•میم_اچ‌دی‌ان•

اطمینان دارم استقلال مملکت و وحدت ملی همیشه پایدار خواهند ماند و من به ملت ایران ایمان و اعتماد دارم. همین‌طور به فرهنگ ایران‌زمین اعتقاد دارم و امیدوارم و می‌دانم که خداوند همیشه پشت و پناه ملت ایران خواهد بود.

فرح پهلوی.....

قلب خاطرات بد را کنار میزند و خاطرات خوش را جلوه میدهد ، و درست از تصدیق همین فریب است که میتوانیم گذشته را تحمل کنیم ...! صد سال تنهایی - مهدی پاکدل

- عزیزان و مُحبت‌دارانِ میم-اِچ‌دی‌اِن بنده تا مدتی که نمی‌دانم موعدِ بلندی یا کم است، بنا به دلایلی فعالیت نخواهم کرد. جُستِ‌جوی را بِراهِ خویش گم کرده‌ام؛ که وِصال یابد خویش، خویش را.

رونقِ آن‌که نوشتن اعتیادِ همیشگی باشد.

تُهی‌دست از جنگی ناعادلانه‌ برگشته‌ام. شکست خورده‌ام، سخت زمین‌گیر شده‌ام، رنج کشیده‌ام، دچارِ فقدان شده‌ام و با تمامیِ این‌ها از اعماقِ درد، رنج و کاسه‌هایِ لبریز از افسوس رسیده‌ام. به همان پاتوقِ تاریکِ همیشگی. از استیضاحِ فراموشی. این‌بار مَنی نَم‌زده، بینِ گیرِگلو از بُغض، تنهاتر از سابق، روحی فرسوده‌تر از پیر، خالی و سنگین. هرچه باشد، قسمت این است، بنایی نیست که تغییرِ بنا کند. دردهایم فاخِرتر از قبل بَر من تحمیل دارند. نمی‌دانم این اجبار بَر سرِ لجِ کیست؟ زندگی؟ من؟ اگر بحث بَر لج و افکندن است، من خود را بازنده این‌ نبرد اعلام می‌کنم. اصل بَر این بود که جمعی از بزرگترین بازنده ها باشیم که شدیم و همین دلیل بر اعتیادِ بنده در یک چیز شد: گُریز از واقعیت! بَر برگم غمِ خانمان‌سوزی سیر گرفته. راضی به هرچه هستم جز خود. درست همین‌حال که آرزو می‌کنم که آن شاپرکِ گرفتار در تارِ عنکبوت گوشه‌یِ این پاتوق باشم! همان‌قدر نزدیک. همان‌قدر پیچیده. این اندر احوالات که همزادِ جهان است؛ اینجا خواهد ماند و من خواهم ماند‌ زِ داد و وِدادِ این جهان بِسانِ درخت، سانِ زخم، شعر، دوست داشتن، فکر و هرچیزی که از من نشانه دارد. در ابعادِ این عصرِ خاموش من از طعمِ تَصنیف در متنِ ادراک‌ِ یک کوچه تنها‌ترم!

اندر احوالاتم…

آنچه ما را وادار به زندگی می‌کُند، شوقِ تجربه‌هایِ نازیسته است.

همه چیز ظاهراً مرتب و به موقع است. زندگی و خانه و اتاق و همه. جز آنکه در آینه است. به اغما رفته‌ام و باز همان داستانِ همیشگی؛ خوشآمدِ غم ‌شدم. همان سابق و کُنجِ خانه‌ام. این‌بار پوسیده‌تر، آغشته به تار‌هایِ عنکبوت و عمیق‌تر از اقیانوس. در میانِ این همه آشفتگی، گُم و مبهوت. می‌خواستم بمانم، دقیق همین‌جا و همین اوصاف. اما رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن. مهم من بودم که نبودم. نرسید دستانم به شوق. جایی که دستانم به شاخه نرسد را گردن تقدیر خواهم انداخت و می‌گویم: اهمیتی ندارد. همین عبارت طوری بر روح و روانم سنگینی می‌کند که زبانم را لال می‌کند و در گوشه‌ای مرا به خود وا می‌دارد و سکوت نغمه‌یِ لحظاتم می‌شود. درد دارد آقاجآن. فکر کردن بَر کلماتی که هیچ‌وقت قرار بر گفتنشان نیست دردآور و مزخرف‌ترین‌هایِ دنیاست. چه دردناک است قصه‌یِ عادت. عادت به پیشه‌یِ غم! در محفلِ غم‌داران رها کردن بیشتر از ادامه یافتن جرات ‌خواهد و بس! تمامیِ این‌ها از بختِ بد و فَلَک‌نَصارم است. حتی یوسف هم باشم، در چاه می‌پوسم و از قافله نخواهد بود خبری.

