ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

Δεν υπάρχει καμιά αντι-Ε.Ε. και αντι-ΝΑΤΟϊκή «μερίδα» της αστικής τάξης. Το ελληνικό κράτος είναι «κλειδωμένο» ως προς αυτό το ζήτημα. Η αστική τάξη και η πολιτική της εκπροσώπηση ξέρουν πολύ καλά ποιο είναι το στρατόπεδό τους και μέσω αυτού χαράσσουν την μακροπρόθεσμη πολιτική που θα ακολουθήσουν. Το δικό μας καθήκον είναι η ήττα της αστικής μας τάξης και του στρατοπέδου στο οποίο ανήκει.

«η βασική διαφορά είναι ότι βλέπουν αλλού τον Εχθρό. Ναι μεν, μπορεί να εμφανίζονται πολέμιοι εναντίον της κυβέρνησης, παρόλα αυτά τη θεωρούν μαριονέτα ξένων συμφερόντων -κουβέντα προφανώς για καπιταλισμό, κράτος, θεσμούς, η κυβέρνηση υπάρχει μόνη της στο σύμπαν- ενώ συνάμα πιστεύουν πως υπάρχουν ορισμένες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες που έχει κάνει (όπως με τους λοατκι, τις φεμινίστριες και την αριστερά που «χρηματοδοτείται από την ΜΙΤ») τις οποίες βλέπουν κι αυτές εχθρικά επειδή βάλλουν «κατά της πατρίδος». Υπό αυτή την έννοια δεν μας νοιάζει ποια η τάξη τους, αλλά ποια η πολιτική τους εκπροσώπηση. Το ‘χω άλλωστε ξαναγράψει σε παλιότερο άρθρο, δεν με ενδιαφέρει το καταπιεσμένο υποκείμενο αυτό καθ’ αυτό, αλλά το πως θεωρεί ότι θα λύσει το πρόβλημά του πολιτικά. Αν βλέπει την λύση στους φασίστες, ε τότε είναι Εχθρός, τι να κάνουμε δηλαδή. Το ότι είναι τα σκυλιά των αστών και της εξουσίας δεν χρειάζεται να το εξηγήσουμε. Αρκεί μία ιστορική αναδρομή στην εμφάνιση του φασισμού και στον ρόλο που έμελλε να διαδραματίσει ως κόμμα(τα) εξουσίας. Το ότι μπορούν να μαζέψουν γρήγορα κόσμο ενώ βάζουν μπροστά το «εμείς» (εμείς είμεθα τα δρώντα υποκείμενα) ενώ οι δικοί μας βάζουν το «εσείς με την συμβολή την δική μας» (μόνο ο λαός σώζει τον λαό, το υποκείμενο είναι ο «λαός» εμείς είμεθα αλληλέγγυοι στον αγώνα του) είναι κάτι που πρέπει να το σκεφτούμε πολύ καλά αν δεν θέλουμε τα family pride και τα κάθε family pride να γίνουν πλέον η νέα κανονικότητα.»

Νεο μπροσουράκι με κυκλοφορεί με τίτλο «Ατομική Βία, Τρομοκρατία και Κίνημα» Σ' αυτό το μπροσουράκι εξερευνούμε και κάνουμε κριτική στις δύο γραμμές που κυριάρχησαν περί της Ατομικής Βίας και του Τερρορισμού: η πρώτη - γνωστή στους αριστερούς κύκλους - είναι αυτή που θεωρεί ότι η ατομική βία «αποξενώνει τον εργάτη» από το κίνημα και στις πιο ακραίες περιπτώσεις δεν χάνει χρόνο να καταδικάσει τέτοιες πράξεις σε μια απόπειρα να πάρει τα ένσημα αστικής νομιμοφροσύνης. Η δεύτερη γραμμή εξωρραΐζει την ατομική βία θεωρώντας την ως τον μοναδικό ρεαλιστικό δρόμο στην πολιτική και κοινωνική αλλαγή. Υπάρχει όμως και ο τρίτος δρόμος, αυτός της μαζικής, πολιτικής βίας ο οποίος αναλύεται στα κείμενα.

