حرف‌هايى براى نگفتن

هر دم که شکفتیم، فرو پژمردیم ما چوبِ « درختْ زیستن » را خوردیم این بود خلاصه، سرگذشت من و تو: یک عمر به جُرم زنده بودن، مُردیم ! محمدرضا روزبه @Mohammadrezarouzbeh

جدل به طعنه،             رود                   با درخت گفت: " تو ایستاده‌ای هنوز و همچنان. منم      که تا همیشه                        می‌روم." درخت گفت: اگر عمیق بنگری، منم که از همیشه تا هنوز، کتاب هستیِ تو را مرور کرده‌ام تو     لحظه‌واری                  از کنار من گذشته‌ای                                               ولی من از تو سال‌ها و سال‌ها عبور کرده‌ام! محمدرضا روزبه

پندانه فرزندکم، آرام باش                          آرام!                               می‌ترسم مانند آن "امّید" دیرین‌سال، کز چرخش آن سنگِ نفرینی مغرور و مست از  وهم پیروزی و بهروزی می‌گفت: "شب، شطّ جلیلی بود"، آخر، تو هم نالنده و نومید ویران شوی در خویش و                             وابینی که:                                نه، "جوی علیلی بود!" محمدرضا روزبه

شبخوانی گیرم این ستاره‌ی نمور                             این امید دور از شکاف لایه‌‌‌‌های این ظلام این ستبرِ قیرفام                         بگذرد لمحه‌ای به چشم‌های شب‌گرفته روشنی دهد یک دو روز بعد با سیاه‌چاله‌های پیشِ رو چه می‌کند؟ محمدرضا روزبه

تکرار ما راهیان تیهِ چهل ساله‌ی هنوز اکنون در این عبوسِ عطش                                 چون همیشه‌ها بازایستاده‌ایم و همه خیره مانده‌ایم با چشم‌واره‌های پُر از حسرت و حباب: آن روشنای تیره‌ی نزدیکِ دوردست آب است یا سراب؟ در پیش روی، دمدمه‌ی دوزخی دگر یا طرح‌واره‌ای ز خیالین بهشت ماست؟                                                  ◽◽◽ آه      این سرشت هستی                               یا سرنوشت ماست؟ محمدرضا روزبه

وداع شبم ستاره‌چکان رفت و می‌سپارم دل به روشنای تماشا                     اگرچه می‌دانم "چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند"                                        ◽◽◽ چه تلخ می‌رود اما خدانگه‌دارش چرا طلوع خودم را هدر دهم با او که تا غروب، کنار دلم نخواهد ماند                      محمدرضا روزبه

فریاد دیری‌ست می‌بریم سنگینی تمام زمین را به دوش خود ای آسمان! بگو پس دادرس کجاست؟ ای زال! سومین پَرِ سیمرغ پس کجاست؟ محمدرضا روزبه

آرزو کاش می‌شد... آه جای روزها و سال‌های مُرده در قفس،                                 پرندگی کنم کاش می‌شد... ای دریغ جای خود،                دوباره زندگی کنم! محمدرضا روزبه

جمعه ۱۴۰۳/۳/۱۱ نشست نقد و تحلیل رمان "خون‌خورده" اثر مهدی یزدانی خرم با سخنرانی محمد رضا روزبه و حضور علاقه‌مندان به کتاب و کتاب‌خوانی برگزار شد. با سپاس از زحمات مجموعه‌ی فرهنگی"کتاب پارسی"

رباعی از عشق، تبارنامه دارد دل من چک   چک      چک         خون‌چکامه دارد دل من با نام تو آغاز شد و با یادت تا روز ابد ادامه دارد دل من محمدرضا روزبه