شهابم

این که ۴سال پیش ۲۰۱۴اینا نیست واقعا عجیبه

با هربار که می‌خندونمش یا آروم می‌گیره تو بغلم حس می‌کنم، ارزشمند بودن زندگی برام هزار برابر می‌شه. می‌تونم تو چین‌های کنار چشمش موقع خندیدن بمیرم و زندگی همونجا تموم بشه.

کاش می‌شد واقعا قربون شد. حالا که نمی‌شه، انقدر می گم تا قربون شم.

مثل همیشه گفت: نره چنل؟ و من آوردمش چنل.

بچه‌ها از تمارض نکردن من تو بازی ناراحتن. با خودم که فکر می‌کنم می‌بینم چیزیه که توی زندگیمم دوست ندارم داشته باشمش. الکی آه و ناله کنم تا کسی دلش برام بسوزه و کاری برام بکنه.

بهش می‌گم "تو که دیگه بزرگ شدن من رو دیدی" و چقدر این جمله برای من یادآور آرامش و امنیته.

آینه کوچیکم رو که خواهرم به عنوان یک هدیه بهم داده بود رو برداشتم و در نزدیک‌ترین حالت ممکن به صورتم نگه داشتم. خیره موندم به منافذ باز و جوش‌های صورتم. خیره موندم به ستاره‌های آسمون کویر روی پوستم و با لبخندی به خودم گفتم: اگه چند سال پیش می‌بود، بابت این جوش‌ها نگران می‌بودی. اما حالا حتی با گذشت زمان اگه ردشون هم بمونه باز خوشحالی. باز فکر می‌کنی که زیبایی. مگه اینکه کسخل شده باشی.

برداشتم این آپشن eye comfort shield رو روشن کردم و حس می‌کنم تو سال ۱۳۴۰ زندگی می‌کنم.