” آجوشیِ پروانه ها”

ممنونم که این مدت کنارم بودید عزیزانم🫶

بچه ها اگر فیکشنای قشنگ دارید برام بفرستید لطفا🫂

نیاز دارم با کسی صحبت کنم، که وجود نداره

وقتی نمیتونی مشکل رو ریشه کن کنی، ریشه بخش دیگه ای از زندگی رو در میاری. همون بخشی که باعث میشه تو پابرجا بمونی. پس چطور میشه مشکلات رو حل کرد؟ وقتی تمام دنیا بهت میگن تو انقدر جربزه نداری، من و تو فلانی نیستیم که دووم بیاریم؛ پس چطور میشه دووم آورد؟ من هم میخوام دووم بیارم دلم میخواد شروع کنم اما به جای اینکه بهم یاد بدن از پس سختی ها بربیام، یاد دادن که سر جام بمونم که هیچوقت توی سختی گیر نیوفتم چون جربزه از پسش بر اومدن رو ندارم. پس چطور باید یاد بگیرم زندگی کنم؟

‏蒸発‏

مسیر زیادی را پیمودم و تو را نیافتم. هیچ کجای زندگی ام حضور نداشتی، نه در گذشتهٔ فراموش شده، نه اکنون، و نه در آینده ای که هیچگاه زودتر از موعد نمیبینمش؛ شاید برای همین است قصه ام سر و ته ندارد. در ابتدا مینویسم به دنبال تو گشتم و چون نیافتمت، این کتاب اخرین صفحه و پایانی ندارد.

خیلی حس عجیبیه که یه روزایی حرفهام رو رو به خودت میگفتم و الان باید جایی بنویسم که حتی نمیدونم میخونیش یا نه.

اون سالی رو که برات تعریف کردم توی چه موقعیتی دست و پا میزنم رو یادته؟ از اون موقع بد تر شده.

همراه شدن با جریان زندگی و قرار گرفتن تو موقعیت درست خیلی لذت بخشه؛ به همون اندازه هم گم‌شدن و دست و پا زدن برای پیدا کردن جای خود، توی زمان و مکان درست و همراه شدن با این قطار، دردآور و سرشار از رنجه.

قبلا من اینجا با همه همدردی میکردم و دلم میخواست حداقل ذره ای هم شده حالشون رو خوب کنم، ولی همیشه نمیتونم هندلش کنم چون من هم آدمم و نیاز دارم گاهی ناراحت باشم، ما اینجا برای این شروع کردیم که همه به هم کمک کنیم، دلم نمیخواد زمانی که حالم بده رو به فکر اینکه دارم ناله میکنم و افکار منفی رو بازگو میکنم بریزم توی خودم، چون من آدم توی خود ریختنی نیستم و از تنهایی هراس دارم. اصلا خوشایند نیست بازگو کردنش.