Discourse

گویی بویی از روشنگری و اعلامیه حقوق بشر به مشام مرحوم طباطبایی و مریدانش و نیز به مشام مرحوم علی شریعتی و مریدانش نر‌سیده است. این گروه را باید کهنه پرستان و گذشته گرایانی دانست که اعتقادی به قدرت تفکر و خلاقیت اندیشه ایرانیان امروزی ندارند. گیرم پدر تو بود فاضل     از فضل پدر ترا چه حاصل؟  در پاسخ به پرسش: روشنگری چیست؟ نوشتۀ ایمانوئل کانت ترجمۀ یدالله موقن روشنگری خروج انسان از صغارتی است که خود بر خویش تحمیل کرده است. صغارت، ناتوانی در به کاربردن فهم خود بدون راهنمایی دیگری است. این صغارت خود- تحمیلی است اگر علت آن نه در سفیه بودن بلکه در فقدان عزم و شهامت در به کارگیری فهم خود بدون راهنمایی دیگری باشد. شعار روشنگری این است : Sapere Aude «در به کار گیری فهم خود شهامت داشته باش»! تنبلی وبزدلی دلایلی هستند بر این که چرا بخش بزرگی از انسانها، زمانی طولانی پس از آن که طیبعت، آنان را به بلوغ جسمی رسانده و از یوغ قیمومت دیگران آزاد کرده است همچنان با خرسندی در همۀ عمر صغیر می مانند؛و نیز به همین دلایل است که چرا برای دیگران چنان آسان است که خود را قیم آنان کنند. چه راحت است صغیر بودن! [ آدم صغیر پیش خود چنین استدلال می کند که ] اگر کتابی داشته باشم [ منظور کتاب مقدس است] که به جای فهمم عمل کند، اگر کشیشی داشته باشم که به جای وجدانم عمل کند و اگر پزشکی داشته باشم که به من بگوید که چه چیزهایی بخورم و چه چیزهایی نخورم و… در این صورت نیازی ندارم که به خود زحمت دهم. اصلاً احتیاجی ندارم که بیندیشم؛ تا وقتی پول دارم دیگران جور مرا می کشند. قیم هایی که از سر خیرخواهی، سرپرستی انسانهای صغیر را بر عهده گرفته اند زود در می یابند که بخش اعظم نوع بشر (شامل تمامی جنس لطیف) برداشتن گام به سوی بلوغ ذهنی را نه تنها دشوار بلکه بسیار خطرناک می دانند. قیم ها پس از آن که گاوان خود را رام کردند و مطمئن شدند که این زبان بسته های مطیع و سر به راه بدون یوغی که بر گردن دارند گامی بر نخواهند داشت ، آنان را برحذر می دارند که مبادا این یوغ را از گردن خود بیفکنند و آزادانه گام بردارند ؛ چون در آن صورت، خطر آنان را تهدید خواهد کرد. اما این خطر واقعاً چندان بزرگ نیست؛ زیرا پس از آن که آنان چند بار بر زمین خوردند قطعاً سرانجام راه رفتن را فرا می گیرند ، اما یک بار زمین خوردن، انسانها را چنان ترسو و وحشت زده می کند که دیگر نمی کوشند تا بر پای خود بایستند و بی کمک دیگران گام بردارند. از این رو برای فرد دشوار است که از صغیربودن که فطرت او شده است خود را بیرون آورد. او از صغیربودن خویش خرسند است و در وضع کنونی اش از به کار بردن فهم خود واقعاً ناتوان است؛ زیرا تاکنون هیچ کس اجازۀ چنین کاری را به او نداده است. قوانین و اعتقادات جزمی که ابزارهای مکانیکی برای استفاده (یا بیشتر سوء استفادۀ ) عقلانی از مواهب طبیعی بشرند، بندهایی هستند که صغیربودن فرد را دائمی می کنند. حتی اگر کسی بتواند این بندها را بگسلد در آن صورت هنوز هم در پریدن از روی گودالی بسیار باریک مردد است، چون که او به این نوع آزادی خو نگرفته است، در نتیجه فقط معدودی از انسانها موفق شده اند که ذهن خود را بپرورند و از صغارت بیرون آیند و راهی مطمئن در پیش گیرند. اما احتمال این که عامۀ مردم خود را روشن اندیش کنند بسیار است ؛ در حقیقت ، اگر آزادی داده شود، روشنگری تقریباً گریز ناپذیر می شود.چون حتی در میان کسانی که به عنوان نگهبانان توده های عوام برگزیده شده اند همیشه متفکرانی مستقل اندیش هستند که یوغ صغارت را از گردن خود به دور می افکنند و روح درک عقلانی را در خصوص منزلت و حیثیت خویش و نیزدر مورد وظیفۀ هر انسانی که دیگر صغیر نباشد و مستقل بیندیشد می گسترند. اما به ویژه این موضوع را باید در نظر داشت که توده ها راکه برای نخستین بار قیم ها زیر یوغ برده اند ممکن است آن قیم هایی تحریکشان کنند که ابداً توانایی روشن شدن را ندارند و توده ها نیز همۀ قیم ها را نا گزیر سازند که زیر یوغ بمانند ؛ زیرا ابداع خرافات چنان اثر زیان آوری دارد که ممکن است خرافات از ابداع کنندگان خود یا از اعقاب آنان انتقام بگیرد. از این رو توده ها را فقط به کندی می توان روشن کرد. ╔═.🍃.══════╗    🆔 @Discourseees ╚══════.🍃.═

