شــالیـزار🌾

سلام♥️ ارزوی سلامتی دارم برای تک‌تک‌تون. امشب میخوام یکمی صحبت کنم و بعد چنل رو پاک کنم که دوست نداشتم بدون خداحافظی باشه. در وهله‌ی اول ممنونم از همراهی تک تک شما. ماجرا از این قراره که من بای‌پلارم از نوع۲ و هرچند وقت یکبار بسته به اتفاقاتی که توی زندگیم میوفته دچار دوره‌های افسردگی‌ای میشم که با تقریب همه‌شون شدید هستند و باز بسته به اتفاقاتی که تو اون دوره بیوفته مدت‌ افسردگی زیاد و کم و شدت‌ش زیادو کم میشه. من چند ماه هست که درگیر یه دوره هستم و خیلی خیلی سعی کردم به قول دکترم کنترل کنم و مدیریت داشته باشم، به‌نظر خودم خیلی هم تا الان تلاشم ستودنی بوده اما دیگه از پا افتادم و واقعا نمیتونم. خیلی اتفاقات بدی تا الان تو این دوره افتاده که میتونم بگم بدترین دوره‌ی افسردگی تا به این سن من بوده. این شرایط جامعه هم مضاف بر همه چی و شرایطی که ای‌دی‌اچ‌دی‌ای که دارم برای ادم میسازه باز همه چی رو بدتر میکنه. دو شب پیش که با دکترم جلسه داشتم حرف‌هایی زدم دکترم برای چند لحظه مات مونده بود و بعد گفت فکر نمیکردم همچین چیزهایی تو سرت باشه و جلسه‌ی نیم ساعتمون یک ساعت طول کشیدو اخر با منشی هزینه‌ی دقایق ‌اضافی رو حساب کردم و خودم متعجب مونده بودم که دکترم با اون همه شلوغی مطب‌ش لازم دونست من رو نیم‌ساعت! بیشتر تو اتاق نگه داره و صحبت کنیم. نیاز دارم به دور بودن از همه چیز. حتی توان دانشگاه رفتن روهم ندارم. نمیدونم تا کِی قراره این دوره ادامه پیدا کنه و من تا کجا میتونم تحمل کنم. اخرین باری که به خودکشی فکر کردم شهریورماه بود. الان اما دلم میخواد تموم بشه، تموم بشه. نمیدونم دیگه. هیچ چیز کمک کننده نیست. هیچ حربه‌ای نیست. دکتر میگه باید سوگواریِ تک تک اتفاقات ناگواری که تو این چند ماه اخیر برام اتفاق افتاده رو به جا بیارم اما حتی توان سوگواری ندارم. انگار اشکِ توی چشمام خشک شده. حرف‌هام توی گلو دفن شده. با نزدیکترین ادم‌های زندگیمم نمیتونم راجع بهشون صحبت کنم و درموندم. تصمیم گرفتم کانال رو حذف کنم و پیجمم برای مدتی دی‌اکتیو. اصلا هم دلیل خاصی ندارم برای اینکار و قطعا دلم تنگ میشه اما نیاز دارم تنها و دور باشم. ولی سنگر جنگ‌مون رو رها نمیکنم! شاید دیگه نباشم که پست و استوری بگذارم اما بازهم بدون حجاب اجباری بیرون خواهم رفت بازهم اعتصاب خواهم کرد بازهم در تجمعات شرکت خواهم کرد. پر از خشمم پر از درد و غم‌هایی که تبدیل به رنج شدند پر از تنهایی و پر از انزجار. مراقب خودتون باشید. خدافظی♥️

 محکوم کردن خشونت دوطرفه: مغالطه تعادل کاذب چه شده است که در روزهای اخیر نوشته‌هایی مانند اینکه «چرخه خشونت را متوقف کنید» ما را خشمگین میکند. مگر نه این است که اکثریت ما از دیدن خشونت بیزاریم؟ پاسخ این سوال در مغالطه پنهانیست که در این یادداشتها نهفته است. این فریبکاری که در روزنامه‌نگاری و سیاست کاملا شناخته شده است مغالطه "تعادل کاذب: یا False equivalency گفته میشود. منظور آن است که گوینده به بهانه بی‌طرفی با نادیده‌گرفتن وزن و فاعلیت دو سو، هردو طرف را به یک اندازه متهم کند. از اینرو به این خطای شناختی "دوطرفگی" یا bothsidesism هم میگویند. محکوم کردن خشونت احتمالا کار خوبی است و احتمالا بیشتر آدمها آنرا محکوم میکنند. اما محکوم کردن خشونت از دو طرف، بدون در نظر گرفتن سهم طرفین در اعمال خشونت و درنظر داشتن آنکه چه کسی آغازگر آنست ظالمانه و فریبکارانه است. مردم ایران از چهل سال پیش قربانی بزرگترین انواع خشونت بوده‌اند. درباره اعدامها و شلاقها و بازداشتها و گشت ارشاد حرف نمیزنم که خشونت بودن آنها آشکار است. محرومیت یک ملت از حق انتخاب سرنوشت، حق عزل حاکمان، حق دسترسی به نیازهای اولیه و انتخاب سبک زندگی خشونت‌های ساختاری و آشکاری بوده است. خشونت افتضاح است اما محکوم کردن دوطرف ماجرا، بدون در نظر گرفتن سهم طرفین در آغاز و میزان خشونت اعمال شده بی‌طرفی نیست، بی‌عدالتی است. - اینستاگرم vravaghi

