Malohat Anvar

Инсон доимо кимгадир ёки нимагадир етишмоқ учун елиб - югураётган чоғида энг кўп ўзига кеч қолаётганини, ўзига ўзи етишолмаётганини англамас экан. Сокинлашинг, бир муддат тинчланинг, токи ўзингиз ҳам ўзингизга етиб олинг… Малоҳат Анвар.

ДЕНГИЗ ва БИЗ…ёки ҳайит куни ҳангомалари. 2- қисм Ўғлим “онам яна мувозанатини йўқотмасин” дедими, ишқилиб у қўлимдан ушлаган ҳолда қирғоқда юрарканмиз, соямизга қараб, “Кичкиналигингда йиқилиб тушмаслигинг учун ман сани қўлингдан етаклаб юрардим, энди мана сан мани қўлимдан етаклаб юрибсан. Ўзимни отаси етаклаб олган қизчадек ҳис қиляпман. Сани манга берган Роббимга ҳамд бўлсин, иймонинг саломат, умринг узоқ, ризқинг кенг бўлсин, ўзингдан ҳам яхши жуфт насиб қилсин. Иншааллоҳ, келиним билан ҳам шунақа қўл ушлашиб денгиз бўйларида айланиб юрганингда ман қирғоқда, сизларни кузатиб кўзларим қувнаб ўтирай…” деб боламни алқаб кетарканман, “Омин, Омин” деб турган ўғлим охирги гапимга келганда , “Қирғоқда нима қиласиз? Иккимиз икки томониздан ушлаб бирга айланамиз иншааллоҳ “ деб ҳазилга олди. “Қўйей, ёшларни орасига суқилиб кириб оладиган бетамиз қайнона бўлмайиней, болалари бахтли эканини кўриб кўзи қувонадиган она бўлай” деб кулдим. “Ҳали сиз супер-қайнона бўласиз! Ман қолиб келинизга она бўлволишиз аниқ” деб кулди у ҳам. Бизнинг она-боланинг илиқ муносабатларимизни кузатиб ўтирган холамнинг қизи, “Аббосхон сизи роса эъзозларкан апа, ҳавасим келди. Ўғлим ҳам ўғлиздан ибратланиб манга меҳрибончилик қилиб қолди келганимиздан бери, олдинлари ҳеч ёнимга келиб елкаларимни силаб қўймасди. Ўғлиз “Онани эъзозлаш” курси очиб йигитларни ўқитса бўларкан” деб ҳазил аралаш роҳатланиб кулади… Чексиз денгиз, кўм-кўк осмон, оқ-сариқ кунжут мисол қум тўкилган соҳилдан бошқа ҳеч қандай манзара йўқ бўлса ҳам нега бунчалар мазза қилганимизнинг сабаби - инсон фитрати доим кенгликка, эркинликка, табиийликка, оддийликка интилиши бўлса керак. Денгизни севдик…”Яна келиш насиб қилсин” дея уйга қайтиш тараддудига тушдик. Ҳаддан ортиқ хурсанд бўлиб юборибмиз шекилли, йўлда бир кичик, аммо ибратли синовга дуч келдик. Асрни ўқиб уйга қайтиш учун йўлга чиқдик. Катта трассанинг кўприк йўлидан ўтаётганимизда машинамиз бузилиб йўлда қолиб кетдик. Машина капотини очиб чуқулаган йигитлар, устасиз иш битмаслигини билиб ёрдам сўраб машиналарни тўхтата бошлашди. Аксига олиб ҳеч ким тўхтамасди. Бир ёқдан Қуёш ботиб шом бўлаётганди. Ўғлим, “ман ҳозир эвакуатор чақираман, сизларни таксига чиқариб юбориб ўзим эвакуаторни кутаман” деди. Мен эса, “Олдин шомни ўқиб олайлик, кейин бир гап бўлар, намозимиз тугагунча Аллоҳ бир ёрдамчи юборар” дедимда шундоқ машина олдига ерга пикник тўшамасини солиб жамоа бўлиб намоз бошладик. Намозни тугатиб қарасак, машинамиз орқасида эвакуатор турарди. Ўғлимга қараб, “чақириб улгурганмидинг?” Десам, “йўқ” деди. Эвакуатор шофёри билан гаплашиб бўлгач, ўғлим шофёр кабинасига чиқадиган, бизни эса машина ичида ўтирган ҳолимизда эвакуаторга оладиган бўлишди. Умримда бунақа ҳолда сайр қилмагандим. Жуда ғаройиб бир йўлчилик бўлди. ☺️ Ўша эвакуатор шофёрининг уйи биз тўхтаб қолган жойга яқин экан. Ҳайит куни дам олиб ишга чиқмаган экан. Лекин шомга яқин негадир уйда юраги сиқилиб кўчага чиққиси келаверибди ва эвакуаторини миниб йўлга чиқибди. Бизни йўл четида намоз ўқиб турганимизни, машинамиз капоти очиқлигини кўриб, “Балки Аллоҳ шу инсонларга ёрдам беришим учун мени бу соатда уйимдан чиқаргандир…” деган ўй билан айланиб келиб ёнимизга тўхтаган экан. Одатдаги ҳизмат ҳаққидан пастроқ ҳақ сўраган ва ўғлим “Сизни бизга Аллоҳ етказди, ҳеч ким тўхтамаган пайтда ёрдамга келганингизни ўзи бир неъмат бўлди” деб ҳаққини ортиғи билан берганидан хурсанд бўлган шофёр йигит, то манзилимизга еткунча ўғлим билан дилдан суҳбатлашиб, ҳайрлашаётганда телефонини бериб, “онанг ва меҳмонларингни олиб биз томонларга ҳам боринглар, бизни маҳаллада ҳам жуда чиройли жойлар бор, меҳмон қиламиз, сан каби жўмард ва самимий инсонларга ҳар замон эшигимиз очиқ” деб илтифот қилибди. Уйга келганимиздан кейин ўғлим айтган бу гаплардан таъсирланиб, Аллоҳ ўзига ишонган бандасини ҳеч қачон ёрдамсиз ташлаб қўймаслигига яна бир бор амин бўлдик. Ҳайит кунимиз ана шундай эсда қоларли ҳангомалар билан ўтди. Алҳамдулиллаҳ ъала кулли ҳаал!

