شاعر غمجن بهير ❤️

ته وخت په وخت نوی حمدونه، نعتونه او حماسي تراني، اشعار او ادبي لیکني وړاندي کوي. https://t.me/abawynat131

نظم خاتمه ده د اِشغال پیلامه د استقلال دا وطن دی د عمر د منصور او د جلال دا ټاټوبی د زمرو د غیرت یو ستر مثال دښتې غرونه شنې درې کړي لتاسره کمال دی مسکن د میړنو هم ده ځاله د زمرو په رڼو ستورو آباد هم په سپینو بیرغو شیخ صاحب د عدل لمر پاچاهي کوي په زړو طالب جان مو ګران وطن اذاد کړئ له پردو په هیواد مو اَمن خپور له جنوبه تر شمال کړو ساتنه د وطن مونږ په وینو د بدن دا مو کور دی دا مو تن کړو پالنه یې حتمن تل یې ساتو له دښمن د خپل پلار نیکه مسکن امارته په هیواد زرکلن شې زرکلن شوو له امن برخوال زمږنږ واړه هیوادوال دی قانون د شریعت حاکم شوی امارت مونږ ته پاتې امانت باید ویې کړو خدمت زخمي زړونه کړو ټکور د دې خوار مظلوم ملت دښمنان مو کړله مات د الله ج پاک په نصرت طالب جانه ستا په ننګ شاهدان دي نړیوال له سنګره تر دفتر راغلو الله اکبر مونږ ګټلی له دښمن ښه په نره دی ډګر یو مو صف یو مو مسیر یو امیر مو لښکر ټول هیواد مو شو آرام هم په لره هم په بر کړم ستاینه د وطن زه غمجن بهیر لیکوال

افتاب ځدراڼ صاحب ته د ورورۍ لاسونه ورکړئ نازک خیاله شاعر دی

العصرنشراتي اوفرهنګي انجمن يې وړاندې کوي 329 نظم تر هــــدف په قانون د اسلام وړاندې ځو کــړو مــزل تر منزل او مرام وړاندې ځو په هېواد مو خورې دي وږمې د حُریت وي دې تـل پر وطــن دا نظام وړانـــدې ځو ترانه ويونکی حافظ شهاب ځدراڼ شاعر غمجن بهير ترتيب العصر سټوډيو https://t.me/alasaracpa

العصرنشراتي اوفرهنګي انجمن يې وړاندې کوي 210 نظم تر هــــدف په قانون د اسلام وړاندې ځو کــړو مــزل تر منزل او مرام وړاندې ځو په هېواد مو خورې دي وږمې د حُریت وي دې تـل پر وطــن دا نظام وړانـــدې ځو ترانه ويونکی حافظ شهاب ځدراڼ شاعر غمجن بهير ترتيب العصر سټوډيو https://t.me/alasaracpa

ته وخت په وخت نوی حمدونه، نعتونه او حماسي تراني، اشعار او ادبي لیکني وړاندي کوي. https://t.me/abawynat131

غزل ملنګ د غرو ېمه کچکول وړم له خپګان پر اوږو اوس لا هم ګرځوم د ستړي ژوند دوران پر اوږو یاره ته ښکلی یې دا درې شیان دې ډېر کیف کوي دنګه ځواني کږه پګړۍ ول ول زلفان پر اوږو چه مې د زړه ارمان پوره شي او خوشحاله شمه کله به واچوم لاسونه د جانان پر اوږو د ګل په څېر تنکي ګلان د ژوندانه له ښاره مونږ د لحد غېږې ته وړي د ارمان پر اوږو میدان دې وګاټه په نره خپل همت دې اوښود راشه درواچوم زه رنګ آرنګ ګلان پر اوږو مونږ له اُوږو نه رنګ آرنګ پایده اخیستې وړو یې کله ټوپک کله څادر یا ماشومان پر اوږو ډېرې کانې را باندې وکړې خپل قسمت او غربت غمجن بهیره ژوند به څو وي د تاوان پر اوږو