رمانسرا🔗

20پارت از رمان

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد ❤️ #پارت_160 خوبم بچیم شاید کمی فشار مه بهم خورده باشه! مه: به ... به فواد جان زنگ زنم همیته که خونه میرن سر راه بیاین فشار شما ببینن؟؟ بابا: نه نه خیلی مهم نیه دواها خو بخورم خوب می شم! و دوباره چشما خو بستن، نگرانی مه بیشتر شد وفا بلند کرده بغل گرفته به خونه پیش مادر رفتم مه: مادر! بابا هیچی خوب نین میگن خوبم چیکار کنیم؟؟ مادر دست از خیاطی کشیده هموته که کمر خو ماساج می دادن با نگرانی و کلافه گی گفتن مادر: از صبح مه هم متوجه یوم ولی میگه خوبم میگی به فواد زنگ بزنیم یک بار فشار یو ببینه؟ مه: زنگ بزنیم کو بهتره! مادر: خو تلیفون کو بریو! مبایله روخ کرده به سمتینا گرفتم و دنبال پختن دیگ شب به آشپزخونه رفتم هنوز نیم ساعت نشده بود که صدای فواد و بچه ها داخل سرا پیچید از آشپزخونه بیرون زده و به فواد که خودی یوسف و مصطفی اختلاط کرده سمت خونه می رفتن دیدم مه: سلام خوش آمدین با صدا مه روگشتانده طرفم دید فواد: علیک خوبی بچیم؟ مه: تشکر شما خوبین بفرمایین داخل فواد با بیرون کشیدن کفشا خو چینی به ابرو داده گفت فواد: چی کار شده کاکاجانه خوبن؟؟ مه: مچم مه خو از صبح نبودم ولی هیچی خوب معلوم نمی شن ازو خاطر ما هم شما به زحمت ساختیم با هم داخل خونه شدیم که فواد گفت فواد: زحمتی نیه کاشکی از همو صبح زنگ می زدین هم زمان با مادر هم سلام علیکی کرده و داخل اطاق بابا رفت ، بابا با دیدن فواد مر سرزنش کوچکی کردن و به گفته فواد آستین بالا زده و بریو که در حال گرفتن فشارینا بود دیدن فواد: از صبح چیزی هم بخوردین؟؟ بابا: صبح ها ولی بری چاشت اشتها نبود! فواد ستاتسکوپه به گوش گذاشته همو رقم که با دقت به آله فشار می دید و با دست پمپ می کرد گفت فواد: به زور هم که شده بخورین بخاطر دوا دارین! و بعد از کمی مکث دوباره و سه باره هم فشاره دید و انگار چیزی ناراحت کننده باشه به همو حالت ستاتسکوپه از گوش کشیده به مادر دیده گفت فواد: فشارینا خیلی بالایه باید برن پیش داکتر! مادر: مه خو گفتم هیچی خوب نیه از صبح هر چی می پرسم چیزی نمیگه! دوباره به بابا دیدم به واقعیت هم حالتینا هیچی خوب نبود حتی همی حالی هم به زور شیشته بودن و در مقابل فواد طاقت می آوردن با دیدن ای حالتینا ترس مهمان دلم شد که فواد بلند شده گفت فواد: کاکاجان آماده بشین مگری شما داکتر ببرم باشه؟ بابا هم ای بار بدون حرفی سری تکانده تائید کردن که فواد با به پشت گرفتن بابار بلند کرد و سمت موتر خو برد هم زمان که مادر با نگرانی چادر به سر می کردن به داخل کیف خو دنبال چیزی می گشتن مه: مادر برین دگه اونا منتظرن وقتی دیدم هنوز هم به جستجوی چیزین خیلی زود شاخکا مه فعال شد و مقدار پولی که معاش گرفته بودمه از الماری برداشته سمت مادر گرفتم مه: اینارم بگیرین می شه به کار شه مادر: نه ... یک هزار خود مه هم دارم با عجله به داخل کیفینا انداخته هم زمان که اونا به سمت بیرون رهنمایی می کردم گفتم مه: خیره اینا هم باشه ... برین دگه ....! و بلاخره رفتن ‌... هوا تاریک شده بود وفا هم خیلی بهانه گیری مادر و بابا می کرد مبایل مه هم که از همیشه گدا تر حتی پول مسکاله هم نداشت دگه کم کم از دیر آمدنینا نگران می شدم که .....

