شَرقیِ غَمگین

و در میدن شاخه‌های پر شکوفه‌ی جواهرده شاخه‌ای‌ست با میوه‌ای سیاه جنازه‌ی آویزانِ زنی که خود را کُشت تا سبد مرگ خالی بماند تا دشتی از بنفشه را به گردنش بیاورد _علیرضا قاسمیان

ماییم و می و مطرب و این کنج خراب جان و دل و جام و جامه پر درد شراب فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب _عمر خیام

زندگی ما دربست و احمقانه جلومان افتاده. انبانهٔ پُر از گه است، باید قاشق قاشق خوردو به به گفت. _از نامه‌های صادق هدایت به حسن شهید نورایی

صدا که می‌شکند حرف که چرک می‌کند جمله ها که نقطه چین می‌شوند پیری یا بچه‌ای که خود را می‌کُشد تازه معنا روشن می‌شود!

«هزار کس می‌آیند و هزار کس می‌روند و هیچ کس هیچ کس را به خاطر نمی‌آورد...» @SharghiGhamgiin

"پس سبک بگیرید نبودنم را. نشاط کنید که در زندگی‌‌ام به اندازه کافی اندوهگین‌تان داشته‌ام. چشم به آرامش شما دوخته‌ام. مواظب هم باشید. بخندید اگر چه مثل من خنده‌ی این کشور را کم دیده‌اید. افسوس که جرعه فشانی بر خاک هم از شما دریغ شده است. دوست‌تان دارم. برایتان غصه می‌خورم. می‌بوسمتان. دست همه دوستانم را می‌فشارم. قربان همه‌تان." _از نامه های محمد مختاری به همسرش