اپتومتری پس از سال 1368

اینها همیشه نسبت به اتحاد خودمون غبطه میخورن

قصه اسب سفید دم طلا که منتظریم سوار افسانه ای باهاش بیاد و همه چیزو درست کنه. جالبه - ما همیشه منتظریم کسی بیاد کاری بکنه، امام زمان (عج) بیاد اصلاح کنه، پیشکسوتها بیان اصلاح کنند، گاهی وقتها هم از خارج یا مریخ. بعد یه موقعها هم که یکی میاد از همون افرادیکه منتظرش بودیم، بهش می‌گیم تو از بیرون اومدی و بی خبری. 🙂 واقعا چرا؟ با عرض پوزش، اسم این کار هست فرافکنی. کاری که خودمون نمی تونیم یا نمی دونیم یا حالشو نداریم، منتظریم یکی یه روزی یه طوری بیاد و حلش کنه - اما وقتی بیاد حل کنه هم باهاش شروع می کنیم به جنگیدن. برای همین هم هیچوقت هیچ اتفاقی‌نمی افته، چون اونیکه منتظرشیم بیاد، نمی یاد و خودمون هم که باید کاری بکنیم، کاری نمی کنیم. اصلاح از خودم شروع می شه. اقدام از خودم شروع می شه. مسئول کسی نیست جز خودم. هر کدام از‌ما که نتونیم این سه جمله ارو با صدای بلند تکرار کنیم، بهتره کلا بی خیال تغییر بشیم. تغییری در کار نخواهد بود تا وقتیکه بالای پنجاه درصد اپتومتریستها بتونند سه جمله بالا را در‌مورد خودشون از ته دل بگن و بهش عمل‌کنند.

آمار بسیار امیدوار کننده است.

_کلاس اول ابتدایی که بودم، همه میگفتن کلاس دوم خیلی سخته. _من کلاس دوم شدم و دیدم این درسها که سخت نیستند، بازهم بچه‌های مدرسه بهم گفتن کلاس سوم واقعا سخته. _بالاخره رسیدم کلاس سوم، اونجا هم دیدم سخت نیستند و باز هم استرس انداختن به جونم که درسهای کلاس چهارم زیادی سخته. *من به هر مرحله‌ای که میرسیدم، میدیدم برخلاف استرسهایی که سال بالایی ها بهم تحمیل کردن، درسها آنچنان سخت نیستند. این قائده حتی در بزرگسالی هم به پایان نرسید و کسانی که ازدواج کرده بودن به من توصیه کردن که ازدواج خیلی دردسر داره ولی من ازدواج موفقی را تجربه کردم. در موفقیتهای شغلی هم همین قائده وجود داشت، تقریبا 5سال به خاطر ترس از ورشکسته شدن، مستقل نشدم‌. همه من را میترسوندن. عینکفروشها و همکاران مستقل بیشتر از همه من را از مستقل شدن ترساندن. حالا که مستقل شدن را تجربه کردم، میفهمم که سختی مستقل شدن هم مثل همان سختی درسهای کلاس دوم و سوم و... توهمی بیش نیست. مردم ترسهای خودشون را بزرگنمائی میکنند و به خودمون منتقل میکنند. اضطراب ما را مجبور میکنه قناعت کنیم، باعث میشه ambitious نباشیم. باعث میشه safe zone روان خودمون را ترک نکنیم. فقط یک راه برای متوقف کردن اضطراب وجود داره، زمانی متوقف میشه که با اضطراب خودت مواجه بشی. شجاعت مختص افراد خاصی نیست، شجاعت کاملا موروثی نیست، شجاعت میتونه یک صفت آموختنی باشه. من شخصا آدم شجاعی نبودم، خیلی اوقات قبل از اینکه بازی شروع بشه، من باخت را قبول میکردم. آنقدر ترسیدم و لرزیدم که شجاعت را آموختم. کسانی که گواهینامه دارند بهتر درک میکنند، من روزهای اول رانندگی در جاده ترس و اضطراب غیرقابل تحملی را تجربه کردم. اضطراب به حدی زیاد بود که چندبار به این نتیجه رسیدم که من آدم ترسویی هستم و ماشین به درد من نمیخوره. چندبار تصمیم گرفتم، ماشینم را بفروشم. ولی حالا تو جاده کمتر کسی هست که بتونه در رانندگی حریف من باشه. هدفم این نیست که خودستایی کنم و توانایی خودم را به رخ شما بکشم، حرف حسابم اینه: اگه من با اینهمه ترس و اضطراب تونستم موفق بشم، پس تو هم قطعا میتونی. https://t.me/optometry_after1368

