پناهگاهِ‌موزیسین‌ِمُرده

مامانم بهم یاد داد اگه آدما قدر خوبی‌هام رو ندونستن و نمک خوردن و نمکدون شکستن؛ من نباید از خوبی کردن بهشون پشیمون باشم. فکرکنم نصف آرامشم بعد از قطع کردن ارتباطم با آدمای تاکزیکِ زندگیم از یادگرفتنِ همین نکته میاد.

این خیلی کیوت بود😂😂 اصلا اون جمله اولو گفتم که همچین فکری بکنین😂

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ بعد من عین خنگا از خودم پرسیدم چرا یکی باید با ظرف میرزا قاسمی برقصه😭

با میرزا قاسمی رقصیدم ولی به دلایل شرعی نمیتونم بزارم ببینید.

رسیدم خونه داشتم از راه پله میومدم بالا و بوی غذا پیچید تو دماغم و یهو حس اینکه زندگی جریان داره جاری شد تو رگام چون کم پیش میاد بیام خونه و غذا داشته باشیم. رفتم لباسامو عوض کردم و دستامو شستم که بشینم ناهار بخورم‌ و در دیگ‌و ورداشتم و با آبپزِ ته گرفته و خشک رو به رو شدم و الان نه ناهار دارم نه وقت و حوصله‌ی غذا درست کردن. مثل اینکه این رمانتیک بازیا و حس نوستالژی به من نیومده.

نه تنها راجع به خودم، بلکه راجع به هرکسی وقتی یه ویژگی‌ِ شخصیتی و رفتاری میبینم که توجهمو جلب میکنه (چه خوب چه بد) بجای اینکه خود اون عمل رو قضاوت کنم، سعی میکنم پشت صحنه رو هم ببینم و براساس پیشینه‌ی اون شخص موقعیت رو قضاوت کنم. ربطی هم نداره که بشناسمش یا نه، میشینم حدس میزنم که ورودی چی بوده که خروجی‌‍ش این شده. اینطوری هم کمتر از آدما دلگیر میشم، هم سعی میکنم مراقب خودم باشم که مثل اون نشم، هم اگه چیز خوبی ببینم به این فکر میکنم که تو چه محیطی بزرگ شده و امتیازاتش چی بوده و چقدر رو خودش کار کرده.

شمام انقد ذهن‌تونو track می‌کنین یا فقط من اینجوریم؟! اینجوری که عه این از کجا اومد؟! چرا اومد؟! از کجا برش‌ داشتم؟! تاثیر کیه/چیه؟! نگهش دارم یا نه؟!