نقد سینمای روانشناسی🎭

💠هر روانشناسی به یه همچین فولدری احتیاج داره که پر باشه از فیلم‌های آموزشی، مقاله و ابزارهای مورد نیاز. 💠این فولدر کلی ویدئو و فایل‌های آموزشی در حوزه‌های مختلف روانشناسی داره و کلی اطلاعات مفید و فرصت‌های شغلی بهتون میده 💠فقط کافیه دکمه‌ی ADD رو بزنید و این فولدر تخصصی رو در تلگرام خود ذخیره کنی 👇 https://t.me/addlist/t7YbUAn135EyZGQ0 🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥 اسپانسر لیست

دوستان برای کامل کردن ژانر لیست لطفا کمک کنید هر کدوم دیدید یا میدونید چه موضوعیه و خالی گذاشتم برام بفرستید👇 @Fereshteh_B_psy

✍یکی از نفسگیرترین سکانس‌های فیلم جایی است که کیلا توسط اُلیویا به رستورانِ یک فروشگاه دعوت می‌شود. کیلا در جریان این سکانس اصلا حرف نمی‌زند. او در هرج و مرجِ گفتگوی پُرحرارت اُلیویا و دوستانش، فقط یک‌ جا می‌نشیند و با چشمانی پُر از شگفتی، گوش می‌دهد. او به پُرحرفی و دنیادیدگی آنها غبطه می‌خورد. اما شاید در ظاهر به نظر برسد که کیلا با پیدا کردنِ دوست خوبی مثل اُلیویا، قدم به دنیای جدیدی گذاشته‌ است و این آغازی بر پایانِ تنهایی‌هایش خواهد بود. اما نه تنها این سکانس باعث نمی‌شود که احساس کنیم کیلا بالاخره از بندِ افسردگی‌هایش رها شده است، بلکه آنها را تشدید می‌کند. 👩 کیلا به درد چنین جمع‌هایی نمی‌خورد و با اینکه سعی می‌کند به خودش القا کند که دارد از آنها لذت می‌برد، ولی هرچه سعی می‌کند خودش را به آدم‌های پُرحرف‌تر و برون‌گراتر از خودش بچسباند، دورافتاده‌تر و تنهاتر و ناراحت‌تر به نظر می‌رسد. این چیزها شاید از زاویه‌ی دید بزرگسالان، درگیری‌های بی‌معنی و خنده‌داری به نظر برسند، ولی نه تنها بو برنهام کاری می‌کند تا درک کنیم که آنها برای کیلا حکم مسئله‌ی مرگ و زندگی را دارند،‌ بلکه حتی از کیلا به عنوان وسیله‌ای برای صحبت درباره‌ی احساس جهانی تلاش برای یافتنِ شخصیت خودمان و اضطراب و وحشتِ درون‌گراها از قرار گرفتن در اجتماع استفاده می‌کند که سن نمی‌شناسد. هوشمندی بو برنهام این است که هرگز با کیلا به عنوان یک بچه‌ی احمق و کودن رفتار نمی‌کند. در عوض تلاش او برای دوست پیدا کردن را به عنوان چیزِ زیبا و بامزه‌ای به تصویر می‌کشد که هرچه شکست‌هایش معذب‌کننده است، به همان اندازه هم با سادگی معصومانه‌اش، لبخند به لب‌مان می‌نشاند. ✔️شاید کیلا راهش را اشتباه رفته باشد، ولی تماشای کسی که مدام سعی می‌کند تا با آدم‌های دور و اطرافش ارتباط برقرار کند جذاب و دوست‌داشتنی و تحسین‌برانگیز است. بو برنهام خیلی راحت می‌توانست روی لحظاتِ معذب‌کننده‌ی کیلا در تلاش برای اجتماعی شدن تمرکز کند، تا کاری کند مخاطبان با انگشت او را نشان بدهند و به من‌من کردن‌ها و بال‌بال زدن‌ها و دست‌و‌پاچلفتی‌هایش بخندند، تا اضطراب‌های او چیزی بیشتر از یک مشت جوک نباشند. ولی او این کار را نمی‌کند. 👌 فیلم از قرار دادنِ کیلا در لحظاتِ معذب‌کننده به منظور خلقِ همذات‌پنداری استفاده می‌کند. اضطراب و بی‌دست و پایی این بچه‌ها که به موقعیت‌های خنده‌داری منجر می‌شود بیشتر از اینکه همچون نگاهی از بالا به پایین باشد، لحظات خاطره‌انگیزی هستند که بازتابِ موقعیت‌های مشابه‌ای از زندگی خودمان را در آنها می‌بینیم. 📽کانال نقد سینمای روانشناسی @Analiyis_cinema_psy 💽💽💽💽💽💽💽💽💽

