منِ واقعی، بدونِ نقاب.

+مدتیه همش به تو فکر می‌کنم. -منم هواپیما می‌دیدم تو آسمون دست تکون می‌دادم واسش، می‌گفتم شاید تو کابینش نشسته باشی.

فکر می‌کنم من تنها کسی هستم که حتی اگه روزی پونصدبار برج میلادو ببینم هم هربار با صدای بلند می‌گم "عه، سلام میلااد.".

حقم دارن باور نکنن.

مثلا بله دیروز تنهایی رفتم خارج از شهر، ولی امروز اجازه‌ی اومدن به پارکِ روبه‌روی خونه پیشِ تو که باهات مشکلی ندارن رو ندارم چون دیروز رو مودِ خوبی بودن‌و امروز نه. و حدس بزن که چی؟ بله. من دارم راستش‌و می‌گم و نمی‌پیچونمت.

آدما متوجه نمی‌شن که خانواده‌ی من مودی‌ان. این‌جوری که من گاهی اجازه‌ی تنهایی خارج شدن از کشور رو دارم و گاهی حتی اجازه‌ی با خودشون کلاسِ درس رفتن‌و با خودشون برگشتن هم ندارم. واسه‌ی هیچ‌کدومم دلیل منطقی ندارن هیچ‌وقت.

خوش‌مزه‌ترین حالتِ بستنی سنتیِ زعفرانی. (نوشته‌ی پشتش دقیقا چیزیه که امروز اصلا وجود نداشت.)