اندر احوالاتم…

همه چیز ظاهراً مرتب و به موقع است. زندگی و خانه و اتاق و همه. جز آنکه در آینه است. به اغما رفته‌ام و باز همان داستانِ همیشگی؛ خوشآمدِ غم ‌شدم. همان سابق و کُنجِ خانه‌ام. این‌بار پوسیده‌تر، آغشته به تار‌هایِ عنکبوت و عمیق‌تر از اقیانوس. در میانِ این همه آشفتگی، گُم و مبهوت. می‌خواستم بمانم، دقیق همین‌جا و همین اوصاف. اما رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن. مهم من بودم که نبودم. نرسید دستانم به شوق. جایی که دستانم به شاخه نرسد را گردن تقدیر خواهم انداخت و می‌گویم: اهمیتی ندارد. همین عبارت طوری بر روح و روانم سنگینی می‌کند که زبانم را لال می‌کند و در گوشه‌ای مرا به خود وا می‌دارد و سکوت نغمه‌یِ لحظاتم می‌شود. درد دارد آقاجآن. فکر کردن بَر کلماتی که هیچ‌وقت قرار بر گفتنشان نیست دردآور و مزخرف‌ترین‌هایِ دنیاست. چه دردناک است قصه‌یِ عادت. عادت به پیشه‌یِ غم! در محفلِ غم‌داران رها کردن بیشتر از ادامه یافتن جرات ‌خواهد و بس! تمامیِ این‌ها از بختِ بد و فَلَک‌نَصارم است. حتی یوسف هم باشم، در چاه می‌پوسم و از قافله نخواهد بود خبری.

- آماده‌یِ یک‌ اندر احوالاتِ طولانی هستید؟

اگه نود و نُه میلیون و نهصد و نود و نُه هزار تومان موجودی کارتت باشه و بخوای یه کالای صد میلیونی رو بخری و کارت رو بزنی دستگاه پُز، تو پرینتی که میده می‌نویسه: عدم موجودی! حالا کی می‌دونه مبلغ موجودی تو با صد میلیون فقط هزار تومان فاصله داره؟ و اون تیکه کاغذ یک مدرک عینیه اما حقیقت رو وارونه جلوه داده. این مثال میتونه به آبرو، میزان تعهد و پاکی یک انسان تعمیم داده بشه، هرگز بر اساس شواهد کوچیک و محدود قضاوت نکنید. چون قانون مورفی در این موارد بشدت ایجاد ابهام می‌کنه.

اندر پَندهایَم…

سلآم و ارادت. - کنکور همه چیز نیست. - پزشکی نقطه اوج موفقیت نیست. - رتبه تک رقمی به معنای نبوغ بالا نیست. تا تونستم جواب ناشناسارو دادم و سعی کردم ذره‌ای حتی به کم هم از تجربه‌های روز کنکورم بگم. خالی و خالص میگم. فردا انتظارات، توقعات، خشم، استرس رو بیرون جلسه بذارین. فقط رویاهاتون و مداد رو ببرین سر جلسه! فردا فقط یک نفر منتظر جواب و نتیجه شما نیست. نفرات زیادی بهتون چشم دارند و از همه مهم‌تر آینده‌ای که قرارِ باهاش زندگی بسازید. راستی انیشتین هم راست میگه‌ ها: خدا تاس نمیندازه. همه چیز به خودت بستگی داره. بهترین خودتون باشین. مخلص همگی.