خونهٔ شماره ۸

هربار یادم می‌ره که ما دیگه باهم غریبه‌ایم.

با خودم دست به یقه‌ام.

مثل این می‌مونه که بدون خیس شدن شنا یاد بگیری.

تو نمی‌تونی کسی رو با اجبار به یه درک از آگاهی برسونی! تو شاید بتونی با در اختیار گذاشتن تجربیات کمک به آسون‌تر شدن مسیر، یا نزدیک‌تر شدن به اون درجه‌ی مورد نیاز کنی، اما آدمی تا وقتی خودش تجربه نکنه نمی‌تونه به عمق ماجرا پی ببره. اجازه بده آدما خودشون تن به آب بزنن.

امروز این آهنگم.

اجازه بدید آدم‌ها خودشون تصمیم بگیرن چه طور باید بهشون کمک بشه، گاهی شاید احتیاج نباشه حرف بزنید، فقط احتیاج باشه گوش شنوا برای شنیدن حرف‌هاشون باشید. گاهی شاید احتیاج نباشه همراهی کنید، فقط احتیاج باشه که یه مدت ازشون فاصله بگیرید و تنهاشون بذارید.

دوستای گلم، اگه نزدیک امتحانات هستین و از زبان فراری هستین و می‌ترسین که نمره‌ی خوبی نگیرین، بهم پیام بدین می‌تونم کمک‌تون کنم.

سکوت این وقت از شب روحمو نوازش می‌کنه.

ایشالا در اسرع وقت خدمت می‌رسیم.