Ahsen-i Takvim

De ki: “Allah bize ne yazmışsa başımıza ancak o gelir, O bizim mevlâmızdır.” Müminler yalnız Allah’a güvenip dayansınlar. (Tevbe, 51)

İbadetimizin kabul olduğunu nasıl anlarız ? Abdurrahman Büyükkörükçü

“Telaşını gören de, can sesin zannedecek…”🌾

Musibetler karşısında tavrımız nasıl? “Onlara musibetimiz geldiğinde yalvarıp yakarmaları gerekmiyor muydu? Fakat onların kalpleri katılaşmıştı. Şeytan da onların işledikleri günahları kendilerine güzel göstermişti.” En'âm sûresi, 43. Musibetleri nasıl karşılıyoruz? Başımıza gelen bir hastalığa karşı tavrımız nasıl oluyor? Hastalıktan ders ve ibret alıyor muyuz? Toplumsal felaketlerde nasıl davranıyoruz? Yalvarıp yakarıyor muyuz? Hatalarımızı gözden geçiriyor muyuz? Evet, kendimizi hesaba çekelim. Bir sıkıntıyla ve afetle karşılaştığımızda tövbe edip, af ve istiğfarda bulunuyor muyuz? Yoksa her musibeti bilimsel bir olaya ya da tabiat olaylarına bağlayıp suçu doğada ve tabiatta mı arıyoruz? Maalesef kalplerimiz katılaştı, dilimizden tövbe ve istiğfar çekildi. Katılaşan kalplerimize hiçbir musibet ders vermez oldu. Bu nedenle şeytan kalplerimizi ele geçirdi ve kötü işleri bize güzel gösterdi. Vicdanımız rahat bir şekilde günah işler, zulmeder, haksızlık eder olduk! Maalesef yaptıklarımızdan utanmaz olduk. Güzeli çirkin, çirkini güzel gördük. Günahı sevap, sevabı günah gördük. Çünkü şeytan kalbimizin ayarlarıyla oynadı. Başımıza gelen musibetlerden ders almadık, kendimizi sorgulamadık, günah ve hatalarımıza bakmadık. Bir insanın belki de başına gelen en büyük musibet, yaptığı kötülükleri güzel görmesidir, yanlışlarını doğru görmesidir. Öyle ki ne yaparsa yapsın onu güzel görmektedir. Bir insana haksızlık etmeyi güzel görmekte, başkasının hakkını yemeyi hakkı görmekte ve çirkin işleri güzel görmektedir. Böyle bir insan vicdan azabı çeker mi? Çekmez tabi! Çünkü vicdan kararmış, kalp katılaşmış, merhamet gitmiş, şeytan kalbe hâkim olmuş… Bundan kurtulmanın yolu ise kalbin hâkimiyetini Allah’a vermek; kalbi zikirle, tövbeyle, tefekkürle ve merhametle doldurmaktır. Bu sayede kalpteki katılık gider, dillere zikir gelir ve bir hata işlediğimizde vicdanımız bizi rahatsız etmeye başlar. Rabbim bizleri musibetlerden ders çıkaran, vicdanının sesine kulak veren ve hakkı hak bilip hakka uyan, batılı batıl bilip ondan uzak duran kullarından eylesin! ** Bir Sayfa Bir Ayet Bir Hikmet 2 Murat Padak

عَنْ عَبْدِ   اللَّهِ   بْنِ عَمْرٍو قَالَ: قَالَ رَسُولُ   اللَّهِ   ‏  ﷺ   : ”الرَّاحِمُونَ يَرْحَمُهُمُ الرَّحْمَنُ ارْحَمُوا مَنْ فِى الأَرْضِ يَرْحَمْكُمْ مَنْ فِى السَّمَاءِ، الرَّحِمُ شِجْنَةٌ مِنَ الرَّحْمَنِ فَمَنْ وَصَلَهَا وَصَلَهُ   اللَّهُ   وَمَنْ قَطَعَهَا قَطَعَهُ   اللَّهُ.“ Abdullah b. Amr’dan nakledildiğine göre, Resûlullah (sav) şöyle buyurmuştur: “Merhametliler, Rahmân’ın merhamet ettiği kimselerdir. Siz yeryüzündekilere merhamet edin ki göktekiler de size merhamet etsin! “Rahim” Rahmân’(dan) bir bağdır. Kim onunla irtibatını sürdürürse Allah da onunla irtibatını sürdürür; kim de onu koparırsa Allah da o kimseyle ilişkisini koparır.” (T1924 Tirmizî, Birr, 16)

Kanunî ve Karıncalar Müderrislik, kadılık, kazaskerlik vazifelerinden sonra şeyhülislâmlık da yapan büyük âlim Ebussuûd Efendi, Kanunî Sultan Süleyman döneminin büyük şahsiyetlerinden biridir. Bir gün Kanunî Sultan Süleyman, sarayın bahçesinde armut ağaçlarını kurutan karıncaların telef edilmesi için Şeyhülislâm Ebussuûd Efendi’den şu beyitle fetva istedi: “Dırahta ger ziyân etse karınca / Zararı var mıdır ânı kırınca?” Yani: “Eğer ağaca karınca zarar verse, onu öldürmek caiz midir?” diye sordu. Padişahın bu fetva talebi üzerine, Ebussuûd Efendi de şöyle bir beyitle cevap verdi: “Yarın Hakk’ın dîvânına varınca / Süleyman’dan hakkın alır karınca!” Tam bir Müslüman Şuuru 🌹 Hayatımızın her anında bu şuur ile davranabilmek duası ile 🤲🏻

Ya Muaz! Günde kaç defa Allah Teâlâ’yı zikrediyorsun? Günde on bin defa Lâilâhe illâllah diyerek mi? Bak, sana bazı kelimeler öğreteyim, bu on bin defa demenden daha kolaydır senin için. Böyle dersen ne bir melek sevabını yazmağa takat getirebilir ne de bir başkası… Şöyle de: لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ عَدَدَ كَلِمَاتِهِ، لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ عَدَدَ خَلْقِهِ، لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ زِنَةَ عَرْشِهِ، لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ مِلْأَ سَمٰوَاتِهِ، لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ مِثْلَ ذَلِكَ مَعَهُ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ مِثْلَ ذَلِكَ مَعَهُ، لَا يُحْصِيهِ مَلَائِكَةٌ وَلَا غَيْرُهُ. "Lâilâhe illâllahu adede kelimâtihî, lâilâhe illâllahu adede halkihî, lâilâhe illâllahu zinete arşihî, lâilâhe illâllahu mil-e semâvâtihî, lâilâhe illâllahu misle zâlike me’ahû, vel hamdu lillahi misle zâlike mea’hû. Lâ yuhsihi melâiketün velâ gayruhu." "Allah’ın kelimeleri adedince Lâ ilâhe illallah. Yarattıkları adedince Lâ ilâhe illallah, Arş ağırlığınca Lâ ilâhe illallah. Semâlar dolusu Lâ ilâhe illallah. Bunlarla beraber bunların mislince Lâ ilâhe illallah. Bunlarla beraber bunların mislince elhamdülillah. Böyle dersen ne bir melek sevabını yazmağa takat getirebilir, ne de bir başkası.” (bk. Taberanî, ed-Dua, 1/466, h.no: 1630)

Güzellik pâyidâr olmaz, geçer âheste âheste... Zâtî