آلما

من و هم قطارام بنده عادتیم.

گاهی خاطره هاهم باید فراموش بشن، شاید واقعا فراموش نشن! اما باید گذاشتشون تو قفسه‌ی فراموش شده ها؛ حتی اگه جاشون اونجا نباشه.

مامان گفت" امیدوارم خدا از سر تقصیرات کسایی که تورو به این حال و روز انداختن بگذره! گرچه خدایی که من می‌شناسم محاله ساده بگذره."

منِ ۱۳ ساله ها اگر میدونست رویاهای بچگونه‌ش قراره این شکلی نابود شه! هیچوقت دلش نمیخواست ۲۰ سالش شه.

تو از سرکشی خوشت میاد؛ ولی از اینکه فکر کنم می‌تونم از کنترلت خارج بشم بیزاری! این رو میدونم.

«اصل "با هرچیزی شوخی کن تا دردش کم شه" تو زندگی من داره زیادی تعمیم داده میشه.»

اونی که میدونه تو داری اشتباه میکنی ولی بازهم پشتت رو خالی نمی‌کنه و تظاهر میکنه به دلسوزی و سنگ صبور بودن، نه خانوادته نه انسان همه چیز تموم. اون فرد فقط کسیه که داره دون میپاشه برای هدفی که در نهایت قراره بهش برسه؛ و چه راهی قشنگ تر از پر کردن خلا های زندگی تو؟! تشویق کردنت به اشتباهی که همه بد میدوننش؟ اینطوری اتفاقا بیشتر میتونه ازت استفاده کنه، اونوقته که تو شدی وابسته و اون حکمرانی که تو به هر حکمش تن میدی، تا مبادا سنگ صبورت رو از دست بدی. مبادا دیگه کسی نباشه تاییدت کنه. تا تهش میری یا بیشتر بگم رفیق راهم؟