تربیت فردا

«معنویت، آموزش و سلامتِ روان» عنوانِ دومین پیش‌نشستِ چهارمین جایزه سالانه‌یِ الفبای فرداست که به موضوعِ «پیوستگیِ حق بر تحصیل و سلامتِ روان» اختصاص خواهد یافت. جایزه‌ی سالانه‌ی الفبای فردا هر ساله همزمان با روز جهانی حقوق کودک (۲۹ آبان ماه) از سوی دارالاکرام و کمیسیون حقوق بشر اسلامی برگزار می‌شود. در این نشست مصطفی ملکیان و محمدحسن ضیایی‌فر از دو منظر متفاوت به نسبت میان معنویت و سلامت روان کودکان خواهند پرداخت. زمان: دوشنبه ۹ مرداد ۱۴۰۲ ساعت: ۱۷ تا ۱۹ آدرس نشست حضوری: سید خندان، ابتدای سهرودی شمالی، کوچه سلطانی(قرقاول سابق)، پلاک ۲، کمیسیون حقوق بشر اسلامی، سالن جلسات. مشاهده آنلاین در سایت الفبای فردا: alefbayefarda.ir/award4-2 شرکت در این برنامه برای تمام افراد امکان‌پذیر است. @kheir_o_kherad

انفجار مدرسه

♦️اجبار نوجوانان به خواندن ریاضی، باعث از خودبیگانگی آن‌ها می‌شود ✍️ هیلدا شریف‌زاده دانش آموخته‌ی کارشناسی مهندسی معماری و ارشد جامعه‌شناسی ۲۷ اردی‌بهشت ۱۴۰۲ 🔸محدثی: از خانم شریف‌زاده‌ی گرامی بابت نوشته‌ی تأثیرگذار و ارزش‌مند داستان زنده‌گی‌ی تحصیلی‌شان بسیار سپاس‌گزار ام! این داستان تکان‌دهنده و آموزنده و برملاکننده است. #علم #آمار #ریاضی #معرفت #ریاضی‌سالاری @NewHasanMohaddesi

کاش

کاش

سلام بزرگوار! کمی تا قسمتی با شما همداستان نیستم ! این بحث شما برای روشنگری خوب ست که حتی با خوشبینی تمام باز انحراف ایجاد می شود! یک بار موضوع را از زاویه انسان شناسی هم ببینید قضیه به مراتب پیچیده تر و بغرنج تر می شود! این جانور دوپا این قدر هم پاک و زلال نیست؟! ارسطو: انسان حیوان ناطق ست! هابز:انسان گرگ انسان ست! روسو انسان نیک آفریده شده ست! و .... در قرآن هم انسان به صفات متعارض توصیف شده! از ولقد کرمنا تا حریص و آزمند و ... انصافاً انسان شناسی قرآن خیلی جامع و روشنگرست ! بنابر این نظر هر تفسیری از دین هر دستکاری در دین اولاً گریز ناپذیر ست! چون‌ از فیلتر انسان می گذرد!!! ثانیاً می تواند به نیات و اغراض گونه گون و متعارض باشد! شاهد مثال خمس یکبار در قرآن آمده و زکات زیاد و عدل صلاه! چرا در شیعه توسعه یافته و تقریباً خدا و پیغمبر و قرآن و معاد و اخلاق و ...ذیل آن قرار گرفته؟! چون منبع اصلی ارتزاق حضرات ست! شاهد مثال دوم عاشورا ! دهه عاشورا و دهه محرم عید حضرات ست! و آن بنده خدا درست گفتند که هر دارند از عاشورا و محرم ست!!! گردش پولی که در محرم و صفر به جیب حضرات ریخته می شود از حساب خارج ست! در مباحث شما انگار انسان شناسی گم ست!!!! این جانور دوپا هر کار می تواند به سود خود و به اسم خدا انجام دهد! درود بر غزالی بزرگ و حافظ بزرگ که در این حوزه روشنگری کردند! یکی از اختلاف های بنیادین بنده با محمدسان همین موضوع انسان شناسی ست!!! چند سال قبل در کانون توحید دو سخنرانی در این باب داشتم ! سخنرانی اولش با پرسش و پاسخ ها کمی تند از آب در آمد و اجازه نشر عمومی ندادم!!! نمی دانم برای شما ارسال کردم یا خیر؟! تقدیم می شود!👇 عزیز علاوه بر انسان روسو ! انسان گرگ انسان هابز ! و انسان فرصت طلب را هم در نظریه ها وارد کنید راستی تاریخ ما بیشتر کدام انسان ها ساختند؟! چنگیزها و تیمورها و نادرها و هیتلرها و استالین ها؟! یا گاندی ها و ماندلاها ؟! بزرگی انگار گفته تاریخ سراسر جنگ ست!صلح استراحت بین دو جنگ!