«یک مشت ارزن فرضی این‌قدر جیک‌جیک لازم دارد حاتم قادری، استاد علوم سیاسی، در مناظره با محمد فاضلی، مشاور پزشکیان، خطاب به اصلاح‌طلبان گفت: «یک مشت ارزن فرضی این‌قدر جیک‌جیک لازم دارد؟» او افزود: «موقعیت ایران رو به نزول است و ولایت و انسداد سیاسی اجازه نمی‌دهد. این روند، یک نسل دیگر را هم دچار توهم و ناامیدی می‌کند» ╔═.🍃.══════╗    🆔 @Discourseees ╚══════.🍃.═

شکست مداوم نخبگان زمانی که جوان‌تر بودم تصور خامی داشتم که در فضای افیون‌زده نخبگانی، نحله‌های هرچند کوچکی از عقلانیت مدرن وجود دارد. همین مسئله باعث حمایت من از روحانی در سال ۹۶ شد. تصور غالب فضای دانشگاهی در من هم بود: برجام پلی است برای تغییرات مدرن در نظام حکمرانی با کمک این نحله‌های نازک نخبگان موجود. ضربه به این تحلیل سیاسی بلافاصله بعد از آن دیدار معروف شش نفره بعد از انتخابات، چند ماهی پیش از دی ۹۶، مثل سیلی به صورتم خورد. اما زمانی بیشتر نیاز بود تا ماهیت آن نحله‌ها آشکار شود. در جلسه‌ای با یکی از همین امضاکننده‌های نامه دعوت، در پاسخ به پرسش‌های مداوم در مورد خصوصی‌سازی و مسئولیت آن‌ها در قبال آن فاجعه توضیحی با این مضمون دادند که خصوصی‌سازی اگر تأثیر مثبت نداشت، قطعا تأثیر منفی نداشت. چگونه می‌توان از رویکرد علمی حرف زد وقتی بدون در نظر گرفتن تاثیرات سیاسی و اقتصادی پروژه به این عظیمی، چنین ادعای کلانی کرد؟ صحنه در آبان ۹۸ روشن‌تر شد. بسیاری از همین طیف اقتصاددانان پروژه‌های توجیهی طرح را فراهم کرده بودند. بعد از آن هفته تاریک، دفاع از کلیات در عین تبری از جزییات اعمال طرح خط اصلی روایت آن‌ها بود. مشخص بود که متوجه موقعیت خود نیستند: از نظر سیستم وظیفه آن‌ها توجیه کلیات طرح‌های مورد نیاز برای نظم سیاسی موجود در راستای پیش‌برد اهدافش بود. بی‌پرده‌ترین مثال را روحانی در توجیه دلار ۴۲۰۰ای پیش چشمشان گذاشته بود وقتی قسم می‌خورد که در بین وزرا و معاونین و مشاورین اقتصادی دولت تنها او مخالف طرح بوده اما به اجماع تن داده. برای فهمیدن آن‌چه می‌توان «شکست مداوم نخبگان» نامید، چاره‌ای جز نگریستن به تصویر