Ίσως να έκανε εντύπωση σε αρκετούς συντρόφους το ότι πουθενά στα δυτικά ΜΜΕ δεν αναλύθηκαν οι Ιρανικές εκλογές, παρά μόνο ως ανάδειξη των αποτελεσμάτων. Δικαίως θα έκανε εντύπωση σε πολύ κόσμο δεδομένου ότι ο νεοεκλεχθής ΠΘ είναι στην καταγωγή Αζεροκούρδος, είναι υπέρ των μειονοτικών σχολείων στις περιφέρειες, κατά της αστυνομίας ηθών και υπέρ της χαλάρωσης ή και κατάργησης του χιτζάμπ. Οπότε για ποιο λόγο η Αυτοκρατορία δεν εργαλειοποίησε την εκλογή του για να μιλήσει περί «βούλησης του Ιρανικού λαού για αλλαγή» ή ότι «ψήφισε κατά του σκοταδισμού»; Η απάντηση βρίσκεται στις δηλώσεις που έκανε ο Παζεσκιάν στον Σπούτνικ. Συγκεκριμένα είπε: «Η Ρωσία είναι φίλος και εταίρος του Ιράν, και θεωρώ την εμβάθυνση και επέκταση των σχέσεων με τη Ρωσία και την Κίνα κορυφαία προτεραιότητα, καθώς και την αύξηση των δραστηριοτήτων εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή της Ασίας στο σύνολό της. Θα συνεχίσουμε αναμφίβολα τις προσπάθειες σε όλα τα επίπεδα -διμερή, περιφερειακά και διεθνή- για την ενίσχυση της αλληλεπίδρασης με τη Ρωσία». «Το Ιράν αντιτίθεται στις μονομερείς πολιτικές και υποστηρίζει την αρχή της πολυπολικότητας. Επιπλέον, μία από τις προτεραιότητες του προγράμματος εξωτερικής πολιτικής μου είναι η περιφερειακή συνεργασία. Για τον σκοπό αυτό, το Ιράν θα επεκτείνει την παρουσία του στις BRICS και την SCO και θα επιδιώξει πιο ενεργή συνεργασία με την EAEU για την πλήρη αξιοποίηση του εμπορικού και οικονομικού δυναμικού με τις χώρες μέλη του οργανισμού αυτού». «Η JCPOA είναι μια διεθνής συμφωνία που έχει εγκριθεί από τον ΟΗΕ. Η μονομερής απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία αυτή προκάλεσε σημαντική ζημία στο Ιράν και τον ιρανικό λαό. Όπως έχει τονίσει η Ρωσία πολλές φορές, το Ιράν έχει εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του και θεωρούμε καθήκον μας να πείσουμε τους άλλους συμμετέχοντες να επιστρέψουν στη συμφωνία αυτή το συντομότερο δυνατό και να επιτύχουμε την άρση των κυρώσεων. Είμαι βέβαιος ότι οι φιλικές κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Κίνας θα υποστηρίξουν το Ιράν και θα βοηθήσουν στην επίλυση αυτού του ζητήματος».

