چیکادی

آدم این روزا یه کوچولو می‌خنده وجدان درد می‌گیره، چطور هنوز هم به مثبت فکر کردن و شاد زیستن( تو این اوضاع) پافشاری می‌کنید؟

با هزار جور بدبختی وی‌پی‌ان‌ت رو وصل می‌کنی می‌ری اینستا، همین‌جور پستای تفریح و مسافرتِ ملت می‌خوره تو صورتت. جدی شماها تو ایران زندگی نمی‌کنین؟! دل‌تون از چیه واقعا!

برای حسرت یه زندگی معمولی..

شما اگه تو محیط خانوادگی نا مناسبی باشید، متوجه می‌شید که اعتراضات خانگی و بیان افکار آزادی خواهانه و مقابله با اون‌ها صد برابر دشوار تر و به مراتب سخت تره.

بویِ خون پاییزی.

دلم می‌خواد بخوابم، خواب ببینم دوباره کلاس چهارمم، تو راه برگشت از مدرسه دلم هوس ساندویچ کرده از بوش مستم. وقتی رسیدم خونه مامانم برحسب اتفاق ساندویچ درست کرده باشه. می‌خوام ذوق اون لحظه رو دوباره لمس کنم، اینکه چیزی رو بخوام و قبل از اینکه مجبور باشم ازش بگذرم، در اختیارم باشه. انگار اون آخرین باری بود که چیزی از ذهن و دلم گذشت و بعد مثل یه معجزه تو دستام بود‌.

پاییز که بشه می‌تونیم با این آهنگ زیر بارون پا برهنه برقصیم. @chickade_e

بعضی وقت‌ها رو مودِ سوتی دادن‌ میوفتم، روزهایی که فقط برایِ به خنده در آوردن بقیه زاده شدم انگاری. مثل امروز . امروز بیشتر از هر موقع دیگه‌ای دوست‌م داشته باشین و باهام ارتباط نگیرین تا آبروم‌ حفظ بشه:))

...بخشی از تو که می‌خواهد زنده بماند.

صفحه اول کتاب نوشته بود:" اگر حالتان خوب نیست، تقصیر خودتان است! " من به این فکر کردم که همیشه، همه‌چی تقصیر ما نیست. بعضی چیزارو شرایط مشخص می‌کنه و شاید تحمل کردن اون از عهده ما خارج باشه. حس کردم که ممکنه با خوندن ادامه این کتاب، با حرف‌های این‌ شکلی آقایِ نویسنده احساس ناکافی بودن پیدا کنم. نمی‌دونم شاید هم زود قضاوت کردم، ولی کتاب رو بستم گذاشتم کنار.