از بیرون نیست. نظم موجود اساسا ضد مدرنیته‌ است. فرو کردن هر قالب مدرنی در این چهارچوب چیزی بیشتر از تصویر معوجی از آگاهی ایجاد نمی‌کند. در نتیجه افرادی، آگاهانه یا ناآگاهانه، می‌پذیرند با سیستم همکاری کنند که حاضر باشند این اعوجاج ناشی از قرار گرفتن در قالب نظم پیشامدرن را به جان بخرند. عده‌ای صادقانه تلاش مداوم اما بی سرانجامی می‌کنند تا با پذیرش ساز‌کار موجود مفاهیم مدرن را وارد چهارچوب ناسازگار کنونی کنند. از آن طرف عده دیگری نقش حقیقی خود را برای گرفتن رانت مرجعیت علمی در ازای تولید توجیهات سیاستی پذیرفته و با سیستم همراهی می‌کنند. نتیجه در نهایت یکی است: ایجاد رانتی از سرمایه نمادین برای افراد و گروه‌ها با سیاست‌های پیشنهادی مختلف تا در وقت لزوم طرح‌های مورد نیاز نظم سیاسی را پشتیبانی کنند. نامه این پنج اقتصاددان در حمایت از شرکت در انتخابات به نفع یک کاندیدا مسیری متفاوت از این شکست مداوم را نشان نمی‌دهد. همچنان از طرحی پشتیبانی می‌کنند که کمال خرازی دوباره بر چهارچوب آن تاکید کرد: ریل سیاست خارجی با آمدن رییس جمهور جدید عوض نمی‌شود. سرریز همین مسئله طبعا در سیاست مالی و پولی مشهود خواهد بود؛ هرچند آن‌ها از ابعاد دیگر این چهارچوب نیز پیروی دارند. سوالی که سال‌ها برای امثال من پابرجاست همان است: آیا حاضرند هزینه این طرح توجیهی جدید را از اعتبار خود بپردازند یا دوباره در وقت اضطرار از پذیرفتن تبعات با بهانه‌هایی مانند عدم توافق در جزییات پا پس می‌کشند؟ کانال : نیمکت ╔═.🍃.══════╗    🆔 @Discourseees ╚══════.🍃.═

حاتم قادری: حاکمیت از رای ندادن مردم میترسد و این ترس را میشود احساس کرد بنابراین هر از گاهی این حاکمیت است که بامهندسی ذهن ،جامعه را از ایجاد این ترس در دل حاکمیت دور می‌کند از رأی آوری آقای جلیلی نترسید، ترس را در زمان احمدی نژاد و رئیسی هم حقنه کردند اگر آقای پزشکیان پنج تعهد مشخص بدهند و بعد بگویند اگر نتوانستند اجرا کنند چهار ماه دیگر استعفا می دهند و معترض می شوند من هم بعد از چهل سال به ایشان رأی می دهم ╔═.🍃.══════╗    🆔 @Discourseees ╚══════.🍃.═