Με αφορμή τη συζήτηση περί διαθεματικότητας: Θυμάστε σύντροφοι-σσες τι κακός χαμός είχε γίνει επί Μαχσά Αμινί με το Ιράν; Πορείες, διαδηλώσεις, μπροσούρες, συνεντεύξεις με Κούρδισσες. Και παραδίπλα έννοιες, ορολογίες και παραπομπές απο δυτικά πανεπιστήμια για την πολιτική και κοινωνική γεωγραφία του Ιράν. Αλλά όχι μόνο το Ιράν. Και για την Συρία και για το Ιράκ, γενικά για την Μέση Ανατολή όπου και η Αυτοκρατορία παίζει μπάλα εδώ και χρόνια. Η κατανόηση των διαδηλώσεων στο Ιράν έγινε με εργαλείο τη διαθεματικότητα. - Μα είναι κακό να πιάνουμε αυτά τα ζητήματα; - Όχι, δεν είναι. Το ζήτημα είναι πως τα πιάνουμε και τι συμφέροντα αυτά εξυπηρετούν. Όταν αυτοί οι αγώνες συμβάλλουν στην παγκόσμια απελευθέρωση των καταπιεσμένων τότε είναι δίκαιοι αγώνες. Όταν συμβάλλουν στο να κάνει πραξικοπήματα η Αυτοκρατορία - μαζί και η χώρα «μας» - είναι άδικοι, συντεχνιακοί αγώνες και αν εμεις δεν διαφοροποιουμαστε πολιτικά και οργανωτικά γινόμαστε κομμάτι του σχεδίου του αντιπάλου. Απλά πράγματα. Δεν είναι τυχαίο δα ότι αυτοί οι συντεχνιακοί αγώνες μαζικοποιούνται εκεί κυρίως όπου πολεμά η Αυτοκρατορία: στη Μέση Ανατολή και στην Ρωσία. Για ποιο λόγο π.χ. αυτά τα συντρόφια δεν έχουν ασχοληθεί καθόλου με το τι γίνεται στη Γαλλοκρατούμενη Αφρική; Θαρρούν πως οι γυναίκες καταπιέζονται λιγότερο εκεί; Στην Ουκρανία; Εκεί υπάρχει και πληθώρα έντυπου υλικού που κάνει ξεκάθαρο το ότι μεγάλη πηγή κερδοσκοπίας των εγχώριων κομπαδόρων είναι η σωματεμπορία και ο σεξοτουρισμός. Αυτό δεν είναι σοβαρό ζήτημα; Για την ακροαριστερή ουρά της εθνικής ενότητας μάλλον όχι, δεν είναι σοβαρό ζήτημα. Όλο αυτό εν τέλει θα μπορούσε να συνοψιστεί σε παλαιότερη δημοσίευση συντρόφου της ΚΕΔ: Αυτός είναι ο Καρλ. Ο Καρλ διακηρύσσει πως ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια του τη χώρα και είναι η δική του αστική τάξη. Ο Καρλ δε δημοσιεύει στη σελίδα του στο φέισμπουκ τα πολεμικά ανακοινωθέντα τού Κάιζερ ή των ΜΜΕ των Κεντρικών Δυνάμεων που μιλάνε για τα εγκλήματα τού εχθρού τής πατρίδας, παρουσιάζοντάς τα σαν αληθινά. Ο Καρλ ξέρει πως πριν και κατά τη διάρκεια ενός πολέμου παίζει πολλή προπαγάνδα και ότι δεν πρέπει να τη χάφτουμε όλη αμάσητη. Ο Καρλ έχει τη λιγότερη δυνατή εμπιστοσύνη στη δική του αστική τάξη και τους συμμάχους της και προτρέπει και τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Ο Καρλ δεν είναι ούτε κρετίνος ούτε σοσιαλσοβινιστής. Γίνε σαν τον Καρλ.

Είναι ζήτημα το κατά πόσο το Σιωνιστικό καθεστώς θα αντέξει ένα πόλεμο σε δύο μέτωπα από την στιγμή που ήδη φαίνεται να χάνει στο ένα μέτωπο, το διπλωματικό κεφάλαιο του να έχει υποστεί σοβαρό πλήγμα, το δημοσιονομικό έλλειμμα να αυξάνεται - αν και προς το παρόν επιβιώνει χάρη στο δημόσιο κεφάλαιο της Αυτοκρατορίας και βρίσκεται σε μία πολύ σοβαρή πολιτική κρίση. Ήδη φαίνεται πως δεν θα τελειώσει καλά γι' αυτούς. Ένας δεύτερο μέτωπο όμως θα το κάνει να τελειώσει πολύ χειρότερα.