تقدیم رمان خوان های عزیز ❤️

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد ❤️ #پارت_159 دگه اگه مره به چاقو هم می زدن خونِم نمیبرامد چشمای مه بسته خنده های طارق و نوابه نشنیده گرفتم هموتو که آهسته آهسته آستینای مه بالا می زدم چشمای عصبی ره باز کده گفتم مه: وهاب بچیم زوریم به دخترا خو نمیرسه .....بگو خب ....! وهاب: خوووب؟؟🧐 آستینِ دگهِ دستِ مام بالا زده هموتو که سم و صحیح قاتیش می کدم سر تکانده ادامه دادم مه:ولی زور تو یک وجب بچه ره خو دارم ....ندارم؟؟ اگه همی لحظه .... رنگِ ته ازیجه گم ... نکدی ... تضمین نمی کنم کهِ تا 5 دقیقه دیگه یک دانه دندان سالم به دانکِ مقبولیت بانم .‌....!!!! دوباره به پشتیم زد که تکان خوردم وهاب: چرا قار هستی بچیم!! مه: طارق تو مره ایلا بتی .. نی توره بخدا مره ایلا بتی ....! طرف طارق که اصلا به مه غرَض نداشت دیدم " ووی ای خو ضُعف کد😧" دوباره به وهاب دیده ای بار با صدای بلند گفتم مه: برو جان بیادر از مجیب کاکایت بگیر هله! دستِ شه بلند کد تا بری بار سِوم عملِ شه تکرار کنه که سریش حمله بردم با عجله از پیشم فرار کده رفت شکر تا یک ده دقیقه کسی بخاطر کارِتش پیشم نامد به اطراف دیدم که چشمم به مموش و سهراب که با یکی دِگه گفتگو می کدن افتاد از حرکت ماندیم هموتو که خون خونِ مه می خورد زیر لب گفتم مه: ای لوده باز چی بریش میگه؟؟ طارق: خودیو اور صدا کرد مه: کی؟ سهراب؟؟ طارق: نی نظامی اور صدا کرد!! نیش خند زنان گفتم مه: خوو خی .. نی که دلِش پیش ای احمق گیر کده چطو؟؟ هموتو بریشان می دیدم که سهراب با لب پر خندیش طرف ما آمد. مه: اوجه چی بد می کدی؟؟ لبخند خوده جمع ساخته گفت سهراب: کارت آزاده پیش تونه؟ مه: نظامیاره میگی؟؟ سهراب: بدی کارتیو ، سراغ کارت خو گرفت! مه: سراغ ... کارت خوده ... از تو گرفت؟؟ سهراب: چی فرق می کنه؟ مه: فرقِش زیاد است ، یکیش همی که تو نماینده نیستی! سهراب: فعلاً او مر به جا نماینده قبول داره مه: او غلط ...... زبانِ مه گرفته دِستی به روئیم کشیدم و بعد از چند ثانیه تا خواستم سمتِش حرکت کنم سهراب با گرفتن بازوئیم مانع شد. سهراب: کجا ، کارته بده! نگاهی به بازوئیم و خودِش انداخته گفتم مه: میتم اتفاقاً می رفتم تا کارتِ شه بدم! و دست مه خطا داده طرفِش رفتم که خواست فرار کنه با ای کارِش عصبانیتِم زیاد تر شد و پیش خود قسم خوردم تا خودِش از مه نخوایه به هیچ وجه روی کارتشه نمی بینه ، تمام مدتی که همرائیم گپ می زد چشمایش پائین بود که ای مره بیشتر عصبانی می ساخت " کتی سهراب که گپ میزد خووب طرفِش می دید ولی باز از مه چشمایشه می گیره! " تا لحظه امتحان هم‌ منتظرش بودم ولی مثل همیشه با مه لج کده نامد! " خیر است ای بار که تو ضد کدی باز ضد مره هم خاد دیدی هموتو بشین و تماشا کن تا ببینیم کدام یکی کوتاه می آییم! " "آزاده" از امتحان خونه برگشتم و با تعویض کردن لباس پیش بابا رفتم. از و صورت رنگ رفته و تُن صدای که خیلی ضعیف بود فهمیده می شد خیلی حالینا رو به راه نیه مه: حالی دل مه جمع باشه خوبین؟ بابا دست از روی پیشانی خو برداشته در حالی که از کنج چشم به مه می دیدن گفتن

