پروانه و دستِ بابا

احساس میکنم تو رابطه‌م با پدر و مادرم، یه مادر تنهام با دوتا فرزند نوجوونِ بی‌درک، پر از تصمیمات هیجانی و بحث‌های همیشگی، نه میتونم این دوتا بچه رو کنترل کنم نه تغییرشون بدم!

تغییر اولین قدمش اینه که قبول کنی احتیاج به تغییر داری ریشه ی اینکه خیلیا فک میکنن همینی که هستن خوبه و بقیه وضیفه دارن اخلاق گند اونارو تحمل کنن ، تعصب و خود شیفتگیه. وگرنه همه ی آدما باید تغییر کنن باید رو به کمال قدم بردارن پس فایده ی زندگی و تجربه چیه اگه قراره همونی که اومدیم ، بریم؟

چرا مثل حلزونا نمیتونیم وقتی شرایطِ محیط اطرافمون بده غیر فعال شیم ؟

به آدمای خسته و اخموی توی مترو نگاه می‌کنم و به این فکر میکنم که هرکدوم از این آدما عزیزِدل یه نفرن که الان دلش می‌خواست جای من باشه و نزدیکشون.

واقعیت اینجاست که ما نه معصومیم نه شریر. ما همه گناهکاریم. فرو افتاده‌ایم. ما به زانو درآمدیم و روی دست‌ها راه می‌رویم. ما اشک می‌ریزیم و همدیگر را می‌دریم.

خط خطی کن ردّ پای رفته رو

بعضی از دوستا هرچقدرم نبینیشون یه زمان هایی کنارت زندگی کردن که کنارشون دیگه احساس رفاقت نمیکنی ، انگار عضوی از خانواده‌ان . همونایی که ممکنه گوشت همدیگرو بخورن ولی استخون همو دور نمیندازن... رفاقت های من اکثرا همینجوری ان. این شکلی که بعضی وقتا یه جوری دعوامون میشه و دور از هم میوفتیم که همه فک میکنن دیگه تموم شد . دیگه جوش نمیخوره. بعد باز قوی تر از قبل جوش میخوره :) #من_گرفتم

داشتم فکر می‌کردم من در انتخاب کتاب بهتر از انتخاب آدم عمل می‌کنم و خب بله!

یه شب چشمام و بستم خواب دیدم داره بارون میاد از ابر مُرده #زبون_آهنگی

سیل اومد و همه‌چیز رو از بین برد، برای دفعه‌ی بعد سد ساختم.