پنجه‌یِ‌قرمز

این اون سپهر ارومی که نیست که من میشناختم. -از اولم اروم نبود، تو نمیدونستی چه مرگشه.

بریم بنویسم مرگ از گلوی امشب بره پایین..

تو همون دردی هستی که نمیخوام ازش خلاص بشم. مزمن و قدیمی.

آسمون دیگه آبی نیست، رنگ باخته. از دریا دور شده و فاصله های زیادی بین آبی اقیانوس و ابی سپهر اوستا جون گرفته. پرنده ها راه خونه رو گم کردن و نشستن رو شنی که دیگه گرم نیست. دردناک نیست؟

سگای ولگرد به سگای خونگی که زیر دستای پر مهر یه بانوی زیبا نشستن و دریا رو نگاه میکنن، گشنشونه و پوست تنشون زخمه، واسه یه تیکه نون به جون همدیگه افتادن، بعضیاشون گوشاشون زخمه از صدای داد و فریاد، گلوشون پر شده از بغض چندین و چند ساله ای که از محبت به دوره. دردناک نیست؟

یه پسر کاکل زری تو ارتفاعات قلعه رودخان با موهای فرفری و لاک مشکی، سیگار میکشید و میگفت دلم تنگ شده. دردناک نیست؟

تو غروب ساحل یه آقای هندی دست فروشی میکرد. حتی وقتی میومد و بعد کلی توضیحات اضافه کسی ازس چیزی نمیخرید با لبخند میرفت. دردناک نیست؟

اون شبیه یه رویا بود.

تو خالی هستی و من سرشارم، کاملاً غرق شده!

امروز دختر طبیعت بودم با گودی زیر چشم.