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد❤️ #پارت_156 روانگیز: چری گلم؟ بحث کو همیشه سر زیبایی و سطح زندگی کردن نیه تو خیلی چیزها دگی داری که بقیه ندارن مثلاً اگه یکی تا امروز به جا تو می بود و ای همه توجه آدمی مثل باهره که هیچی هم کم و کسر نداره می دید خیلی زودتر از ای گپا خودیو دست دوستی می داد ، خو به هر حال مه نمی تونم تضمین کنم ای توجه ها باهر از سر علاقه یه یا فکر دگی به سر داره ولی .... هرچی هم که باشه سخت گیری ها تو و حفظ کردن غرور و شرم و حیا تو بیشتر از هرچیزی دگه بری تو زیبایی بخشیده که همی هم .. باعث شده مقاومت باهر در مقابل تو زیاد تر بشه! به جدی گپ زدنیو و ای که ایقذر در مورد مه نکات مثبتی گفت خنده کوتاهی کرده گفتم مه: 😂 چی تعریفی کردی از مه دختر؟ خودیو هم خندیده گفت روانگیز: نه بخدا مه از همو روز اول که تور دیدم از تو خوشم آماد و چندین بار هم به مه ثابت شد که در انتخاب دوست اشتباه نکردم! مه: حالی همینجی احساساتی میشم وسط دهلیز بین ایقذر محصل شیشته می زنم زیر گریه ... بابا مه دل مه نازکه ایقذر خودی مه با احساسات گپ نزن🥺 ای بار خنده روانگیز بلندتر شده رفت و هم زمان که به دیوار کناری مه دیده و ایستاد می شد گفت روانگیز: حالی همینجی نزنی زیر گریه! _ بیا ببینیم چوکی ها ما شماره چنده روگشتانده و به لستی که داخل بورد زده بود دیدم. دنبال اسم خو می گشتم و صنف و شماره چوکی خو یافتم که متاسفانه با روانگیز حتی داخل یک صنف هم نییم خرابی امتحانات فاینل به اینه که چوکی ها از طرف اداره قبلاً تعیین می شه و خود ما هیچ نقشی بری انتخاب چوکی نداریم! از هم دیگر خداحافظی کرده و هر یک سمت صنف خو رفتیم هنگام پالیدن چوکی مربوطه متوجه سه چوکی خالی پشت سر هم شده و به اولین چوکی خالی شماره 23 که مربوط به خودم می شد شیشتم و کم کم صنف پور شد و باز غم نداشتن کارت به سراغم آماد " آخخ خدا کنه حدی اقل ای بار او ظالم خدا نترس به ای صنف و پشت سر مه نباشه!🥺" _ ااانی همی که میگن خرسه یاد کو سوته به دست بگیر دروغ نبوده!!! با عجله سر پائین کرده خواستم به بین دختربچه ها صنف پنهان شم که متاسفانه دیر جنبیدم ، با نگاه سرسری که به مه انداخت خیلی مغرورانه و با بینی بالا گرفته شاخ و شمشاد مستقیم به سمت مه آمد "البته مه بریو نگاه نمی کردم زیر چشمی تابلو بود دگه😒" مطمعینم پشیمون شده و ای طرف بخاطر تحویل کارت میایه ولی زهی خیال باطل تا به مه رسید کمی خم شده تقریباً نزدیک به گوشم آهسته گفت باهر:اگه یک وقت نظرت عوض شد دور نیستم ، همیجه پشت سرِت می شینم مموش جان! مه:😳 نفسم حبس شد قسم می خورم رنگ کاملاً از روخم رفته بود نرمش صحبت کردن ای آدم و رفتار نامعقولیو یک روز کاری دست خودم میده! از گذشتن تیره گی سایه فهمیدم که رفته ، امکان نداره کمیته امتحانات هم دست یکی کرده باشه و ایبار هم چانس با باهر یاری کرده و نزدیک ترین چوکی ، درست پشت سری مه به او تعلق گرفته باشه 😔 با همو قلب لرزان آهسته آهسته بری کسب اطمینان خاطر خواستم رو بگردانم تا از بودن یا نبودنیو به پشت سرم مطمیین شم ولی منصرف شدم! نباید از ای ندید پدیده گی ها از مه سر بزنه و چشم چران به حساب بیام! فقط سر بالا کرده به مستقیم که استاد با برگه های امتحان رو به روی صنف ایستاده بود دیدم! استاد از اول صنف شروع به توزیع دادن برگه های امتحان کرد و مه هم بری گرفتن تدابیر اولین کاری که کردم نوشتن اسمم به روی پارچه بود و بعد آهسته آهسته با خاطر جمعی فراوان شروع به حل سوالات خود کردم دقایقی زیادی گذشته بود که با صدای استاد جدی و عصبی ما "استاد فرهان" سر بالا کرده بریو دیدم! استاد: کارت شما؟ " خدایا! دگه شاگردا تمام دغدغه نا اینه که چی رقم از همدیگه نقل بگیرن ولی مه اینجی هی دنبال جملات مطلوب بری گرفتن کارت از باهر و نشان دادن به ای استاد دارم🥺!" استاد: کارت ندارین؟؟ @Herat_S_Empire