✍او جدا از کانال یوتیوبش، حضور پُررنگی هم در اینستاگرام دارد. صبح‌ها قبل از مدرسه، بعد از بیدار شدن از خواب، با صبر و حوصله و با استفاده از آموزش‌های یوتیوبی، خودش را آرایش می‌کند و موهایش را درست می‌کند و تازه بعد از این مراسم صبحگاهی، از خودش سلفی‌ می‌گیرد و آن را با کپشنِ «همین الان اینطوری از خواب بیدار شدم» پُست می‌کند. ✔️ بو برنهام وسیله‌ی هوشمندانه‌ی دیگری هم برای به تصویر کشیدنِ جداافتادگی کیلا در نظر می‌گیرد: جعبه‌ای پُر از یادگاری‌های جور واجور که او در آغاز دوره‌ی راهنمایی دفن کرده بود که شامل یک فلش مموری به شکل باب اسفنجی با یک پیام ویدیویی به خودش بعد از اتمام دوره‌ی راهنمایی‌اش نیز می‌شود. روی جعبه نوشته شده است: «برای باحال‌ترین دختر دنیا». 👩اما کیلایی که این جعبه را آماده کرده بود و آن جمله را روی آن نوشته بود، همان کیلایی که جعبه را با بی‌تفاوتی باز می‌کند نیست. اگر قرار بود کیلا همین لحظه یک جعبه‌ی دیگر دفن کند، احتمالا به جای «باحال‌ترین»، از«مزخرف‌ترین» استفاده می‌کرد. ✔️بو برنهام از این طریق به بهترین شکلِ ممکن بلایی که ۱۳ سالگی به همراه آورده است و آن دخترِبچه‌ی سرزنده و پُراشتیاق را به یک بچه‌ی افسرده و اخمو و بیزار از خود تبدیل کرده است به تصویر می‌کشد. کیلا وقتی به جشن تولدِ باحال‌ترین دخترِ کلاسش دعوت می‌شود، در حالی که همه در حال خوش گذراندن هستند، او همچون روحِ نامرئی سرگردانی است که با شانه‌های خمیده از خجالت و وحشتِ از اجتماع، به خوشحالی دیگران غبطه می‌خورد و حسرتِ تبدیل شدن به یکی مثل آنها را دارد. هر وقت سروکله‌ی پسرِ لاغرمردنی‌ای که دور را دور بهش علاقه‌مند است پیدا می‌شود، همه‌چیز از چشمانِ کیلا اسلوموشن می‌شود. یا وقتی برای تجربه‌ی یک روز در دبیرستان، با دختری بزرگ‌تر از خودش به اسم اُلیویا همراه می‌شود، فقط ردپای او را دنبال می‌کند و در جواب حرف‌هایش کلماتی مثل «باحال» و «خفن» را تکرار می‌کند. اِلسی فیشر نقش دختری را برعهده دارد که گویی بدون آمادگی قبلی و هرگونه سناریویی، جلوی دوربین پرتاب شده است و باید بداهه کند. کیلا تقریبا در تمام صحنه‌های فیلم همچون شخصی است که در حین غرق شدن، باید لبخند بزند و وانمود کند که کنترلِ اوضاع را در دست دارد. 📽کانال نقد سینمای روانشناسی @Analiyis_cinema_psy 💽💽💽💽💽💽💽💽💽

