𝒑𝒆𝒓𝒉𝒂𝒑𝒔

شکوفه دراومده از درخت قلبم هی عجب زمستون داغیِ فهمیدم دلخوش نکنم به این رویش به قول ونگوگ غم همیشه باقیِ دنبال دلیل آخر میگردم هی برمیگردم شاید پیداش بشه شاید فقط میخوام تو چشماش نگاه کنم بگم دروغی بیش نیست اگه ادعاش بشه نمیدونم شایدم موندم سفید شد جهان همون چشما همه چیز شد برام کنارمون رشد کرد و خم نشد پا به پا مون اومد پیر شد زمان ولی بیخیالِ لغزش این سیاهی میمونه ردش میدونم آدما تعریفی از رفتن ندارن ولی من دارم از اصلش میخونم اگه چرایی بودن سوال شد واست یا میخواستی بدونی الان کجام به این درد نامه از اول نگاه کن به همه نگو اشتباه شد من حتی جبرمون رو انتخابم رفیق نه حزب باد نه زنده بادم الان که به شرط موجودی از تو نصف راهم هنوزم اون چشا رو چشم به راهم چی بگم؟ گل دل منو اینجوری ساختن که تو قالب انسان پروانه باشم یه عمرِ میسوزم و نمیمیرم زاده ی طوفان همراه بادم یه چیزی بیشتر از واقعیت میخوام یه چیزی بیشتر از زیر سیگاری جهان یه چیزی ورای منطق و تجربه که علت نبودنم نشه بیماری روان تو دستای نیستی مطلق چه شاعرانه اس آسمون بی رنگ اما نبود گل چشماش تو باغچه نگاهم چه دردی داره باغبون بی رحم چیزی با رفتن عوض نمیشه میدونم درد همیشه عاشق صحنه میشه میدونم نیستی یه صحنه اس که تو کت قلبت و قالب یه تن نمیره میدونی خالیام از خالی پر شدن و ریختن عامل کند شدن ریتمم یه ظرفی بیشتر از واقعیت میخوام یه چیز اشتباه گذر و نیستن ولی بنظرم خواستن عین نتونستنِ و این شب یه شبِ دیگه رو آبستنِ و این در حقیقت یه شعر عاشقونه بود در وصف چشماش تا بودن و یادش نره نه میرم کوکو بجام بخونه شما پرواز و یادتون نیست من میرم پرنده زنده بمونه روزی که این صدا دیگه تو خاطرتون نیست نه سرفه های روز نه خنده های شب نه گرگ میمونه نه میش نه دشت قاصدک نه توهم همه ی ما نه توقع تو نه صدای من همین .

هی. بیدار بمون یه‌کم دیگه... چشمام داره نور خونه رو می‌بینه .

آسوده بخواب .آسوده مثل مرگ با من حتی نیزه‌های دورمون همه شاخ و برگ دادن ...