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد ❤️ #پارت_152 روانگیز: ووی مه کَی گفتم؟؟😰 به طارق دیدم که هم چنان دست روی صورت گرفته و لرز خنده بود باهر: گفتی دگه ... ای پیش خود ما راز بانه! روانگیز: خیلی هم که راز نگهدارین😐 با گپ روانگیز دوباره خندید ولی خیلی زود خور جمع ساخته با لحن نسبتاً جدی گفت باهر: شوخی کدم دوستا ای ره هم از پیش خود جور کدم! و دگه .... هیچ دگه تمام شد ...!😊 با آخرین جمله خو بحثه به اتمام رسانده روی جای خود شیشت و دقایق باقی مانده ی از ساعته استاد باسط با (دانلود کامل رومان شوخی شوخی جدی شد از کانال رومان های من) ما کمی درس خوانده و از صنف بیرون رفت که با بیرون شدن استاد به روانگیزی که هنوز هم از دست باهر جوش می خورد با خنده دیده گفتم مه: چطوری روانگیز خاله؟😂 روانگیز: مرگی خاله ... خاله بخوره به تر سریو ...! 😡 مه: جوش نزن مرم ضایع کرد بی شعور فقط مه نمی فهمم ..... _ دوستا یک لحظه سر تخته ببینین! با صدا باهر همه دوباره به سکوت دعوت شده و به چهره جدیو چشم دوختیم باهر: مره می بینین؟؟ " نه اصلاً ....!! آخه می فهمی همه کور تشریف داریم خوب بگو دگه😐 " با همو اخم مارکره گرفته مصروف نوشتن چیزی سر تخته شد همه ما کنجکاو به تخته سفید می دیدیم که با کنار رفتنیو از چیزی که دیدیم جیق و داد همه دخترا بلند رفت و باهر بند و بساط خو جمع کرده با خنده پا به فرار گذاشت 🏃‍♂ دوباره به تخته دیدم " دختری که چادر سیاه پوشیدی بفام باهر دوستِت داره!😳" با عجله به چینگ شال روی سر خو دیدم "نکنه منظوریو مه بودم😳" ولی داخل صنف به استثناء چند نفر محدودی کسای دگه هم بودن که تقریباً همه امروز شال سیاه پوشیده بودن که به ای بین مه ، ریحانه ، روانگیز و نیلوفر هم شامل بودیم با ای دست نوشته کفر همه دختر های صنفه بیرون کشیده بود و هر کدام با غضب و حِرص به همدیگه و بعد به باهر نگاه می انداختن و چیق و داد می زدن به مه جالب تر از همه ای بود که نیمی از دخترای صنف که قدیفه های رنگه به سر داشتن بیشتر از همه عصبانی شده بودن و از وضیعتی نا قسمی معلوم می شد که بیشتر دوست داشتن به قات دختر های شال سیاه قرار می داشتن. سر و صدا ها تا حدی بلند رفته بود که یک باره گی دوباره باهر به چوکات دروازه ظاهر شده با یک شونه به چهارچوب دروازه تکیه زده و با خنده گفت باهر: چقه بی جنبه بودین شما ... گفتم برادرانه دوست تان دارم ... نی عاشقانه ! وقتی با ای گپ دوباره همه ساکت شدن باز با اندک ترین فرصت لبخند شیطانی زده در حالی که نگاه زود گذری بین مه و ریحانه رد و بدل می کرد گفت باهر: البته به استثناء یکی تان! 🙂 و با همو لبخند دو انگشته به قسمت شقیقه سر گرفته و با ایجاد سر و صدای دوباره دخترا پاه به فرار نهاد. که با ای حرکت خو همه گیر دوچار سوء تفاهم ساخته بود. ولی مطمیینم منظوریو ریحانه بود ... بلی دگه ...! غیر از ریحانه دگه کی است که با باهر صمیمی و دوستانه برخورد داره .....

