The Forgotten Banana

BOOM

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ رفتیم آسایشگاه سالمندان ، دو تایی . براشون دی جی بردیم و شیرین و حسابی زدیم ورقصیدیم. هرکدوم از پیرمرد پیرزن ها ی چیزی ازمون میخاستن. به دوستش زنگ زد ک براشون سیگار و نبات و هرچی خواسته بودن بیاره . بهشون یواشکی دادیم . از ته دل خوشحال بودیم 💔

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ وقتی از کانالم لفت داد این جمله غسان کنفانی رو نوشتم آن‌چه را می‌دانم این‌که من به نوشتن برای تو ادامه خواهم داد و تو همچنان دور خواهی ماند. و هنوز هم همینه. عذاب سیزف وار. 😢

نمیشه

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ فکر کنم هممون به این رسیدیم که شاید پایانش میتونست بهتر باشه و کاش خوب تموم کنیم چیزی که خوب شروع شده رو ...

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ خیلی پشیمونم. نمیدونستم آخرین باریه که می بینمش و باهاش صحبت می کنم و خیلی چیز هارو بهش نگفتم. وقتهایی که چشم تو چشم می شدیم و لبخند می زد وقت هایی که با ذوق برام از خاطرات و علایقش می گفت وقت هایی که بلند بلند آواز می خوند و از آرزوهاش صحبت می کرد. مدت کوتاهی بود اما خیلی برام با ارزشه.

Um.

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ با تمام وجود داد میزدیم و 505 میخوندیم .

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ دلتنگ همون اولین شبی میشم که تا پنج صبح فقط حرف زدیم:)

منطقیه