جایی جز اینجا

از خداحافظی کردن خوشم نمیاد.

داشتم از این شهر میرفتم صدایم کردی جا ماندم..

کاش در دوران دیگری از تاریخ باهم بودیم،یا حداقل در جای دیگرِ این کره ی خاکی، جایی که به هنگام شب مجبور به رها کردن دستانت نبودم، میتوانستیم سرخوش در خیابان ها قدم بزنیم و به بوسه های ریزمان در پس کوچه های خلوت زیر نور چراغ ادامه دهیم، دزدکی گل های پشت نرده ی پارک را بچینیم، کف خیابان بنشینیم و خنده های بلند سر دهیم، خیلی راحت تر یکی شویم و در میان حرف‌هایت بی هوا بگویم: آنقدر دوستت دارم که مجنون لیلی را و فرهاد شیرین را، آنقدر میخواهمت که حاظرم بلندترین قله ها را باتو فتح کنم، میخواهم که تو خوشحال تر از من باشی، تمام قشنگی ها برای تو و لبخندت همیشگی باشد.

باید یاد بگيريم برای كسي كه واسمون هيچ قدمي بر نميداره مثل اسب ندوییم؛

دلم میخواد یکی یکاری کنه بگه بخاطر من بوده.

پندِ امشب: « یادت نره دهنت سرویس شد تا خودتو جمع و جور کنی و بتونی ادامه بدی، نزار آدمها خرابش کنن.»

به قول جناب کافکا: "اگر میلیونها نفر دوستت داشتند من یکی از آنها بودم؛ اگر یک نفر دوستت داشت من او‌ بودم و‌ اگر هیچکس دوستت نداشت من مرده‌ام”

آهنگش>>>>>

سنت که بره بالاتر متوجه میشی طرز برخورد پارتنرت باهات یه جاهایی حتی از علاقه‌اش هم مهم‌تره.