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد❤️ #پارت_158 مه: قار نشو شوخی کدم لاوده جان! که با غضب خودِ شه از آغوشِم کشیده گفت نواب: گپ مفت .... _ نماینده صاحب کارتا ما پیش شمانه؟؟ "اوووف خدایا مه چی بد کدم؟؟؟😐 هن؟؟" طرف دختری که مره صدا زد دیده گفتم مه: تمامِش پیش زینب خانم است!! تشکری کده پشت کاریش رفت طارق: نگفتی او کارت دگه از کینه؟؟ مه: از نامزدم است ... بیادرِ قندیم چرا هیچ به گپ نمی فامی؟؟ طارق ریشخندی کده خندیده گفت طارق: اوووه هنوز نی به باره نی به دار وقت نامزد تو شد؟؟؟😂 _ نماینده صاحب سلام!! روی مه گشتانده به ریحانه دیدم مه: علیک سلام! لبخند کوچکی زد "واعلیک گرفتنم خنده داشت؟🙄" ریحانه: خوب هستین؟ مه: الحمدالله ...! باز خندید! "نی که دلش است از بوبوی مام پرسان کنه چی بلا! خو گپِ ته بگو!" وقتی نگاه منتظر مه دید دست پاچه شده گفت ریحانه: ک ....کارتا پیش شما است؟؟ " نی پیش بوبوی مه است" مه: د دِست زینب خانم دادم! و دوباره به طارق دیدم ریحانه: چری دست ازونایه؟؟ مه: دلم شد ... یع .. یعنی اونا خودشان گرفتن می تانین ازونا بگیرین!!!🤦‍♂ وقتی جوابشه گرفت ابرو بالا انداخته تشکر گفته رویشه دور داد که دگیش آمد _ نماینده صاحب کار .... با عجله ریحانه ره صدا زده گفتم مه: ریحانه خانم؟؟؟ ریحانه: بلی؟ مه: همو کارتاره از دِست زینب خانم گرفته خود تان توضیع کنین لطفاً ...! انگار بریش دنیا ره بخشیده باشم دوباره خندیده چشم گفته رفت _ نماینده صاحب کارت!😐 " اووو خدای مه یعنی نفامید چی گفتم؟؟؟🥴" سرِ مه پائین گرفته بریش دیده گفتم مه: دِست ریحانه خانم است از اونا بگیرین😊 بلاخره از پشت ریحانه رفت به طارق و نواب دیده گفتم مه: بخدا به بینیم رساندن ...... _ نماااااینده .....! 🗣 چشمای مه بسته گفتم مه: نماینده و درررررد! چی میگی؟؟؟ علی بود که از شش کیلومتری چیق زده نماینده صدا می زد علی: کارتا پیش تونه؟؟؟ آهسته قسمی که طارق و نواب بشنون گفتم مه: دِگه صبریم لبریز شده بخدا دگه نمی کشم! 😭 طارق و نواب با صدا زدن زیر خنده که نگاه خون سرد مه به علی انداخته گفتم مه: به دِست مجیب است از او بگیر!! ای هم خر فهم شده و رفت مه: سهراب چی شد هنوز .... گپِم د دانیم که یکی محکم به کمریم زد تا جای که نزدیک بود با سر به طارق بخورم نوچ گفته مقاومت کدم و به صاحب دِست شکسته دیدم وهاب: نماینده ایشتنی براری مه؟؟ ..... کارت مه بدی که برم!

