر از مراحل آخر آماده کردن قهوه میدهد. -خب قشنگ نیست یه نفر برای به قول تو خاله بازی جوری بسوزه که به بازی‌های اصلیش نرسه؟ اونطوری راحت تر هم روی سعود و اون سلاخ خونه تمرکز میکنیم. مهران با حرص سمت آشپزخانه میغرد. -دیوانه! و بعد با همان حالت و صدایی که به گوش مرمر نرسد رو به من گلایه میکند. -این از اول انقدر کله خر نبود، با اون شهریار رفت و اومد اینجور شد... و قبل از اینکه واکنشی‌ نشان بدهم سمتم خم می‌شود و میگوید: -فعلا برای چیز دیگه اومدم...ببینم تو با حامد حرف زدی؟ میتوانم به راحتی‌ بگویم در این سه روز جز شب اول و پیامی که با درخواست دعا و انرژی فرستادن از حامد گرفتم کوچک‌ترین تماسی از طرفش نداشتم...اما از سرخوردگی این موضوع سوال را با سوال جواب میدهم: -درباره چی؟ -باید امشب همراهم بیای بریم کویت؛ حاضر شو. فقط خوب حواست رو جمع کن مرمر نباید بویی ببره که ماموریتت به ماموریت شهریار مربوطه. برای وضعیتش خوب نیست. دلهره در دلم می‌جوشد. -من باید چیکار کنم؟

📚 رمان فروشی #مرگنواز 🎻 ✍️بقلم #زینب_ایلخانی 💰 قیمت : ۳۰هزار تومان 📝 خلاصۀ رمان: اهورا مزدا پاكزاد نوازنده  معروف ايراني  ويالون  در اتريش است كه طرفداران زيادى  دارد. اهورا زندگى بسيار مرموز و پيچيده اى دارد  او بسيار خشن و بي رحم و سرد است. به طور خيلى مشكوكى زن هايى كه با او وارد رابطه مى شوند بعد از چندى دست به خودكشى مى زنند، فريال اخرين ماهى  اسير قلاب اهورامزداست كه پرده از راز بزرگ او با قدرت عشق بر ميدارد و همراه فريال خواننده از سير عاشقانه زندگى گذشته اهورا مزدا با خبر مي شود و جواب خيلى از معماها حل مي شود... 💢 💢 💢 توجه داشته باشید که این رمان #فروشی ست،بدین صورت که شما فایل عیارسنج را دانلود کرده و آن را مطالعه می کنید؛اگر علاقمند بودید از طریق 📱مراجعه به اپلیکیشن باغ استور یا 💌واریز هزینه رمان به شماره کارت 💳۶۱۰۴-۳۳۷۹-۹۹۶۸-۰۹۲۷💳 ▫️به نام زينب ايلخانى▫️ ارسال فیش واریزی به اکانت 🆔@Moonbow998 فایل کامل را با فرمت PDF دریافت کنید📚

چرا خواستی تمشک‌های جنگلی فروپوشانند سکوت ژرفی را که به کف آورده بودی؟ آتش، متروک، مراقب باغِ خاطره است و تو، سایه‌ای در سایه‌سار، کجا هستی، که هستی؟ [~] آه، تنها کلمات بی‌رحمم را تاب آور و من به خاطر تو بر خواب و مرگ چیره خواهم شد، و، در درختی که می‌شکند، برایت فرا خواهم خواند شعله‌ای را که کشتی و لنگرگاهت خواهد بود. ایو بونفوا، ترجمه‌ی کیوان باجغلی و وحید حکیم ‌Yves Bonnefoy 🩸🖤🎻 این کلیپ رو اتفاقی دیدم و انقدر برام حس و حال 🎻مرگنواز🎻 رو داشت که دلم نیومد باهاتون به اشتراک ندارمش!🥺 اطلاعات دریافت فایل کامل مرگنواز رو هم الان براتون میذارم❤️

همیشه گفتیم حرف‌ها، حضور و نگاه شما خیلی‌جاها توی داستان تاثیرگذاره... با اعتقاد به این حرف امروز ازتون سوالی دارم... تا به اینجای کار و همراهی با اهالی باغ جهنم، به نظرتون چی میشه که فردی مثل رئیس کسی مثل غزال/دریا رو محرم و همراه و معتمد حتی خلوت‌ترین بخش وجودش بدونه. (احتمال هر نوع آشنایی و ارتباط و نسبت قبلی رو هم به کل فاکتور بگیرید) منتظر صحبت‌هاتون توی‌کامنت‌های همین پست هستم❤️‍🔥

