استوکیومتری

یه جایی داشتم می‌دیدم پسره یه دختری رو دوست داشت که قبلا عشق دوستش بوده. برای اینکه کم‌کم فراموشش کنه و یجورایی چشم به عشق دوستش نداشته باشه، دستبند دختره که پیشش مونده بوده رو میندازه تو دریاچه. ازش میپرسن اون چی بود که انداختی دور؟ میگه:قلبم بود. حس می‌کنم بارها و بارها بدون اینکه کسی بفهمه قلبم رو با حسی که اون لحظه داشته ریختم تو دریاچه.

انگار ارتباط گرفتن رو یادم رفته،اون روزی رفته بودیم بستنی بخوریم می‌خواستم به آقاهه بگم چی میخوام نمی‌دونستم چی باید بگم. همین‌جوری نگاهش می‌کردم و اونم منو نگاه می‌کرد. آخر سوگل زد به پهلوم گفت چرا حرف نمی‌زنی،گفتم اصلا نمی‌دونم باید چی بگم.

راستی کسی می‌دونه من چرا نمی‌تونم دیگه حرف بزنم؟

ولی باید جلوی خودمو بگیرم که همه پولامو برای لواشک ندم.

همیشه بهانه‌م برای باشگاه نرفتن این بود که نه دوره و حال ندارم تا اونجا برم، تا اینکه سر کوچمون باشگاه زدن و دهانم دوخته شد.

اما الان می‌خوام براتون آهنگی که بسیار بسیار دوستش می‌دارم از هنری مودی عزیزم رو بفرستم.

دچار غم بعد از رفتن سوگل شدم.

این چند روز می‌خوام همه‌چی رو بذارم کنار و بیشتر از روزهای قبل زندگی کنم.

با اینکه چند روز پیش دیدمش اما نمی‌دونم چرا با گذشت ۷ سال از رفاقتمون هنوزم انقدر برای دیدن همدیگه ذوق داریم و مشتاقیم. نمی‌دونم چرا همیشه و در همه حال حوصله همو داریم؛حتی وقتی عصبانی و داغون و خسته و ناراحتیم.