✍این آخرینِ ویدیوی کیلا نیست. او در ویدیوهای دیگرش هم درباره‌ی موضوعاتی مثل خجالت نکشیدن و اهمیت قاطی شدن در جمع‌ها و گردهمایی‌ها و گفتگوهای دوستانه صحبت می‌کند و در جریان تمام این ویدیوها طوری به نظر می‌رسد که انگار در حال تحملِ یک شکنجه‌ی دردناک است، اما نباید دردش را بروز بدهد. این ویدیوهای یوتیوبی اما به وسیله‌ای برای سرک کشیدن به درونِ روحِ آشوب‌زده و متلاطمِ کیلا تبدیل می‌شوند. ✔️ کیلا همان دختر همیشه معذب و ساکت و سربه‌زیری با صورتی پُر از جوش و آکنه‌های ناجور است که حس خسته‌کننده‌ی تنهایی را مثل کف دستش می‌شناسد. با حسِ افتضاحِ قرار گرفتن در نزدیکی یک گردهمایی، اما عدم وارد شدن به درون آن آشناست. صدای وزوز ممتدِ دیده نشدن را بی‌وقفه در گوش‌هایش می‌شنود. همچون صدفی در ساحل که وسط توپ‌بازی بچه‌ها و آب‌بازی شناگران و سوت غریق‌نجات و فریادِ مادری نگران و شوخی‌های عشاق افتاده است و شاید بعضی‌وقت‌ها لگد هم شود. کیلا شاید در شبکه‌های اجتماعی فعال باشد، ولی دوستانِ نزدیک کمی دارد. یا اصلا ندارد. شاید از صبح تا شب صورتش با درخشندگی صفحه‌ی موبایلش روشن باشد، اما دوستانی ندارد که بتواند احساساتِ سیاهش را با آنها در میان بگذارد. ✍ کیلا دچار یک‌جور سوءتغذیه‌ی اجتماعی حاد شده است؛ اگرچه یک بشقاب پُر از فعالیت‌ در شبکه‌های اجتماعی را با ولع می‌بلعد، ولی سوزشِ معده‌اش از گرسنگی دست از سرش برنمی‌دارد. این موضوع وقتی برای کیلا به یک بحرانِ بزرگ تبدیل می‌شود که او کم‌حرفی و درون‌گرایی را به عنوان چیزی اشتباه و نقص برداشت می‌کند. این خودبیزاری به‌علاوه‌ی تلاش‌های ناشیانه‌ی او برای جنگیدنِ علیه طبیعتش نه تنها وضعیتش را بهتر نمی‌کند، بلکه آن را به گره‌ی کورتری تبدیل می‌کند. مبارزه‌ی کیلا با خودش مثل این می‌ماند که سیاه‌پوستی فکر کند سیاه‌پوست‌بودن یک نقص است و تصمیم بگیرد هر کاری برای مخفی کردن آن و عوض کردنِ رنگ پوستش انجام بدهد. این موضوع وقتی به مرحله‌ی اضطرار می‌رسد که متوجه می‌شویم کیلا متعلقِ به نسل اینترنت و سلفی است. آنها فقط وسط راه با اینترنت آشنا نشده‌اند. آنها با اینترنت بزرگ شده‌اند. می‌توان آنها را یک مشت خودشیفته‌ی موبایل‌به‌دست رنگ‌آمیزی کرد، ولی چنین نسخه‌پیچی‌های عجولانه‌ای، خیلی آسان است. مسئله این است که همه با تماشای واکنشِ دیگران به خودشان، از شخصیتِ خودشان اطلاع پیدا می‌کنند. این خصوصیت انسانی ربطی به عصرِ اینترنت ندارد. ولی فرقش این است که حالا آن واکنش‌ها در قالب کامنت‌ها و لایک‌ها و فالوها و قلب‌ها فرم واضح‌تر و واقعی‌تری به خودش گرفته است. ✔️حالا به جای جستجو در واکنش‌های چهره‌ی بقیه، دقیقا می‌توان دید که چقدر نفر فکر می‌کنند (یا حداقل وانمود می‌کنند) که ازمان خوششان می‌آید. سیستم شبکه‌های اجتماعی طوری طراحی شده است که مدام وجود یکدیگر را تایید کنیم. حالا کیلا درست در ۱۳ سالگی، در اوجِ زمانی که شخص برای سر در آوردن از شخصیتش با خودش گلاویز است، به قربانی میلِ انسانی‌اش برای مورد تایید قرار گرفتن هم تبدیل شده است و از آنجایی که در دنیای واقعی یک شکست‌خورده‌ی کامل است، سعی می‌کند تا در دنیای مجازی جبران کند. 📽کانال نقد سینمای روانشناسی @Analiyis_cinema_psy 💽💽💽💽💽💽💽💽💽