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد ❤️ #پارت_150 سوال ذهن مه بی جواب نماند و گفت Baher: the pain of being away from family درد دوری از فامیل 😟 And the next year he was re enrolled in school و سال بعد باز هم اوره دوباره شامل مکتب کدن ..... And this time the pain became normal for his and he continued و این بار درد برایش عادی شد و ادامه داد ....😊 He pussed the entrance exam تا امتحان کانکور داد .... And afther spending two chances of competing و بعد از سپری نمودن دو چانس کانکورِش 😬 English literature was the last choice of his field به آخرین انتخاب رشته اش ادبیات انگلیسی کامیاب شد😎 ای ره خو بیخی دروغ گفت چون از چانس خوبِش با وجود ای که چندان درسی هم نخوانده بود با نمره بسیار خوب به اولین انتخابِش کامیاب شد. Baher: of curse it goes without Saying.... البته نا گفته نمانه He was successful in beutiful Herat province به ولایت زیبای هرات کامیاب شد.😌 And today he is lecturing to your right and ready , cheerful and hansome و امروز درست و آماده و سر حال و خوشتیپ رو به روی شما سخنرانی کد ....🙂 و هم چنان از پشت تریبون بر آمد و کاملاً رو به روی همه قرار گرفته در حالی که نور پراجکتور د صورتِش نقش بسته بود تا سینه خم شده یک دست د سینه و دست دگیشه پشت سر برده به حالت تعظیم گفت Baher: thanks for your attention....! تشکر از توجه تان ...!🙃 و با راست ایستادنِش همه گی با مه یک جا از چوکی هایشان بلند شده و بریش کف زدن👏 ، تشویق های دوستا و صنفی هایش تا حدی بلند و زیاد بود که آرام کدنِ شان به ای آسانی ها از دستیم خارج بود بعد از لحظات تقریباً طولانی همه گی ره به نشستن دعوت کده بریش دیده گفتم Me: fnished? خنده کده گفت Baher: Not yet هنوز نی! Me: it means...its continues ....? یعنی دگه هم اداره؟ بلا فاصله پشت لپتاپِش رفته گفت Baher: Beacuse the children are tired I will be a Cartoon for them چون طفلا خسته شدن بریشان یکتا کارتونی گک می مانم تا کمی ساعت شان تیر شوه 😂 با ای گپِش اعتراض همه گی بلند شد اما با پلی شدن یک انیمیشن و صدای جلب کننده موسیقیش کله گی ره وادار به دیدن کد همه گی با کنجکاوی به تصویری که قرار است چی باشه می دیدیم که ناگهان با دیدن تصویری روی پرده که انیمیشن چهره باهر بود😳 باز فاز خنده د صنف پخش شد تا حدی جالب و جذب کننده بود که توصیفش د کلمات و جملات مه جای نمی شه ، دیدن او کارتون باهر با موهای رنگ کدیش و کله یی بسیار بزرگتر از جسمِش کنترل صنف بیخی از دست ما خارج شده بود ای بار حتی خودِش تاوان دیدن او تصویر عجیب و خنده دارِ شه نداشت خم شده دست سری تریبون مانده و با لرزش شانه سریشه میان بازویش پنهان ساخت. تماااام داستانی که از پیش خود جور کده بوده با چهره خودِش به تصویر کشانده بود ، حتی فکر ملای مسچید ، نرس شفاخانه و قربانی کدنِ خروسه هم کده بود و هیچ چیزی ره از قلم نه انداخته بود با گرفتن سند تحصلیش کلمه The end روی پرده جا باز کد و کارتون به اتمام رسید. "آزاده" غیر قابل باوره ... جدی جدی به کف ای همه استعدادیو بموندم ویژه گی های ای آدم فراتر از هر نوع تعریف و توصیفی بود ، اگر چی خطایه ، گناهه ، و اشتباه می کنم ولی فکر نکنم با ارائه ای پروژه باهر با ای همه جذابیت و لهجه زیبای صدا خو ارائه کرده قلب هیچ دختری سالم مونده باشه ، واقعاً امروز محشر شده بود از استایل و لباس پوشیدنیو که چیزی نگم بهتره چون عالی تر از هر وقت دگه کاملاً جذاب به نظر می رسید با آرام شدن کم کم از هم صنفی ها و گرفتن یک نفس تازه که ناشی از خنده بود استاد بلند شده و تمام چراغا صنفه روشن کرد و با همو خنده رو به باهر که گوشه ای از صنفه اشغال کرده بود و با خنده به باسط می دید گفت