ДЕНГИЗ ва БИЗ…ёки ҳайит куни ҳангомалари. 1-қисм. “Истанбулдаги пляжларнинг суви тоза эмас, буни устига аёллар пляжида ҳаи қутқарувчи ва кузатувчилар аксарияти эркаклар бўлади” деб эшитиб, бу ерда денгизда чўмилиш фикридан қайтиб қўяқолгандим. Сингилларимга ҳам буни айтганимда, “чўмилишимиз шарт эмас, шунчаки денгизни томоша қилиб, оёғимизи денгиз сувига пишиб бироз юрсак етади” дейишди. Хуллас, бу ҳайитни ҳаммасидан бошқача, денгиз бўйида ўтказдик. Нонуштани уйда қилиб, “ийи байрамлар” деб келадиган қўшни болаларга ҳайитликларни тарқатиб бўлгач Истанбулдан ташқаридаги Карабурун соҳилига қараб кетдик. Ҳайит куни бўлгани учун соҳилда одам жудаям кам эди. Пляжнинг деярли одамлар йўқ қисмига, шундоқ тўлқинлар келиб қайтаётган қумли қирғоғига соябонларимизни ўрнатиб, пикник учун мосланган тўшамани солиб, ҳар тўлқин билан бирга келаётган ажойиб шабадада мазза қилиб ўтирарканмиз, нариги соҳили кўринмаётган, тўлқинлари пишқириб, кўпириб келиб соҳилни юваётган бепоён денгизга қараб, Аллоҳнинг қудратига лол қолар, кўзларимиз қамраб ололмаётган бу манзара юрагимизни кенгайтириб, ундаги ғуборларни тарқатаётгандек ҳис бўларди. Айниқса соҳил бўйлаб ялангоёқ бўлиб олиб, худди оқ кунжутга ўхшаб кетадиган иссиқ қумни босиб юраркансиз, оёғингиз остига келиб урилаётган муздек сувни ҳис қилиш ҳам ажиб бир ҳолат… Ўша куни соҳилда асосан ёш болали оналар бор эди. Менимча шу яқин атрофда яшайдиганлар бўлишса керак. Кўплари ҳижобли аёллар эди. Улар ҳам фақат болаларини чўмилтириб, ўзлари бизга ўхшаб қирғоқда оёқларини сувга пишиб юришдан нарига ўтишмасди. Ёшлигимда, жоҳил пайтимда, Сочи, Ялталарга курортга борганларга, Қора денгизда чўмилиб, пляжларда юрганларга ҳавас қилар, турмуш ўртоғим олиб бормагани учун ўпкалар эканман. Қанчалар аҳмоқона ҳавас бўлган экан! Яхши қилган эканлар олиб бормай! Исломни тушунгач, бу дунёнинг пляжларида яримяланғоч қилиб юришдан сақлаганига Роббимга ҳамд айтганман. Кўпириб-кўпириб, шовқин солиб қирғоқни ювиб қайтаётган тўлқинларни томоша қилиб тургандим, шитоб билан келиб урилган кучли тўлқиндан мувозанатимни йўқотиб йиқилиб ўтириб қолдим. Ўзимни ўнглаб улгурмасдан кейинги тўлқин келиб урилди, кейин яна бошқаси…Шу ўтирганча тургим келмай қолса денглар. Бирам ёқимли бўларкан тўлқин ичида ўтириш… Бўлар иш бўлди, устим ҳам шалаббо бўлди…бир гап бўлар… Менинг ҳолимни кўриб синглим ҳам югуриб ёнимга келди, “сув совуқмасмикан?” деб сўради. “Мазза экан” дейишим билан у ҳам шартта ёнимга ўтириб олди…Денгиз бизни худди онасининг бағрига тушиб қолган гўдаклардек эркалатар, ҳар тўлқин келганда вужудимизни силаб-сийпалаб, оғриқларимизни, ғамларимизни ювиб олиб кетаётгандек яйрардик…Онамдан ёдгорим, онамнинг бир парчаси, борган сари онамга ўхшаб кетаётган синглимга суяниб дам кулар, дам йиғлардим… Атрофга аланглаб, “эркаклар йўқми” деб қараймиз, узоқда ўтирган кузатувчи ҳам жойида кўринмади. Шу пайт ўғлим ва жиянларим ўтирган еримиздаги соябон ва енгил ёпинчиқларни олиб келиб бизни ҳар томондан тўсиб қўйишди. Яна бироз тўлқинлар “зарбига дош бериб” ўтирдикда сўнг чиқиб, офтобга ўтдик. Кийимларимиз ҳам шундоқ устимизда қурий бошлади…Бизни денгиз, осмон, учаётган қушлар ва маҳрамларимиздан бошқа кўрмади ҳисоб…Узоқдан кимдир кўрган бўлса ҳам қора шарпадек туюлгандирмиз… Лекин шу озгина фурсат ҳам анча адреналин берди. Одамлар бежизга денгизга киришни севмас экан… Давоми кейинги постда.