;𝖠𝗌𝗂𝖿𝗒𝗈𝗎𝗋

جنگلی خشک شده درونش بود! سال ها بود که ابرها در حق قلبش بی مهری کرده بودن، باران درون روحش مرده بود... درد به مرز استخوان هاش رسیده بود، فقط مرگ بود که میتونست از این وضع اَسَفناک نجاتش بده. تمام کائنات بهش یه مرگ آروم بدهکار بودن. جنگلی که پر از گل های رز و بابونه بود حالا یک تیکه خاک و کویر شده بود. روزی جنگل عاشق باران بود، باران فهمید! قطره هایش را از گل ها و درختهای جنگل دریغ کرد... اما پرنده ی جنگل فرار کرد، به جایی خیلی دور... دنبال کسی میگشت، دنبالِ فرشته‌ی پرستیدنی اش، تا دوباره به آغوش غَریبش بازگردد!