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد❤️ #پارت_153 روز ها گذشت بلاخره امتحانات 20 فیصد هم با همو سختی و آسانی گرفته شد ....و باز هم باهر مر به تگنا قرار دادُ تمام امتحانات به پشت سرم بود و بی هوا سوالاتی که کار می کردمه از رو مه گرفت و سعی در حل ساختن سوالات سفیدم داشت ولی از ترس گیر آمدن و پررو نشدنیو بخاطری عقده او روزی که شماره مه به زورگرفت حتی کوچکترین عکس العملی هم در مقابل لکچر هایو نشان نمی دادم ....بعد از او پروژه عالی که باهر ارائه کرد مه هم اجباراً پروژه ارائه دادم که برابر شده بود با نگاه های خیره و گیر دادن های باهر ، تمام او ساعته فقط و فقط با نگاه کاوشگر خو به مه خیره بود و بی هوا حتی بیشتر از استاد به زبان انگلیسی با مهارت خیلی عالی سوال پیچم می کرد با وجو ای که پشت تریبون خیلی ترسان و دست و پاه لرزان تشریف داشتم ولی جای شکر باقی بود که در مقابل سوال هایو کم نمی آوردم اگر چی کمی و کاستی های زیادی داشتم ولی با همو کمبودی ها هم خب تونستم قناعت استاد باسطه بدست بیارم! با آخرین نظری که به چپتر و لغات انداختم با دلهوره گی تمام، نزدیک پوهنځی شدم امروز نخستین روز امتحانات فاینل ما از سمستر دومه به اطراف بیرون پوهنځی دیده دنبال روانگیز می گشتم که صدایو از پشت به گوشم خورد _ اینجی یوم! به پشت سر دیده رو به روانگیز گفتم مه: کجایی تو دختر یک سعته دنبال تو می گردم روانگیز: همینجی بودم کارت امتحان خو می گرفتم! و به کارت دست خو اشاره داد مه: از مرم می گرفتی خوب! روانگیز: نمی داد ، هرچی گفتم گفت کارت هر کسه به دست خودیو میدم مشعولیت داله! 😒 به دهن کجیو خنده ای کرده گفتم مه: خو ایر از رحمتی " سهراب " گرفتی؟ روانگیز: نی از مهرابی! تمام بادم خالی شد مه: چری دست او باشه؟؟ روانگیز: نابلا کرده نماینده یه! مه: مه نمیرم ازو بگیرم! روانگیز: خب امتحان خو چی کار می کنی؟ مه: بدون کارت می شینم روانگیز: دیوونه شدی تور ور می کنن از سر پارچه! مه: مه نمیرم‌ پیش ازو ، باز یک چیزی میگه مر به استریس میندازه همی چهار کلمه هم که خوندم همه از یاد مه خا رفت😣 روانگیز خنده بلندی کرده همزمان که به راه می زد از دست مه گرفته کشید روئی: وخی بریم غلط بکنه چیزی بگه خودی هم می ریم! " مه مطمیینم باز با رفتار خو ترس و دلهوره گی مهمون دل بیچاره مه می کنه " خو به هر صورت! باهم دگه سمت پوهنځی روانه شدیم تا خواستم از زینه ها وارد تعمیر بشم با صدا روانگیز ایستادم روانگیز: نرو داخل اونی اونجی ایستاده یه با گپیو مسیری که اشاره داده دنبال کرده به باهر که فقط نیمی از رویو ازی زاویه قابل دید بود دیدم مثل همیشه استایل شیکی با جاکت پشمی سیاه یخن بلند و کوت چرمی سفید رنگی با ای هوای سرد زمستانی زده بود که کوتیو با کرمچ های سفید هم خوانی جالبی پیدا کرده بود و با دوستا خو غرق خنده و صحبت بود از دیدنیو همو قسمی که حدس می زدم