ترنم اردیبهشت

نامت آن قدر زیباست که ساحل به ساحل موج به موج دریا ترت می کند اولین کسی که دریا صدایت کرد شاید اولین شاعر بود رقیه  کاویانی @taranom_ordibehesht

کابوس این خیابانِ مه آلود به کجا می کشاندم بروم.  نروم ، نمی دانم‌ شاید از خواب دیشب ام سر در بیاورم که از هوا نیزه می بارید که زمین از تپّه های جمجمه رشته کوه شده بود که نیزه بازان در شیشه های نوشابه خونِ خنک سر می کشیدند بهتر است برگردم تا کسی خوابم را تعبیر نکند بهتر است به پشت سرم هم نگاه نکنم    رقیه کاویانی @taranom_ordibehesht

پوشیده شهر ، رختِ سیاهش را پائین کشیده ابر، کلاهش را سرداده است عابرِ تندر هم آن خنده هایِ گاه به گاهش را جُز ناودانِ پیر ، نمی فهمد کس هق هقِ تنیده به آهش را یک سارِ خیسِ غمزده می پُرسد از شاخه ی چنار ، پناهش را امشب به عشق پنجره می خواند باران ، قصیده هایِ پگاهش را جوبار ، از هجومِ پلیدی بود کج کرد اگر ادامه ی راهش را باران ! ببار  تاکه  بشوید  شهر از رویِ چهره ، گَردِ گُناهش را خورشیدِ بیدریغ ، نشان دادست از پُشتِ ابر ، صورتِ ماهش را    جعفردرویشیان«غروب» @taranom_ordibehesht

‍ سقوط تا اعداد هیچ خسته است از جهان هیچ‌تری که از کول‌اش پا پایین نمی‌گذارد. نه آدمی‌زاد و نه شاید دیگر سهمِ کلمه و کلام نیست. سی، صد، یا سی‌صد، یا هزار و که همه در یک دقیقه کش برمی‌دارند تن به حجمِ ناتوانِ ماشین‌حساب نمی‌دهند. عدد هرگز حسِ از نفس‌افتادگان را در حال‌و‌هوای هیچ سطر و صفحه و یا هیچ کتابی تفسیر می‌کند/ نمی‌کند! برگ‌های بهارینه را که کاری نیست با ارقام که نه رگ دارند وُ نه پی! ببین بمب‌ها چگونه بر اعداد می‌بارند ببین چند رگ‌بار به سینه‌ی عددِ یک از مگسکِ کور شلیک می‌شود ببین طناب‌ها چگونه با غبارِ چهار نعل دنبالِ گردنِ اعداد می‌روند می‌بینی آبله در چاله و چاه مسیرِ ماه را چه بی‌محابا وجب‌به‌وجب می‌پاید. بر گرده‌ی این هیچ پاهایم دیری‌ست زده‌اند به آخرِ کابوس آیا هیچ هیچی پیدا می‌شود مرا تنها یک دم و باز دم از این هیچ پیاده کند!   نصرت‌الله مسعودی @taranom_ordibehesht

۱)                        "ماجرا" در خیابان بیهوده درنگ می کردم. خیرگی بودم بهتی که نیمه روشنای فلق بود در خیابان مثل علف‌های هرزه دست‌هام قد می‌کشید سینه نبود                     پر بود ز بوی شگفت خاک چنین که می‌چرخم بر خود و بر هیچ بر خاکم از پنجه‌هات درختی برویان!                              ‌‌۲) " دیدن"   میان گلبرگ‌های اتفاق می‌خواهم سپیده‌دمی بپیچانم که‌‌ از اندام تو تازه‌تر باشد. دلی از نسیم دیده‌ام آن‌سوی نیمه‌شب انگار در نگاه دیگری‌ست که حجِ حلّاج  تن دارد   بگذار! در بریده‌های من تب کند اقبال هرچه نسیم   امیر بهادری @taranom_ordibehesht

چشم‌های تو میشیِ مایل به معبدی متروک از آن‌ها که در مسیرِ نگاهشان چندبار دینِ آدم عوض می‌شود دست‌هایت ضمیرهای مستتر نوازش از آن‌ها که جلوی آدم را می‌گیرند و دیگر نمی‌شود به روزهای قبل برگشت و قلبت... کسی چه می‌داند خدا هنگام خلقتِ بعضی‌ چیزها به چه فکر می‌کرده!؟ از آن آهنگ‌ها بودی که هرکسی لااقل یک‌بار در عمرش با آن‌ها گریسته‌است و آدم را ناچار می‌کنند به هرکسی حسادت کند حسادت می‌کنم چون من سزاوارترینِ زنانم برای آن‌که اندوه را به ساعتِ چهارِ نیمه‌شب انتظار را به سال‌های ماندۀ عمر و زخم را به قلبم ضمیمه کنم.    لیلا کردبچه    درنا در بزرگ راه @taranom_ordibehesht

دوست دارم خون‌بازی را نه همیشه روی بوم، من که چون لکه‌های آخر زنانگی کمرنگم و بوی زیرسیگاریِ پُرم خفه می‌کند زهم ماهی را، از خماری ،دریا را عرق می‌کنم و ماهیِ کوچک دیگر فرمان نمی‌برد از من ، موجی حقیرم که آمده‌ام هم‌آغوشیِ ماسه‌ها را به هم بزنم کف کند دهانم تشنج را به تورِ ماهیگیر بیندازم ، و خون را که گم شده در آب ،پیدا کنم، کمرنگم چون قایقی کهنه که جای آب خاک را از دامنش می‌تکاند فاطمه صادقی @taranom_ordibehesht

  صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن دور فلک درنگ ندارد شتاب کن زان پیشتر که عالم فانی شود خراب ما را ز جام باده گلگون خراب کن خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد گر برگ عیش می‌طلبی ترک خواب کن روزی که چرخ از گل ما کوزه‌ها کند زنهار کاسه سر ما پرشراب کن ما مرد زهد و توبه و طامات نیستیم با ما به جام باده صافی خطاب کن کار صواب باده پرستیست حافظا برخیز و عزم جزم به کار صواب کن    حافظ درودی همراه با مهر  پیشکش شما مهربانان،  آزاد اندیشیان  و عاشقان زندگی صبح تون بخیر و شادی فصل بهار است ، موسم زایش و شکفتن گل ها  و خلق زیبایی ها  ، امید ایام به گونه ای بر شما بگذرد،  که سبزی زندگی همواره در دسترس،  وگل لبخند تان بسان بهار همواره شکوفا باشد

از اتفاق کدام جهانی از جهان کدام اتفاق از کدام فاصله‌ی نمی‌دانم‌ها که سخن گیج می‌رود در پیچاپیچِ هیچ ای وصله ی مدام پذیرش ای زایشِ زنده‌ی هر نبود چنگی از زندگی برنتافتیم و ندانستیم مرگ آن‌قدر خسته است که به انتظارِ مرگِ خود دست از زندگی شسته     فرناز جعفرزادگان @taranom_ordibehesht

بیهوده بود خاموش کردن چراغ و در تاریکی پنهان شدن بیهوده بود خواباندن ساعت بیهوده بود خیره شدن به عکس‌های قدیمی..‌. بیهوده بود و موهایم همچنان سپید میشد حمیدرضا شکارسری @taranom_ordibehesht