تک پارت جدید ❤️‍🔥 #باغ_جهنم ❤️‍🔥 خدمت شما❤️ خودم که خیلی دوستش دارم....🥹

یا حق #باغ_جهنم #زینب_ایلخانی صد و هشتاد و پنج. با حس فرو رفتن تشک تخت آرام چشم باز میکنم و قبل از هر چیز نگاهم به خمیر نیمه کاره می‌افتد که میان من و مرمر به خواب رفته روی پتو افتاده. برای برداشتنش تن خشک شده‌ام را تکان میدهم و همزمان به سمت دیگر تخت نگاه می‌کنم. رئیس با لباس‌های راحتی نو و موهای نمور و مواج که نشان می‌دهد مدت طولانی نیست از حمام بیرون آمده نگاهمان میکند. از یادآوری حرف‌هایم درباره موهایش خنده‌آرامی روی لب‌هایم می‌نشیند. رئیس با شکار کردن لبخندم یک ابرویش را کمی بالا می‌اندازد و با سوال سر تکان می‌دهد. سرم را به علامت هیچ بالا می‌اندازم و به بهانه گذاشتن خمیر سر جای قبلی‌اش رو میگیرم و لبخندم را میخورم. قصد بلند شدن دارم که رئیس میگوید: -امشب همینجا بخواب من یه‌کم کار دارم، اون چند ساعت باقیمونده هم روی کاناپه چرت میزنم. خمیازه کوتاهی می‌کشم. -امروز نصف خونتون خشک شد بس که خون دماغ شدین، بازم با این وضع چشم‌هاتون سرخ سرخه!! چند ساعت کار رو بذارید کنار یه سره بخوابید. بالشی برمی‌دارد. -باشه. اما اینجا اتاق توئه تو بمون. تخت را دور میزنم و بالش را از دست‌هایش بیرون می‌کشم. -یه امشب رو مهمون اتاق من باشید بد بگذرونید. هماهنگ کردم فردا وسایل اتاق مرمر رو میارن. منم که قرصام بی خوابم میکنن هی باید غلت بزنم مرمر بیدار میشه. چشم‌های رئیس متفکر و نگران به مرمر خیره می‌ماند. -هیچوقت اینجور خوابش سنگین نبود که دو نفر بالای سرش حرف بزنن و تکون هم نخوره. خوش خیال میخندم. -واسه بارداریه...در عوض بعد به دنیا اومدن بچه حسابی بی‌خوابی میکشه. از الان یکم خواب ذخیره کنه خوبه. بالاخره نگاهش را از مرمر به من میدهد. -خوب نیست دریا!!! ما همیشه باید با یه چشم باز بخوابیم! این وضعیت مرمر خطرناکه! ... با دلسوزی نگاهش می‌کنم که چطور در عین بهم ریختگی با حوصله بالش و پتو را برایم روی کاناپه مرتب میکند. در آخر هم عصای بلا استفاده‌ام را از گوشه دیوار برمی‌دارد و به دسته کاناپه تکیه میدهد. -از این هم هر از گاهی استفاده کن! مراقبت پات رو جدی نگیری برات مشکل‌ساز میشه. روی کاناپه می‌نشینم. -تضمین میدم همه چیز رو جدی میگیرم، از پام و درس و مشق جدیدم گرفته تا اونی که از همه مهم‌تره...من حواسم به مرمر هست...آره عین قرقی از در و دیوار بالا نمیرم، استراتژی حمله و ضدحمله نمیچینم و آچار فرانسه نیستم...اما از لای پر قو پرت شدم وسط جنگل خار و زنده موندم. بهم اعتماد کنید! چیزی نمیشه! دستش روی سرم می‌نشیند و انگشت‌هایش نرم و با ملاحظه لای پیچ و تاب بد قلق موهایم سر می‌خورد. -اگه بهت اعتماد نداشتم نمیتونستم فردا راهی شم. مرمر رو خیلی وقته به تو سپردم. مست و گیج خواب از رد انگشت‌هایش میپرسم: -من رو به کی؟ حامد؟ میخندد، خسته و شیرین! -خیلی دلتنگشی؟ لجوجانه کمی خودم را عقب میکشم. -نه! خنده‌اش بیشتر رنگ میگیرد و همزمان با حوصله پایم را روی کاناپه دراز می‌کند و وقتی از جاگیری درست بالش زیر سرم مطمئن می‌شود با شیطنت سوالش اصلاح میکند: -یه‌کم دلتنگشی؟ مثل بچه‌ای که وقت قایم موشک بازی خیال می‌کند اگر پشت میله‌ای پناه بگیرد و چشم‌هایش را ببندد کسی هم او را نمیبیند، پلک‌هایم را محکم بهم میفشارم و سرم را در بالش فرو میکنم. لحظه‌ای مکث میکند و بعد آرام میگوید: -اما اون پسر احمقه اگه از دلتنگیت بی‌تاب نباشه! موهایم را پشت گوشم می‌زند و بوسه‌اش را حتی با چشم‌های بسته از نگاهش حس میکنم. -تو رو به خودت می‌سپارم دریا! ... سنگینی دلچسب سایه از روی تنم کنار میرود و این سبکی بیدارم میکند. باید از این هیبت که در گرگ و میش سالن به سرعت سمت تراس کوچکم می‌رود و با حرکتی پایین میپرد بترسم اما شاید "باید" و "نباید" بی‌معنی‌ترین کلمات برای این ماهیچه یاغی تپنده باشد که فقط شور گرفته. قدرتی میگیرم که پای گچ گرفته‌ام را مثل پر کاه بلند میکنم و خودم را به تراس می‌رسانم. کوچه خلوت‌تر از هر زمانی حتی صدای قدم‌هایی که بروند و دور بشوند را هم در خود ندارد پس هنوز همین‌جاست...زیر تراس! با دلتنگی به پایین نگاه می‌کنم که بلافاصله سبد گل کوچکی کف تراس تمام هوش و حواسم را می‌دزدد. ناباور و با دلی غنج زده بلندش میکنم و در غنچه‌های رز گلبهی و سفیدش نفس میکشم. تازه در این فاصله است که متوجه زنجیر ظریفی که لابلای گل‌ها جای گرفته می‌شوم. زنجیر را بیرون می‌کشم و گوی‌های مرواریدی کوچکش دلم را می‌برند. در امتداد گل‌ها و از پس آن‌ها در روشنی صبح که لحظه به لحظه بیشتر می‌شود چشمم به رد سیاهی روی گچم می‌افتد...برای بهتر دیدنش کمی چشمم را ریز میکنم و بعد از چند لحظه دل‌ضعفه‌ام از تشخیص قلب ناشیانه‌ای که روی گچ کشیده شده را با فشردن سبد گل در آغوشم بروز میدهم. حامد را حس میکنم...هنوز همین‌جاست...شاخه گلی را از بین گل‌ها برمیدارم، میبوسم و آرام از لبه تراس به پایین رها میکنم.