👩نقد و تحلیل روانشناسی فیلم #کلاس_هشتم ✍کلاس هشتم» درباره‌ی آخرینِ هفته‌ی دختر ۱۳ ساله‌ای به اسم کیلا (اِلسی فیشر) در مقطع راهنمایی قبل از آغاز تعطیلاتِ تابستانی منتهی به کوچ به دبیرستان است. در جریان این هفته اگرچه در ظاهر اتفاق خاصی نمی‌افتد، ولی همزمان تا دلتان بخواهد اتفاق می‌افتد. 👩«کلاس هشتم» درگیری دختربچه‌ای ۱۳ ساله سر خودشناسی را برمی‌دارد و آن را به بررسی بحرانِ اگزیستانسیالیسمی خیره‌کننده‌ای تبدیل می‌کند. وقتی برای اولین‌بار با کیلا روبه‌رو می‌شویم از طریقِ دوربینِ مک‌بوکش است که او را به‌طرز نفسگیری در حال کشتی گرفتنِ با یک موضوع جدید است به تصویر می‌کشد: پُرحرفی. کیلا نه در حال صحبت کردن با مخاطبانِ فیلم، بلکه در حال صحبت کردن با هم‌شاگردی‌ها و هم‌مدرسه‌ای‌ها و هم‌سن و سال‌هایش است. حداقل کیلا امیدوار است که آنها در حال تماشا کردنِ جدیدترین ویدیوی یوتیوبش باشند. هرچند بازدید‌های یک رقمی‌ ویدیوهایش حرف دیگری می‌زنند. کیلا به‌طور شتاب‌زده‌ای حرف می‌زند. گویی یک مکث بعد از جملاتش کافی است تا بینندگانش، ویدیوی او را قطع کنند. تند تند به کاغذی که آماده کرده است نگاه می‌کند، مدام از کلماتی مثل «مثلا» یا «می‌دونین» استفاده می‌کند و به‌طرز مظلومانه‌ای سعی می‌کند تا به همه بفهماند که اگرچه بقیه فکر می‌کنند که او کم‌حرف است، ولی در واقع او به قول خودش «بامزه و باحال و پُرحرف» است و پیامی که از طریقِ این ویدیو می‌خواهد بدهد این است که نباید «خودتان را برای تحت‌تاثیر قرار دادن دیگران» عوض کنید. 👩 کیلا در جریان این صحنه طوری به زور و زحمت خجالت‌زدگی و ترسش را زیر چهره‌ی مصنوعی و تابلویی از اعتمادبه‌نفس و حرارت مخفی نگه می‌دارد که انگار در حال تماشای ویدیوی قربانی یک گروگانگیری هستیم که می‌خواهد بدون زدن زیر گریه از وحشت، پیامِ گروگانگیرها را بخواند. تضادِ بین حس واقعی کیلا و چیزی که سعی می‌کند نشان بدهد به خاطر این نیست که کیلا از دوربین می‌ترسد یا روی موضوعی که می‌خواهد درباره‌اش حرف بزند احاطه ندارد (هر دوی اینها حقیقت دارد). مسئله این است که شخصیتِ کیلا در تضاد مطلق با چیزی که می‌خواهد در این ویدیو نشان بدهد قرار می‌گیرد و این به معنی یک شکستِ واضح است. به محض اینکه بو برنهام بعد از اتمام ویدیو، از وب‌کمِ کیلا به لانگ‌شاتی از او در پشتِ میز کامپیوترش کات می‌زند، کلوزآپ پُرنور او جای خودش را به دختربچه‌ای در گوشه‌ی تاریک اتاقش می‌دهد. به محض اینکه کیلا دوربینش را خاموش می‌کند، می‌توان بسته شدنِ آرواره‌های هیولای تنهایی به دور او را دید. کیلا در جریان ویدیویش طوری از پُرحرفی صحبت می‌کند که انگار پُرحرفی یکی از مهم‌ترین فضیلت‌های انسانی است که هرکسی آن را نداشته باشد باید برود سرش را زمین بگذارد و بمیرد. نحوه‌ی حرف زدن کیلا درست شبیه کسی است که در بحبوحه‌ی ساختن شخصیتش توسط ایده‌ای که نه می‌داند چه چیزی است و نه می‌داند دقیقا چه معنایی دارد بلعیده شده است. 📽کانال نقد سینمای روانشناسی @Analiyis_cinema_psy 💽💽💽💽💽💽💽💽💽