سرخیل سپاه قبح‌شکنان

هرجا یه دوچرخه‌سوار دیدید که تو سربالایی لپّش رو مثل ماهی بادکنکی باد کرده و داره رکاب می‌زنه، اون منم.

سلام. ناخن‌گیره مال من نیست. بذارید سر جاش. صاحبش پیدا می‌شه.

نوازش... نوازش با کلمات... از یه صخره برمی‌آد چنین کاری؟!

ده بار نوشتم «حالم اصلاً خوب نیست» و نفرستادمش. بعضی وقتا انتظارم از خودم بالا می‌ره و یادم می‌ره که حق دارم یه روزایی حالم خوب نباشه. می‌تونم کاری کنم؟ نه! فقط می‌تونم بنویسم. اگه همین یه کار کوچولو رو هم انجام ندم، دیگه خیلی به «خودم» کم‌لطفی کردم.

دیشب، قبل این‌که خوابم ببره، ترس عجیبی رو تجربه کردم و تا صبح کابوس دیدم.

آقای دوچرخه‌ساز مهربون گفت: «با این لاستیک کم‌باد و دیسک درگیر چه‌طوری از تنگراه تا بجنورد اومدی؟!»

خیلی‌ها بعد از دیدن استوری‌های اینستاگرام پرسیدن «چرا دماغت این‌ رنگیه؟» که باید خدمتشون عرض کنم چون امروز سوخت تو آفتاب. 😭

دعای خیر کلّی آدم همراهمه ولی خب چون کار از محکم‌کاری عیب نمی‌کنه: 🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿

اوّل بجنورد نزدیک بود سُر بخورم و برم زیر ماشینا. خیلی ترسیدم و واقعاً اونی که دوچرخه رو کنترل کرد، من نبودم. شک ندارم.

جدّی فاز اینایی که بعد پونصد و نود و هفتمین استوری می‌پرسن «تنها سفر می‌ری؟» رو درک نمی‌کنم. خو لامصّب اگه یکی باهام بود که دیگه مثلاً تو ده تا عکس اوّل قایمش می‌کردم. بالاخره که یه جا سر و کلّه‌ش پیدا می‌شد که. چه‌طوری ممکنه یکی باهام باشه ولی هیچ اثری هیچ جا ازش نباشه؟ بعد می‌گن «چرا عصبی هستی؟» اعصاب نمی‌‌ذارن واسه آدم که!