نوشته های داریوش افشار

آشیان ِ پرنده آسمان است اگر جاذبه دست از سـَرش بردارد به همچنین اگر غـَم ، از مـَن ... داریوش افشار 🖊️🍂

گنگ و مات و مبهوت و گیج و سرخورده و بی حرف ، گاه فقط ( مینویسم ) در سکوت ، که جـُز دلتنگتی ندارم هیچ فریادی ( دیگر ) بـَر لـ‍َب دلتنگـِتم باز امشب ... داریوش افشار 🌻🖊️

هر شب اَفسرده، بیزار از همهمه ی ِآدمیان پیکر جاده ها، در باد، می رقصد و من مسافر ِ لامکان ها ْ شـُده َم پشت ِپنجره ی ِ کلبه های ِ سـُکوت پیوسته در حال ِ گـُریزم، با فانوسی در دست، اما همیشه خاموش ... داریوش افشار 🙏🌻

هنوز میان خواب ِ زرد ِ پاییز در بستر ِ آلوده ْ به باران با خیالی غم انگیز سـَراسر مِه میوزد ْ در آسمانم ابرهای سیاه بر قامتم ، نزدیک هنوز من در آن لحظه های ِ اشکبار که تو رفتی، به سوی بهار چشم انتظارت مانده َم گریان هنوز خواب زرد ِ پاییز میبینم ( بی تو ) حتی به وقت بیداری ها در بهار... داریوش افشار 🖊️🌻

زنی که کتاب نمیخواند مردی برای چپاول عشقش، پا به میدان خواهد گذاشت و مردی که کتاب نمیخواند چپاول گر آن عشق خواهد بود ... داریوش افشار 🖊️🌻

دلم باز میخواهد لمس ِ نفس هایت بر گونه ها آویزان دو گیلاس ، زیر زلفانت ، گوشواره ها حبس ِ انگشتانت بر تن آغوشی از عشق پیوسته، بر لب، بوسیدن ها تمام شب جر و جار، جیر جیر ِ تخت ها صبح دو فنجان قهوه, رو به رو نشستن به تماشای ِ پرواز ِ پرنده ها یک لبخند پیچیده الکی ، صدا در هوا هزار، هزار غروب، رفتن تا به ساحل ُ دریا خلاصه دلم چه ها، که نمیخواهد این شبها، این روزها یکیش همین با تو تا به ابد ، خوابیدن ها ... داریوش افشار 🖊️🌻

کمی ْ بـَرایم ْ بوسه بفرست کمی احساس ِ عشق از میان ِ ستاره ها مَـن هر شب ، به نگاه ِ چـشمکی ِ دیگرم از نگاهت ْ در خـَموشی ِ آسمان ها ... داریوش افشار 🖊️💫

همه رهگذرند جـُز تنی که به زیر خاک میبری با خود ... تمام

تو کجایی؟! تمام ِمیخانه های شهر، دیگر مستم نمیکنند آغوش هیچ (لحافی م گرمم نمیکند تو کجایی؟! تو کجایی ای یار ِ آشنا؟! که اینجا پرسه میزنم، میان غریبه ها ، تنها و تنها و تنها تو کجایی ؟! تو کجایی ؟! ای همیشه شقایق در قلب ِ دشت های همیشهِ سوزان ... داریوش افشار 🖊️🌊

صدای سکوت می آید از حنجره ی باد شاخه ها نمیلرزند ترافیک ها را نمیکنم احساس کسی دیگر با سنگ، نمیزند بر شیشه ها باران نمیباردش بر کوچه ها رنگ ِ آسمانم، سیاه تاریک ، جهان ِ میلیاردها کهکشانَم ، دور یا که نزدیک، دیگر موجی نمیخورد بر صدف هایَم، موبایلم، چراغ ِ اتاقم ، چندیست خموش دوستان ْ غریبه ها، دمیست، سیاه پوش آری روزگارم رسیده است، در ابدیتی به سکوت تابوتم نیز، پوسیده استخوانهایم تنها مانده بجا برای لانه کردن ِ مورچه ها و تو میخوانیم هنوز؟! نه من مُرده م ، سالهاست، در این اجتماع...