🔲⭕️کودکان کنسروی و توسعه دکتر محمدرضا اسلامی ویدئویی در شبکه های اجتماعی دست به دست می شد که یک مدرسۀ ابتدایی ژاپنی را نشان می دهد که بچه ها خودشان مدرسه و کلاسِ درسشان را تمیز می کنند. همچنین نشان می دهد که کودکان مدرسه ابتدایی بعد از عبور از خیابان، بر می گردند و به سمت ماشینهایِ ایستاده در خیابان (با احترام) تعظیم می کنند. این ویدئو با «تحسین» مخاطبان مواجه شد. به شخصه جزء کسانی بودم که از اوایل ورود به ژاپن، اینهمه نظم و سیستم را تحسین می کردم. مطالب مختلفی هم در این خصوص نوشتم (مثلا این و این). حتی زمانی که در آزمایشگاه فولاد دانشگاه کوبه، روز آخر سال بچه های دانشجوی ارشد و کارشناسی، «خانه تکانی (اوسوجی)» می کردند، متنی نوشتم و این رفتارها را تحسین کردم. گویا زمان لازم بود تا چند سال بگذرد و متوجه بشوم که چقدر این سیستم بیمار است و چقدر بهداشتِ روانی و روحی انسان را خراب می کند. آقای دکتر محمود گلزاری (به عنوان یک روانشناس مبرّز و با تجربه) معتقد است که مدارس اسلامی (مذهبی) بهداشت روحی کودک را خراب می کنند. این را کسی می گفت که خودش مذهبی و متدین است ولی دانشِ روانشناسی به او آموخته بود که عمدۀ آنچه در مدارس مذهبی ما (در تهران) رخ می دهد، در کوتاه مدت، ظاهرا عالی، ولی در بلندمدت، ویرانه است. همین ماجرا به شکل بدتر و گسترده تر در سیستم آموزشی ژاپن برقرار است. 🔹 آن بچۀ کلاس سوم ابتدایی که بعد از عبورِ از خیابان بر می گردد و «تعظیم» می کند (و رو به ماشینهای خیابان که قبل از خطِ عابر متوقف شده اند) احترام می گذارد، او «کودکی» (به آن مفهومی که دکتر محسن رنانی می گوید) ندارد، بلکه او را در اوج سنینِ پرطراوت کودکی، در چنان «قوطیِ کنسِرو» تنگ و صلبِ از بایدها و نبایدها کرده اند، که ثمره اش در بزرگسالی می شود انسانی پر وسواس، خجالتی، (بعضا) همراه با انواع تیک های عصبی، و مقداری از خمیر مایۀ خشم. این مانند همان دختر نوجوانی است که در اوج سنین با طراوت کودکی و نوجوانی، او را در چادر مشکی قرار می دهیم و بعد افتخار می کنیم که ببین، چقدر تربیتِ نظام مند و ارزشمندی را انتخاب کرده ایم! امتداد و ادامۀ آن کودکی و آن نوجوانی را باید در سی و شش/هفت سالگی دید که ثمره اش چه می شود؟ 🔹در دانشگاه کیوتو، به دفتر ریاست مرکز مطالعات زلزله دانشگاه رفته بودم. این مرکزی است که جزء برترین مراکز مطالعات زلزله در دنیا محسوب می شود و برترین اساتید دانشگاههای آمریکا، دورۀ فرصت مطالعاتی خود را به این مرکز می آیند. در دفتر ریاست مرکز جلسه ای بود. بعد از جلسه (وقتی که همه رفته بودند) رئیس مرکز زلزله پرسید: وضعیت پیشرفتِ پایان نامه ات چطور است؟ چه زمانی فارغ التحصیل می شوی؟ توضیحاتی دادم و همزمان گلایه کردم که استاد راهنمایم قدری بد اخلاق است و این بد اخلاقی هایش، گاه باعث کند شدنِ مسیر پایان نامه می شود. گفت بداخلاقی؟! دست بردار. بعد به گوشه اتاق اشاره کرد و گفت: اینجا را می بینی؟ من دانشجویان دکترایم را می آورم اینجا و چنان می بندمشان به رگبار سوال و فریاد و چنان تحت فشاری قرارشان می دهم که همین گوشه می ایستند و گریه می کنند (یعنی که برو آقا جان بداخلاقیِ استاد که چیزی نیست!) این «امتدادِ» همان مسیر بیمار است که در بالا اشاره شد. اینکه تصوّر کنی در گوشۀ آن اتاق مجلل مرکز پژوهشی، دانشجویِ دکترا ایستاده و گریه می کند. مسلّم است که همان دانشجوی دکترا، وقتی که استاد شد، بلایی بر سر دانشجوی دکترایش می آورد، که آن بدبخت هم بایستد و گوشه ای گریه کند. ☑️⭕️سخن پایانی: همین خطا ممکن است در مورد آمریکا نیز رخ دهد: الگوی آمریکایی که بیشتر بر خلاقیت، فردگرایی و انعطاف و آزادی تاکید دارد. نکته همین است که باید دید «امتدادِ» آن رفتارِ کودکی (مثل امتدادِ تعظیمِ به ماشین و چادر در ده سالگی) به کجاها می رسد؟ وگرنه «در لحظه دیدنِ» امور و تحسین کردن، که هُنری نیست. درد از اینجا آغاز شد که ما همیشه در دیدنِ «اکستریم» ها (چه ژاپن باشد و چه آمریکا و چه هر کشور دیگری)، به وجد می آئیم. حکایتِ همان گزارشِ بازدید آقای حدادعادل از مدرسه ابتدایی ژاپنی (که در کتابهای دورۀ دبیرستانِ ما چاپ شده بود) و حکایت همان دو/سه مقاله خودم که در سالهای نخست تحصیلم در ژاپن، به «تحسین» از سیستم آموزشی نوشته بودم. دقت کنیم که ما نیز اگر در جستجوی توسعه هستیم باید در مدارس خود سخت کوشی، انضباط، کار گروهی و خلاقیت، انتقادگری و انتقادپذیری... را پرورش دهیم و می دانیم که آن نظم ژاپنی (با معایبش) بهتر از بی سیستمی و بی نظمی و شلختگی است، اما خاطرمان باشد که وقتی به تحسین از یک «رفتار» یا یک «ساختار» می پردازیم، همۀ وجوه ماجرا را دیده باشیم و ببنیم «امتدادِ مسیر» قرار است به کجاها ختم شود؟ از ژاپن الهام بگیریم اما لزوما کپی-پیست (Copy-Paste) راه حل نیست. شبکه توسعه @I_D_Network

چه ایده جالبی 👌👌👌 به دکتر غروی منتقل می کنم

شما یک توبه نامه به مردم بدهکارید!!!!!!!🙈 از کودکی و توسعه نوشتید! اما نرفتید در محضر کسی که ۷۰ سال با نگاه انسانی به کودکی و توسعه پرداخته بودند !!!!! و به حرف این مسکین هم گوش نکردید و در هنگامه ی فوتش اطلاعیه(=تو بخوان توبه نامه!!! صادر نکردید!!!!) در ضمن محمدسان هم دیدار و ملاقاتی با توران خانم نداشتند!!! توران خانم در میان اصحاب علوم تربیتی هم غریب بودند!!!! البته خدا بخیر گذشت که خلخالی سرش شلوغ بود و والا سر توران خانم به خاطر مدرسه مختلطش به دار رفته بود!!!! دشت بی فرهنگی ما را حد نیست!!! همه توابیم!🙈 عصر ما عصر توبه ست!!! از سویدای دل و اشک توبه ها همی باید نهال فرهنگ را آبیاری کنیم ! شاید بالید و تناور شد😢😢😢 🌱🌾🌴