Not forever

شروع کردم و ۴ ساعتی هم خوندم ولی باز هم جمع نمی‌شه تا پنجشنبه مگر اینکه بیدار بمونم. Here we go again!

الان دوست داشتم یه‌ دانشجوی گمنام و تنهای ادبیات بودم. از کتابخونه‌ برمی‌گشتم به واحد کوچیکم تو طبقه‌ی چهارم یه‌ ساختمون قدیمی ته بن‌بست. بارون می‌زد و برای ستون هفتگی یه‌ مجله‌ی زرد می‌نوشتم تا اجاره‌ی خونه رو بدم. روز و شب به طرح داستان‌هایی فکر میکردم که آرزو داشتم یه‌ موقعی چاپشون کنم. خونه پر دست‌نویس میشد و کتاب‌ها روی هم تلنبار. از مرتیکه‌ی آب‌زیرکاه طبقه‌ی پایین تا زن تن‌‌فروش طبقه‌ی بالایی رو توی کاغذ‌ دوباره زنده می‌کردم و یه‌زندگی دیگه براشون می‌ساختم. شاید سیگار می‌کشیدم. ولی همیشه به خودم قول می‌دادم ترک کنم. چون نمی‌گذاشت آخر ماه پولی بمونه تو جیبم. دیر‌وقت که چشمام درد می‌گرفت از زل زدن به پنجره‌ی آپارتمان روبرویی، به سایه‌هایی که روی‌ پرده‌هاش می‌رقصیدن، چراغ‌ها رو خاموش می‌کردم و دیگه نوری از طبقه‌ی چهارم به خیابون نمی‌تابید.

🕯@the_playllist

خداروشکر اینجا زیاد شخصی حرف نزدم تا حالا. چنل قبلی‌م، فوراور، از این نظر کمی شرایطش پیچیده بود. اون موقع تجربه‌م کم بود و ساده بودم. یکی دو تا سوءاستفاده که دیدم تازه فهمیدم چه خبره. از اینکه بعضی‌‌ها همیشه دنبال آتو گرفتن و اذیت کردن هستن متنفرم. واقعا چی به دست می‌آرن؟ اون لذت کاذب و حس قدرت الکی‌ای که بهشون دست می‌ده رو باید فرو کنن یه جایی.

اگه تا نیم ساعت دیگه فیزیک پزشکی رو‌ شروع نکنم قطعا جمع نمی‌شه تا پنجشنبه.

البته این آرتیستا اکثرا از کلاه‌گیس استفاده می‌کنن ولی هدف استفاده‌ش غمگینم کرد.

عکس‌های افتتاحیه‌ی فیلم MaXXXine رو می‌دیدم. کلاه‌گیسی که هالزی گذاشته بود غمگینم کرد.