راد

قرار بود برم دوستم رو ببینم فردا اما امروز انقدر کار کردم باز، بهش مسج دادم نمی‌تونم بیام. خیلی خسته‌ام خیلی، آدم‌ها رو نمی‌تونم دیگه.

پیدا کردم. چنل امین بود: https://t.me/DWindWillCarryUs

یکی از شماها که چنلتون رو دارم همین چند ساعتی پیش (شایدم بیشتر) یه ویدیو‌ی معرفی کتاب از‌ یوتوب گذاشته بود و نوشته بود هر چی کتاب خونده به لطف ایشون بوده (یه چیزی توی همین مایه‌ها). اسم چنل رو نگاه ننداختم، اگه می‌شه برام بفرستیدش، سرچم کردم نیافتم :( https://t.me/BluChtBot?start=67a3ad09bad5a8898c49

توی اولویت گذاشتن خودت خیلی خوبه، ولی اینکه همه‌ش منم منم کنی دیگه نه دیگه.

True, I am so good at this!

این داستان ترس از شروع کردن: خب تغییر هیچ وقت ساده نیست، هیچ وقت آسون نیست. برای تغییر یک چیزی، اول باید یه راه طولانی رو بری و متوجه بشی یه چیزی خرابه، یه چیزی کار نمی‌کنه این وسط، یه چیزی نتیجه نمی‌ده برای تو. بعد از اینکه فهمیدی چی هستش، باید بپذیری. باید بپذیری چیزی که براش اینقدر زحمت کشیدی، وقت گذاشتی، بی‌خوابی کشیدی، درست نیست. نمی‌تونم تاثیرات مخرب این روی روحیه، انگیزه، و تفکر آدم رو اصلن لیست کنم. اینجاست که کار سخت من و تو شروع می‌شه، اونجایی که ساختمونت رو ساختی و رفتی بالا و حالا می‌بینی کجه. باید با تموم disappointmentsش کنار بیای و شروع کنی به خراب کردن. بیا فرض کنیم بعد از مدت طولانی از پذیرفتنه، خرابش هم کردیم، حالا چی؟ حالا باید از اول بسازیمش. مگه می‌شه از فکر «نکنه دوباره کج بشه» بیرون اومد؟ مگه می‌شه به خودمون و توانایی‌هامون شک نکرد؟ مگه می‌شه نترسید آخه؟ اینقدر زمان گذاشته بودیم و حالا تبدیل به خاک شده، اصلن اگه نترسیم عجیبه. اما اینجاست که باید تصمیم بگیریم این ترسه چجوری ما رو تحت‌ تاثیر قرار بده. اگه بترسیم و کاری نکنیم، ممکنه هیچ وقت یه ساختمون صاف و قشنگ نداشته باشیم ولی اگه بسازیم، حتی اگه کج بشه دوباره هم، ما راه از اول ساختن رو یاد گرفتیم. تنها چیز بدتری که از شروع کردن و شکست خوردن وجود داره، اصلن شروع نکردنه. شروع کردن بهت شانس خلق کردن یه چیز خارق ‌العاده رو می‌ده.