اینو هر روز به خودتون یاداوری کنید که تا ترس از مستقل شدن در ذهنتون بریزه: بزرگترین برتری و محکم ترین دلیل شما برای موفقیت قطعی و حتمی در تاسیس عینکفروشی خودتون اپتومتریست بودن شماست شما برخلاف عینکفروش ها: ۱-نیازی به همکاری با اپتومتریست و پرداخت حداقل ماهی ۶۰ الی ۷۰ تومن و تهیه مسکن با لوازم(که اونم حدودا ۵۰۰ میلیون هزینه داره) ندارید همین موضوع باعث میشه ماهی حداقل ۶۰ الی ۷۰ تومن از عینکفروشی که مجبور اپتومتریست بیاره که بتونه در بازار رقابت بمونه و دوام بیاره جلوترید و ۲-خودتون معاینه گر و تولید کننده نسخه هستید و نمیخواد به معاینه گری دیگه ای باج بدید که براتون نسخه بفرسته یا منتظر و چشم انتظار نسخه باشید(چون عینکی بدون نسخه فروخته نمیشه و کل بیزینس عینک با نسخه میچرخه) چجوریه که یک عینکفروش که نه در رشته اپتیک درس خونده و نه تخصص و مدرک دانشگاهی داره میتونه مغازه خودش رو داشته باشه و پول اپتومتریست بده و پول پرسنلش رو بده و پول رهن و اجاره مغازه و پول اب و برق و تلفن و گاز مغازه اش رو بده و پول مالیات و عوارض شهرداری رو بده و در اخر هم بتونه با درامد باقی مونده زندگی خودش رو بچرخونه اما شمای اپتومتریستی که تحصیل کرده دانشگاهی این رشته هستی و تخصصت این کاره و مجوز های رسمیش رو داری و نیازی به اپتومتریست اوردن نداری و نیازی نیست که چشم انتظار اومدن نسخه از بیرون از طرف فلان چشم پزشک رو نداری نمیتونی مرکز خودت رو بزنی و سود کنی؟ چجوری یه عینکفروش میتونه و تازه هم شعبه های دیگه هم میزنه و تو نمیتونی؟ اره این سوالات رو از خودت بپرس اون وقت میفهمی که چقدر فکرهای توی ذهنت الکی و پوچه تنها چیزی که میتونه مانع یه ادم در مسیر موفقیتش بشه و اون ادم رو محدود کنه باورهای ذهنی خود اون ادمه

لازم شد با یکی از واردکنندگان تجهیزات وارد مذاکره بشیم و همگی ازش دستگاه تراش دستی تک‌سنگ را بخریم(از چندجا پرسیدم حدود ۵_۹میلیون قیمت داره ) و احتمالا بتونیم مابقی ابزار(که قیمت زیادی ندارن) را به عنوان اشانتیون از فروشنده بخواهیم برامون جور کنه و همه را در یک بسته برای هرکسی ارسال کنه. اگر واردکننده با انصاف میشناسید در کامنتها معرفی کنید. هر کدام از همکاران فعال در زمینه واردات هم که میتونن این پیشنهاد را اجرایی کنند بسم‌الله.

عینکسازی را میشه با این 4قلم ابزار شروع کرد. 1_ دستگاه تراش تک‌سنگ 2_خط‌کش ۳_ماژیک ۴_فریم کائوچویی کهنه که به درد کسی نمیخوره ۵_عدسی های عینک کهنه مشتریان خریدن اینها کمتر از ۱۰میلیون هزینه داره. این دستگاه تراش بعدا خیلی به درد میخوره. حتی کسانی که دستگاه تراش اتومات دارن هم یکی از اینها لازم میشه براشون.