چیز مهمی که در مورد احساساتی که خودمون و دیگران توی این دوره تجربه می‌کنیم، باید بدونیم این هست که: «We are all in the same storm, but not the same boat» احساسی که هر فردی تجربه می‌کنه، ممکنه با احساسی که دیگری تجربه می‌کنه متفاوت باشه. اینکه شما غم و ناراحتی رو تجربه می‌کنید، یا عصبانیت و خشم رو، شما رو تبدیل به آدم‌هایی متفاوت از دیگری نمی‌کنه. یعنی اگر تو خشمگینی و دیگری ناراحت، مشکلی نداره. نباید خودت رو به خاطر احساسی که داری سرزنش کنی. چون هردو درون یک موقعیت هستید. ما با توجه به محیطی که توش بزرگ شدیم، رفتاری که توی کودکی باهامون شده، فرهنگی که توی اون محیط بوده به اتفاقات واکنش نشون میدیم. چون برای خودم هم پیش اومده (خیلی وقت‌پیش) که با خودم فکر کنم که ازین اتفاق ناراحت نیستم پس یه مشکلی دارم، این رو نوشتم. که بدونی، احساسات احساسات هستن، نه به خودت سخت بگیر و نه به دیگری. هیچ‌کس به واسطه‌ی تجربه‌ی احساسات صفت خوب و بدی نمیگیره. مهم اینه همه هدف یکسانی داریم و همه کنار هم هستیم.❤️

نماینده آلبانی چند روز پیش توی نشست سازمان ملل گفت که نترسید چون دیکتاتور‌ها از ترس شما تغذیه می‌‌کنن. الان هم بحث ترس نیست ولی نیاز هست که هر چند وقت یک‌بار جمع بشیم یه جا گریه کنیم.

دوباره شب شد این بی‌قراریِ لعنتی. با دکترم درموردش حرف زدم، یکمی سوال کرد و گفت «سندروم پای بی‌قرار نیست، اضطرابه. خوبه که با ایندرال اروم میشه اما یادت باشه ایندرال فعالیت اعصاب سمپاتیک رو کاهش میده؛ افکاری که تو ذهنت میگذره و باعث اون اضطراب و بی‌قراری میشه رو کاهش نمیده! و اون رو باید خودت کنترل کنی.» همه چی هم که خودمونیم بابا اه.

یه جوری حال همه بده اصلا نمیشه با کسی صحبت کرد.

بچه‌ها این مهمه. توی وبسایت خود سازمان عفو بین‌الملله. امضا جمع می‌کنند که همین پتیشن رو بزنن توی سر سازمان ملل که به جز ابراز نگرانی یه غلطی بکنه. مهمه. مهمه. امضا کنید: https://www.amnesty.org/en/petition/end-the-protest-bloodshed-in-iran/

‏«بنده به عنوان یک ایرانی می‌گویم من نمی‌توانم در برابر این همه مصیبت سکوت کنم. من سکوت نمی‌کنم حتی اگر قرار به رسیدن لحظه مرگ من باشد.» ‏ ستار بهشتی ‏۱ شهریور ۱۳۵۶ - ۱۳ آبان ۱۳۹۱

دکتر لاله مهراد توی پیج اینستاگرمش‌ داره تمرین روزانه‌ی حفظ سرسختی می‌ذاره. و تمرین‌های خوب و کاربردی‌ای هم هستن. حتما چک کنید. هفت‌تا تمرین هست با همراهی سه نفر دیگه. اسم پیج: dr.lalemehrad

درود به مردم شریف ایران ‏نوید افکاری هستم، سکوت شما یعنی حمایت از ظلم و ظالم …