آکادمی زبان‌شناسی

خلاصه پژوهش نام‌گذاری کودکان تهرانی از ۱۳۷۵ تا ۱۳۹۴ نوشته : عباس عبدی

مقاله: نشانه‌شناسی سبک زندگی در داستان قلعۀ حیوانات جورج اورول بر پایه الگوی اریک لاندوفسکی دوماهنامه جستارهای زبانی تربیت مدرس ✍دکتر وحید سجادی فر ✍نسترن کسانی آبان ۱۴۰۰ 🆔@social_semiotics

Noam Chomsky - Syntactic Structures-de Gruyter Mouton (2002).pdf

از پلیدی‌های استبداد، یکی هم این است که شریف زیستن را مدام دشوارتر می‌کند.  استبداد کارش این است که هر روز آدم‌های بیشتری را مجبور به انتخاب بین شرافت و آسایش کند.  استبداد کارش این است که هر روز شریفانه زیستن را دشوار‌تر کند. استبداد کارش این است که هر روز بنشیند به  تماشای آدم‌هایی که در ترجیح شرافت بر آسایش یک جا می‌لغزند ( و از چشم دیگران میفتند. ) استبداد کارش این است که هر روز هزینه شرافت را بالا ببرد تا تعداد کمتری قادر به پرداخت آن باشند. استبداد کارش همین است، تهی‌سازی جامعه از شرافت. قدرت بی‌قدرتان #واتسلاو_هاول

فراخوان مقاله فراخوان مقاله برای شماره‌ی ویژه‌ی "مطالعات زبان‌ها و گویش‌های غرب ایران" به زبان انگلیسی Call for Papers Research in Western Iranian Languages and Dialects دانشگاه رازی کرمانشاه #زبانشناسی #زبانهای_ایرانی 🆔 @cog_linguistics

هم‌تکاملی سگ و انسان اینکه انسان‌ها سگ‌ها را اهلی کردند، یا سگ‌ها در یک فرایند خوداهلی‌سازی از گرگ‌های خاکستری جدا شدند تا بتوانند از زیست در مجاورت انسان‌ها بهره برند، یا ترکیبی از این دو درکار بوده‌است، محل اختلاف زیست‌شناسان است. در این نظریه‌پردازی‌ها به منافعی که همکاری انسان و سگ برای دو گونه داشته، مثلا در شکارگری مشترک، یا در حفظ منابعی که فایده‌ی آن به هر دو گونه می‌رسیده است، اشاره می‌شود. اما داستان این هم‌تکاملی هرچه باشد، واقعیتی وجود دارد که نظریه‌های رقیب باید در تبیین خود در نظر داشته باشند: اینکه سگ‌ها به خوبی حالات چهره‌ی انسان را تشخیص می‌دهند و در مقابل صاحبان سگ‌ها نیز از حالات چهره‌ی سگ‌ها می‌توانند حالات درونی آنها را تشخیص دهند. دو پژوهشی که اخیرا منتشر شده‌اند اطلاعات جالبی در فهم رابطه‌ی انسان و سگ در اختیار می‌گذارند. در پژوهشی که چند ماه پیش نتایج آن در مجموعه‌ مقالات آکادمی علوم آمریکا منتشر شد پژوهشگران نشان داده‌اند که طی تکامل سگ، از حدود ۳۰ هزارسال پیش، عضله‌ی خاصی در چهره‌ی سگ‌ها ایجاد شده که نه تنها در نزدیک‌ترین نیای سگ، یعنی گرگ خاکستری وجود ندارد، بلکه در هیچکدام از خانواده‌ی گرگ‌ها دیده نمی‌شود. این عضله باعث می‌شود که سگ بتواند علائمی را در چهره نشان دهد که به عنوان نوعی زبان مراوده با انسان عمل می‌کند. البته تشخیص برخی از این علائم قدری سخت است و صاحبان سگ‌ها به تدریج با آن آشنا می‌شوند. در همین راستا پژوهش دیگری که اخیرا در نشریه‌ی جانوران منتشر شده نشان می‌دهد سگ‌هایی که صورت‌های ساده‌تری دارند، به این معنا که ترکیبی از رنگ‌ها و لکه‌ها بر روی صورت آنها نیست، بهتر می‌توانند با نشان دادن حالات چهره، با انسان‌ها تبادل اطلاعات کنند به این معنا که انسان‌ها نیز حالات چهره‌ی آنها را بهتر تشخیص می‌دهند. ممکن است پژوهش‌های آتی با تأمل در اینکه چگونه این عضله به‌وجود آمده است بتوانند به فهم بهتری از چگونگی اثرات مراودات اجتماعی بر زیست‌شناسی موجود زنده کمک کنند. این تاثیرات می‌تواند تا حدی باشد که خصیصه‌ای کاملا نوظهور را به‌وجود آورد. آیا می‌توان خصیصه‌هایی مانند این عضله در صورت سگ‌ها را در انسان‌ها معرفی کرد که طی حدود چهل‌هزار سال پیش و با آغاز رفتارهای مدرن در انسان شکل گرفته باشند؟ روشن است که خصیصه‌هایی از این سنخ را کمتر می‌توان در فسیل‌ها ردیابی کرد؛ اما، احتمالا، ژنومیک تطبیقی می‌تواند راهی بگشاید: ردیابی ژن‌هایی که در شکل‌گیری آن عضله‌ی خاص در سگ‌ها نقش دارند و همتایابی آن در ژنوم انسان ممکن است دریچه‌ای نو باشد برای فهم بهتر مراودات انسانی. شاید چنین پژوهش‌هایی نشان دهند هم‌تکاملی انسان و سگ نقشی مهمتر از آنچه می‌اندیشیم در تکامل انسان داشته است. (چشمان سگ‌هایی که دور از صاحبان خود هستند با دیدن آنها پر از اشک شادی می‌شود. شاید رابطه‌ای هزاران ساله برایشان تداعی می‌شود!) هادی صمدی @evophilosophy