𝙨𝙖𝙛𝙚 𝙥𝙡𝙖𝙘𝙚📍

شبای زیادی رو اینجوری گذروندم. تنها، بی‌حوصله، ساکت و...! دقیق یادم نیست کدوم شب ولی توو یکی از همین شبا بود که فهمیدم امیدواری بهترین حس و بدترین شکنجه‌س واسه آدمایی که بهت خوبی میکنن یا بدی. توو یکی از همین شبا بود که فهمیدم هیچکسی جز خودت واست نیست. واست نمیمونه. توو یکی از همین شبا فهمیدم باید بریزی بیرون تا جمع نشه توو دلتو یهو یه‌جوری بترکه که گند کل خونه‌رو برداره. یکی از همین شبا که توو حال خودم نبودم و حال خودم داشت از خودم به هم میخورد و تصمیم گرفته بودم خودمو ول کنم فهمیدم که خودمم دیگه خودمو دوست ندارم. ولی هنوز منتظر بودم یه دستی از غیب بیاد و کشیده بشه رو سرمو بهم بگه نترس، نگران نباش، من هستم. یکی از همین شبا بود که به خودم گفتم: ببین منو، بسه دیگه! قرار نیست کسی بیاد، زور نزن. یکی از همین شبا فهمیدم جام اینجا نیست. یکی از همین شبا خسته میشم از این همه مزخرف بودن خودم برای خودم و خودم برای همه. یکی از همین شبا میخوابم که صبح پاشم و همه چی رو درست کنم و دیگه هرگز پا نمیشم!

شما آن‌جا باختید که صداقت داشتید، با کسانی که سیاست داشتند.

خیره شدم به آیینه‌ای که شیشه‌هاش شکسته. خودم رو پیدا نمی‌کنم داخلش، دستمم که زخم شده و نمی‌تونم به هیچ‌چیزی دست بزنم، تیکه شیشه‌هایی که افتادن روی زمین نمی‌ذارن حرکت کنم و همون‌جا وایسادم. همه‌ی لامپ‌های خونه‌هم سوخته و غروب که می‌شه تا دمِ صبح همه‌جا تاریک می‌مونه و در همون حالت تا صبح با خودم و دیوارا حرف می‌زنم و اینقدر جوابم رو نمی‌دن که خوابم می‌بره و دیگه عادی شده برام...؛

از صمیم قلب برای بعضی از خاطرات آرزوی فراموش شدن می‌کنم.

چونکه جاش اینجا خالیه(:

گفت چطور طاقت آوردی؟ گفتم چاره‌ای دیگر نداشتم:))

به کیوتیییی شماا نمیرسیمممم😭