Solitude

هر جا هر مشکل سیاسی و رسانه ای در این کشور دیدید، آقای غلامحسین محسنی اژه ای رئیس محترم و شریف قوه قضائیه رو لعنت کنید.

هیچ‌چیز به اندازه‌ی بازگشت مسعود نیلی به صحنه‌ی تصمیم‌سازی اقتصاد سیاسی ایران من رو نمی‌ترسونه. تصمیم‌های پیش‌نهادی این آدم به سادگی می‌تونه ما رو دچار قحطی بکنه :))

🛐سلام میشه لطف کنید برام دعا یا صلوات بفرستید که ان‌شالله امتحان امروزم به خیر بگذره 🛐سلام لطف می‌کنید دعا کنید و صلوات بفرستید امروز برام به خوبی بگذره

بازجوی وزارت اطلاعات اومده به ما میگه طالبان. دنیای عجیبیه مثل این میمونه هری مگوایر به راموس بگه بدترین دفاع جهان

من رای پزشکیان در انتخابات اخیر رو به چیزی جز "ابتذال امر سیاسی به مثابه امر عمومی" نمی‌تونم تعبیر کنم. متاسفانه در دنیا ما در نقطه‌ی ابتذال همه‌چیز ایستادیم. جایی که تمدن‌ها سقوط کرده و سفلگان سر بر آوردن. ما دقیقا الان اون‌جاییم و افقی هم برای برون‌رفت از این وضعیت دیده نمی‌شه.

یه بار دیگه یادآوری کنیم ما با مردمی تو یه کشور زندگی می‌کنیم که حداقل ده میلیون‌شون به کسی رأی دادن که نه بلده حرف بزنه نه ایده‌ای داره نه پرستیژ نه هیچی و کلا رو هواست. به نظرم روسیه نشد عمان هم بد نیست. می‌گن پول خوب می‌دن نزدیک هم هست.

این‌جوری نمی‌شه خودم باید رئیس‌جمهور بشم توی این مملکت😒

باید تلاش بشه گفتمان حمایت از محرومین و رفع فقر پنهان (نه از طریق توزیع پول نفت) جای گفتمان توسعه (به معنای توسعه‌ی کارتاژی) رو در فضای سیاسی بگیره.

▫️شما نمی‌تونی بیای از یک طرف مدام این حرف رو برای فرار از مسئولیت جا بندازی که "من اختیار ریش و پشمم را هم نداشتم" و بعد دو سال در شرایطی چه چیزی تغییر نکرده بپری وسط و فاز برداری که "فرق می‌کند چه کسی در پاستور باشد" و انتظار داشته باشی که فوج‌فوج آدم بره برات پای صندوق رای. مسیر تغییرات سیاسی نرم و آرام رو خود افرادی بیش از همه تنگ کردن که بیش‌ترین ادعا رو در راستای تغییر داشتن. اما برای فرار از مسئولیت خودشون رو هیچ‌کاره نشون دادن. از طرفی چون از کیسه‌ی تقابل با اصول جمهوری خرج کردن، ریشه‌های قدرت هم تمایل چندانی به بازی دادن این‌ها ندارن. طبیعیه که در چنین فضایی، مردم عادی هم تمایلی به حضور نشون نمی‌دن. ▫️فارغ از این‌که چه کسی هفته‌ی آینده مسافر پاستور بشه بزرگ‌ترین خطری که ممکنه تهدیدش کنه تقلیل شکاف اجتماعی به خاموش کردن اعتراضات بورژوازی کاذب در ایرانه. اون‌چه که بیش از همه موجب بی‌تفاوتی سیاسی در ایران شده اولاً مرجعیت خرده‌رسانه‌ها و خرده‌تریبون‌هاست. ثانیا احساس بی‌پناهی افراد در مواجهه با سرمایه‌داری افسارگسیخته. این‌جاست که رئیس‌جمهور آینده باید درک بکنه فارغ از انتخابات آمریکا و هر جای دیگه، اولویت داخلی‌ش ایجاد یک "نظام رفاهی" مدون و مفصل‌ه. و امیدوارم چه ایجاد نظام رفاهی به افزایش بودجه‌ی رفاهی تقلیل داده نشه وگرنه سرنوشتی بهتر از سرح تحول سلامت یا سبد کالا نخواهد داشت. در برنامه‌های سعید جلیلی من این موضوع رو دیدم و امید دارم سویه‌های چپ‌گرایانه‌ی مسعود پزشکیان هم اون رو به این سمت متمایل بکنه. اما تا زمانی که نظام رفاهی در ایران به درستی برقرار و معرفی نشه، سرد بودن فضای انتخاباتی هم حل نخواهد شد. دغدغه‌های بالای شهری و خرده‌بورژوازی تازه بعد از این‌ها قرار خواهند گرفت. نتیجه این‌که امیدوارم در دولت آینده بیش از هر چیزی به سمت سیاست‌های نهادگرایانه بدون تلاش برای امتیازگیری سیاسی بریم.