عبدالله ناصری، استاد تاریخ، می‌گوید، تحریم انتخابات تا جمهوری اسلامی برقرار است، مؤثرترین وسیله برای مقاومت مدنی است. مرتضی کاظمیان، ایران اینترنشنال، درباره اهمیت مخالفت کنشگران مدنی در ایران با انتخابات نمایشی توضیح می‌دهد ╔═.🍃.══════╗    🆔 @Discourseees ╚══════.🍃.═

عده‌ای فکر می‌کردند و فکر می‌کنند که نفس رفتن مردم به پای صندوق‌های رای و انداختن برگه رای در صندوق ،حتی اگر آن انتخابات قلابی و مهندسی‌شده هم باشد ،عمل مثبتی است.حتی آدمی مثل اوسیپ ماندلشتام ،شاعر بزرگ روسیه و مخالف سرسخت حکومت استالین،چنین نظری داشت.ماندلشتام که به دلیل نوشتن شعر بسیار تندی علیه استالین به چهار سال تبعید در شهری دورافتاده محکوم شده بود در سال آخر تبعیدش(یک سال قبل از کشته شدنش) در یک انتخابات عمومی برای گزینش نمایندگان شورایعالی اتحاد شوروی شرکت کرد.این اولین انتخابات پس از تصویب قانون اساسی جدید شوروی در سال هزار و نهصد و سی و شش بود.همسر ماندلشتام مخالف شرکت در این انتخابات بود چون همه نامزدها را حزب تعیین کرده بود و عملا هیچ حق انتخابی برای مردم وجود نداشت اما ماندلشتام اعتقاد داشت که نفس رفتن مردم به پای صندوق‌های رای و انداختن رای در صندوق،یک «تمرین» برای دموکراسی است و اگر این عمل تکرار شود به تدریج انتخابات واقعی‌تر و سالم‌تر خواهد شد.اما دولت شوروی تا پنجاه سال بعد، تقریبا هر سال یک انتخابات عمومی برگزار کرد و این انتخابات ها هم یک از یک قلابی‌تر بودند.خلاصه این‌که در عمل ثابت شد جناب ماندلشتام اشتباه فکر می‌کرده.برخلاف نظر مارکس که می‌گوید «کثرت در کمیت عاقبت به جهش کیفی منجر می‌شود» ،کثرت در برگزاری انتخابات قلابی هرگز به هیچ انتخابات واقعی و دموکراتیکی منجر نشد و نهایتا نظام شوروی با انقلاب مسالمت‌آمیز مردمی ساقط شد و نه از طریق صندوق آرا.به گمانم موقعی که ساختارهای استبدادی در کشوری قوی و ریشه دار باشد و گرایش های دموکراتیک در بین مردم ضعیف و جامعه مدنی غایب یا نحیف ،انتخابات‌های قلابی اگر هزاران بار هم تکرار شوند نه تنها به هیچ نتیجه مثبتی ختم نخواهد شد بلکه پایه‌های غیردموکراتیک رژیم استبدادی را مستحکم‌تر خواهد کرد. بیژن اشتری ╔═.🍃.══════╗    🆔 @Discourseees ╚══════.🍃.═

مناظره زنده حاتم قادری و محمد فاضلی | مشارکت یا تحریم در انتخابات ریاست جمهوری ╔═.🍃.══════╗    🆔 @Discourseees ╚══════.🍃.═

مناظره زنده حاتم قادری و محمد فاضلی | مشارکت یا تحریم در انتخابات ریاست جمهوری ╔═.🍃.══════╗    🆔 @Discourseees ╚══════.🍃.═

مناظره زنده پرویز امینی و حسین قاضیان | تحلیل نتایج دور نخست انتخابات ریاست جمهوری ╔═.🍃.══════╗    🆔 @Discourseees ╚══════.🍃.═

مناظره زنده پرویز امینی و حسین قاضیان | تحلیل نتایج دور نخست انتخابات ریاست جمهوری ╔═.🍃.══════╗    🆔 @Discourseees ╚══════.🍃.═