mahdieabci

بلوغ عاطفی فقط این پارتنرهایی که اجازه نمیدن هیچ گوساله‌ای تو رابطه‌شون دخالت کنه

‏ولی جدی جدیدا یکسری از پسرا خیلی عجیب شدن.قهر می‌کنن، لوس می‌شن، بلاک می‌کنن، ترسو شدن، خاله زنک شدن، پرنسس طور شدن، حامی نیستن، غیرتی نیستن، پشتت نیستن، نمی‌تونی ازشون کمک بخوای، تازه باید بهشون پیشنهادم بدی. ‏چطوری سیندرلا؟

‏به نظرم یکی از گرین فلگ‌‌ترین ویژگی‌ها برای رابطه اهل یادگیری بودنه. رابطه بیشتر از هر چیزی به این نیاز داره که تو بخوای دنیای یه نفر دیگه رو مشاهده کنی، بشناسی، جاهایی که لازمه کنجکاوی نشون بدی و بیشتر بپرسی و بگردی تا درک بهتری از دیگری و نیازهاش پیدا کنی. ‏بعد اهل یادگیری بودن به یه انعطافی نیاز داره که بتونی با ندونسته‌ها و ابهام‌ها و اشتباه‌هات مواجه بشی و تغییر ایجاد کنی و سازگارانه‌تر تعامل کنی که اینم خیلی به درد رابطه می‌خوره.

زندگی پر از کتاباییه که نخوندی، فیلم و سریال هایی که ندیدی، ادمایی که باهاشون آشنا نشدی، جاهای قشنگی که نرفتی، موسیقی هایی که گوش ندادی، حسای خوبی که هنوز تجربشون نکردی، خرت و پرتای قشنگی که نخریدی، استایلای خفنی که نزدی، گل و گیاه هایی که نگرفتی، قهوه ها و چایی هایی که نخوردی، لبخندای از روی رضایتی که هنوز نزدی، چمدونی که برای سفر نچیدی، صبحایی که برای قرار کاری اماده نشدی، کارایی که هنوز نکردی ئه. به نظر من هرچقدرم تا الان زشت بوده ارزششو داره برای قشنگیاش صبر کرد.

شاید بزرگسالی پذیرش «نرسیدن» باشه؛ پذیرش این واقعیت که ما هیچ وقت قرار نیست به بعضی چیزها، افراد، مکان‌ها و موفقیت‌ها برسیم...

نمیدونم اسمش بی حوصلگیه، اصلا درسته یا نه، یا واسه آدم‌های اشتباه گذشته است، اما من به جایی رسیدم که وقتی کسی برای چندمین بار ناراحتم میکنه بدون خودخوری و شکایت هر بار یه تیکه از علاقه و توجه‌ام رو از اون شخص میگیرم و به خودم میدم، و اون هم با هر رفتار ناراحت کننده‌اش، هر بار خودش رو تو زندگیم کمرنگ میکنه تا روزی که محو بشه، چون یاد گرفتم فقط آدم‌هایی رو نگه دارم که دلیل لبخند و آرامشم باشن، راستش من به این باور رسیدم که کسی که واقعا تو رو بلده و دوست داره کاری نمیکنه که ناراحت شی، یا حداقل میتونم بگم کاری نمیکنه که ناراحت بمونی.

اگر راجع به تاریکی درونت بهم بگی، من بازم طوری نگات میکنم انگار تو خودِ خورشیدی🫂.