Panic button για την έμφυλη βία, panic button για την ενδοοικογενειακή βία, panic button για την σχολική βία, ίσως και panic button για την εργοδοτική βία στο μέλλον. Γιατί όχι άλλωστε; Το μόνο που χρειάζεται τώρα είναι ένα panic button για την αριστερά που έχει ξεχάσει οποιαδήποτε συζήτηση για επανάσταση και το έχει γυρίσει στον (απολίτικο) συνδικαλισμό δίνοντας πάσες στην κυβέρνηση για ποινικούς κώδικες και αποδεικνύοντας ότι πλέον δεν πρόκειται για πολιτική δύναμη αλλά για εθνική μοιρολογίστρα

Mε την επιστροφή μου από το Βερολίνο έλαβα μια πολύ τιμητική πρόσκληση, από φοιτητές γερμανικού πανεπιστημίου, που έχουν προχωρήσει σε κατασκήνωση υπέρ της Παλαιστίνης, να μιλήσουμε αγγλικά για το Παλαιστινιακό και την εν εξελίξει γενοκτονία, μέσω ζουμ. Δέχτηκα με χαρά - το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μη σταματάω να μιλάω για την Παλαιστίνη, τα έχουμε πει. Κανονίσαμε το ζουμ, όμως, λίγες ώρες πριν αρχίσουμε, έλαβα ένα μήνυμα που έλεγε πως η οργάνωση deutch -israeli Gesellschaft προσέφυγε στις αρχές του εν λόγω πανεπιστημίου, ζητώντας να μην μιλήσω γιατί, σύμφωνα με αυτούς, οι αναρτήσεις μου (ναι, με μελέτησαν σε διάστημα λιγότερο των δύο ημερών), από την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου και μετά, δείχνουν ότι είμαι "αντισιμίτισσα" και "υποστηρίκτρια τρομοκρατών". Μέχρι να αποφασίσει το πανεπιστήμιο, φυσικά, η εκδήλωση πήγε πάπαλα. Από πόντιους πιλάτους κι αν ξέρουμε... Το γεγονός ότι η κριτική μου απευθύνεται στην παρούσα γενοκτόνο κυβέρνηση του Ισραήλ και στα φασιστικά μέλη της, αγνοήθηκε, φυσικά. Η Ελληνική εμπειρία και η καταστροφή που άφησαν πίσω τους οι ναζήδες, δεν τους απασχολεί. Οπως δεν τους απασχολεί και η επιμονή μου να αναφέρω- και ας στενοχωρώ κάποιους- ότι βάσει του διεθνούς δικαίου επίθεση κατά αμάχων αποτελεί έγκλημα πολέμου, ασχέτως ημερομηνίας. Επέλεξαν ότι τους συνέφερε, έκριναν όπως τους συνέφερε: δεν ήμουν άλλωστε εγώ ο αληθινός στόχος, αλλά η αγωνιζόμενη νεολαία της Γερμανίας. Αυτά τα ολίγα για το τέλος της Ελευθερίας του Λόγου, της Ελευθερίας της Έκφρασης, της δημοσιογραφικής και ακαδημαϊκής ελευθερίας και της περίφημης δυτικής δημοκρατίας των δικαιωμάτων. Α, και ένα μεγάλο Ευχαριστώ για την τιμή. Λαμπρινή Θωμά

Ας αποφασίσει όμως και η Τουρκία τι θέλει, γιατί δεν γίνεται από την μία να ζητά αποκλιμάκωση στην Συρία και να έρχεται σε σύγκρουση με τους ισλαμιστές του FSA και από την άλλη να κάνει λόγο περί «Ιρανών τρομοκρατών που βαράνε στα τυφλά με πυροβολικό», ενώ οι τελευταίοι στοχεύουν τον FSA. Εκτός και αν η κυβέρνηση Ερντογάν πιστεύει ότι της «κλέβουν την δόξα».

Τώρα μπορείτε να πείτε: ε και τι την νοιάζει αυτή την αριστερά, αφού ούτως ή άλλως με την αστική νομιμότητα ήταν μια ζωή. Όλοι οι υπόλοιποι θα την πληρώσουν που δεν επέλεξαν αυτό τον δρόμο και δεν θα δουν ούτε μια κίνηση αλληλεγγύης από αυτούς. Σωστό, αλλά οφείλουμε ούτως ή άλλως να το αναφέρουμε