کاما

زمستون رفتی و نوروزه حالا.‌‌..🚶‍♂🚬

نزدیک سه ماهی نبودم. درگیر نوشتن یه داستان کوتاه بودم که همچین کوتاه هم از آب درنیومد بعلاوه ی درگیری ها و مشکلات دیگه. ادبیاتتم هم عوض شده. به بیان بهتر تخمی شده. راضی ام از اینکه دیگه مجبور نیستم تو نوشته هام دمبال جایگزین فحشام بگردم. اون داستانی هم که نوشتم بعد از ویرایش تو چند قسمت همینجا میذارشمون هرچند که تو این سه ماه تعدادمون خیلی کمتر شده اما بالاخره شما ممبرای وفادار منید دوستتون دارم💙

نگرانِ این نیستم که روزای سخت منو به آدمِ تخمی تبدیل کنه. با این‌که نامهربونی‌ها از من آدمی پرخاشگر بسازه مشکلی ندارم. اما از این میترسم که یهو بیخیال بشم. بی حس بشم و هیچ چی برام مهم نباشه. جوری که انگار آمپول بی حسی تزریق کرده باشن توی رگ‌هام. می‌ترسم از بی حس شدن. از به تخمم گرفتن. از بیخیال شدن. از رویا نداشتن. حتی اگر قرار باشه کل اموراتم به تلخی بگذره و بارها و بارها و دوباره و دوباره نامهربونی ببینم و اذیتم کنن؛ حاضرم آدم تخمی و عصبی و دهن دریده باشم، ولی بی حس؟ نه. از این یکی کاش معافم کنن.🚶‍♂

چیزایی که توی زندگی ارزش دارن، بهایِ سنگینی هم دارن. • Money Heist

میشه به حرف‌مون گوش کنی؟ به حرفِ ما هم نه. بیا ببین حافظ چی میگه: «بیا به میکده و چهره ارغوانی کن / مرو به صومعه، کان‌جا سیاه‌کارانند». بیا ارغوان. بیا به میکده ...

خواب می‌خوام. با نورِ کم. روی کتاب، شونه‌ی رفیق، بغلِ کوله پشتیم روی صندلی آخرِ اتوبوس. یه وقتی، تو تعطیلی، شبی... نصفه شبی. بی درد. بی کرونا. بی گریه. بی نبودنِ آدمایی که دیگه نیستن و می‌خواستم که باشن. خواب ‌می‌خوام.. خوابی که بعد از بیداریش، اولین کارم لبخند زدن تو آینه‌ی روبروم باشه

پاییز هست ، بارون هست ، دلتنگی هست اما تو نیستی ...

شدم مثل گلى ترقى که می‌گفت «می‌خواستم همه کارهایم را بکنم و سر فرصت به دنبال او بروم. می‌خواستم اول دنیا را عوض کنم. کتاب‌هایم را بنویسم. اسم و رسم به هم بزنم. برنده شوم. و بعد با دست‌های پر به دنبالش بروم. خبر نداشتم که عشق منتظر آدم‌ها نمی‌ماند ...»

به خاطر من داستانای دیگه‌تو به‌هم بزن ...

بوی تند باروت، آتیشِ بودن تو انفجار بوسه، همه چی رو یادمه....