-listen before i go

هیچوقت به آدما نگید "چرا انقدر می‌خوابی؟" ‏شاید اون بین پریدن از یه ساختمون یازده طبقه و خواب، خواب رو انتخاب کرده.

همه‌چیز درباره‌ی تو، برای من دوست‌داشتنی‌ئه‌. می‌خوام که جزء به جزء جسم و روحِ تو رو لمس کنم. دلم می‌خواد از کوچیک‌ترین کارها و دغدغه‌هات برای من حرف بزنی. نیاز دارم به تماشای تو وقتی که صدای خنده‌هات بلند می‌شه. وقت‌هایی که لب‌هام برای بوسیدن چشم‌های غمگینت می‌لرزن. تماما حس می‌کنم که موهات برای لمس دست‌های من پریشون‌اَن. می‌تونم زمانی که تاریکی سراغت می‌آد و پُر می‌شی از پوچی، در آغوش بگیرمت و نور کم‌سویِ وجودم رو با تموم میل بهت هدیه بدم. کنار تو، به قطع می‌تونم به خودم اطمینان بدم که سهمم رو از این جهان و متعلاقت‌ش گرفتم.

تو ذوقی؛ قوت قلبی؛ انگیزه‌ای؛ امیدی؛ نوری. تو همه‌ی وجودِ این آدمی.

می‌گفت: «زیاد فکرکردن قاتلِ حال خوب آدمه.»

این دردهایی که نه کلمه می‌شن بیان بیرون و نه اشک می‌شن که سرازیر شن، کجا می‌رن؟

نه تنها قرارِ اول صبح گذاشته و منو از تختِ عزیزم کشونده بیرون، بلکه خانوم دیر هم کرده. خاطِرت عزیزه چمیشه کرد.

این روزها، انقدر ضعیف و شکننده هستم که ‌ناچیزترین چیزها هم می‌تونن تَرَک بندازن ‌من رو.

لعنت به بی‌ماشینی.

Nobody is coming to save you.