حَق؛

ما که خله هم بودیم گله من بودی.

بازی تنها کاریه که ازین به بعد باهاتون میکنم.

‏انگار یه سری حرفا رو مغز آدم پین میمونه.

سخت ترین نوع رابطه هم لانگ دیستنسه؛ نه میتونی بغلش کنی ، نه میتونی دستاشو بگیری ، حتی تو چشاشم زل نزدیا و صداشو از نزدیک نشنیدی ولی باز بدجور بند بند وجودت میخوادش و انگار از روزی که بدنیا اومدی میشناسیش ، انگاری اون تنها کسیه که تورو بهتر از خودت میشناسه ، یه ساعت چت کردن با اونو ترجیح میدی به ساعتها نشستن با بقیه ی افراد دور و برت. خیلی سخته عاشقی ، وابستشی ، داری باهاش حرف میزنی ولی دلتنگشی انگار که سالها ازش دور بودی. هر لحظه دلت بغلشو میخواد ولی نیست ، دلت میخواد دستاشو بگیری ولی نیست ، دلت میخواد باهاش عکس بگیری ولی نیست. یه نوع نبودن در عین بودنه ، یه حالتی که جونتو میگیره. تو نزدیکترین دورِ منی.

تو یه چیزایی غریبه شدیم که صاحبش بودیم

🤍⛓

من گیر کردم بین «منی که دوست داره باهات حرف بزنه» و «منی که دوست داره همه چیزو باهات تموم کنه.»