باز دست و پا خو گم ساختم ، هیچ وقت ای جرعته نداشتم سریو صدا زده ازو چیزی بخوایوم مطمیینن امروز هم ای کاره نمی کنم! روانگیز: خوب برو دگه! نگاه ازونا گرفته به روانگیز که دو زینه پائین تر ایستاد بود دیده گفتم مه: نمیرم! روانگیز: لاحول ولا قوت ، تور نمی خوره فقط بگو کارت مه بدین! مه: حتی بخاطر کارت هم نمیرم! روانگیز پوف کلافه کشیده نگاه گذرایی به پشت سرم انداخت که بعد از چند ثانیه سهراب از پشت سرم پائین آمده و از کنارم گذشت و می خواست پیش دوستا خو بره چند قدم دور نرفته بود که دله به دریا زده با صدا خفه یی از پشتیو صدا زدم

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد ❤️ #پارت_157 استاد: کارت ندارین؟ مه: استاد کارت مه از پیش نماینده صاحب گم شده ...! اخم کوچکی کرده گفت استاد: کی است نماینده شما؟؟ مه: مهرابی! " چاره ای نبور خودیو مر مجبور به دروغ گفتن کرد!!!!" استاد نگاه از مه گرفته درست به پشت سرم دید که ای بار صدا خودیو هم بلند شد باهر: کارت چی ره می گین؟ مه خو اوره دادم! " دروغگو تا ای اندازه؟؟؟😨" از روی ناچاری کمی به پشت سر مایل شده گفتم مه: ولی به دست مه نرسیده! ایبار لبخند کوتاهی زده گفت باهر: ای دگه بری مه مربوط نمی شه مه به دست دوستِ تان دادمِش! "اگه همی حالی یک جیق بنفشی می کشیدم و هر چی میز و چوکی که داخل صنف موجود بوده به سریو میده می کردم حق دیشتم ندیشتم؟؟؟🤯" ولی با کمال تواضع ، خونسردی خو حفظ کرده به استاد دیدم که سر تکانده گفت استاد فرهان : خو امروز هیچی نمیگم ولی روز دگه حتماً کارت همراه شما باشه تاکید می کنم ....حتماََ ....! سر پائین کرده هموته که به پارچه خو می دیدم آهسته گفتم مه: باشه استاد ، تشکر! استاد هم راه خو گرفت و رفت که صدای گوشنواز باهر باز داخل گوشم پیچید. باهر: شنیدی مموش جان؟؟ روز بعدی داشتن کارت حتمی است!!! " امروز صبا ای مموش قاتل او زبان نفهم تو می شه!" "باهر" چند ساعت قبل از امتحان .... _ ایرام بگیر! نرگس ، ناهید و سهیلاهم دوستایت میشن نی؟؟؟ زینب: نی اونا به آخرا میشینن کارتای دِست مه همه شه یکجا به دستِش داده گفتم مه: یک کار کو ........خیر است که دوستایت نیستن هم صنفیت خو میشن کله گی ایاره بته به دخترا زینب که چهریش پر از سوال شده بود با گنگی طرف مه و کارتای دستِش دیده گفت زینب: خوب نماینده صاحب مه حالی دخترا از کجا پیدا کنم کارتاینا بدم از سر کلافه گی بریش لبخند کوچکی زده گفتم مه: خو دگه حتماً یکیش نی یکی دگیشه می بینی هموتو توضیع کده برو! تا خواست اعتراضی کنه با عجله هموتو که عقب عقب پیش بچه ها می رفتم گفتم مه: دست تان درد نکنه حتماً ایاره بریشان بتین دگه! و او بیچاره هم از سر اجبار قبول کده و رفت به سمت طارق و نواب رفته نفس مه از سر خستگی بیرون کشیده گفتم مه: بخدا مُردم از بس پشت کارتای شان دویدم!!! طارق: خوب خودتو خوش دیشتی نماینده گی حالی چری قیافه می گیری دست مه بین جیبم برده کارت خود و مموشه کشیده گفتم مه: مه خو نمی فامیدم ایقه کار داره! نواب به کارتای دستم که دوباره به جیبم می ماندم دیده گفت نواب: او یکی دگه از کینه؟؟ مه: تو ره چی اُ قدو؟؟ نواب: باهر به قرآآآن ایبار دوستی و رفاقت ما بوسیده طاقچه بالا قدیشته مشت خو به صورت خوشکاااله تو پائین میارم!!!!😡 بلند خندیده هم زمان سریشه از قسمت گردن که تا سینیم می رسید به آغوش کشیده گفتم