فایل‌های پیشنهادی

فصل سه و چهار، پنجشنبه‌ی هفته‌ی آتی 🌺

کتاب «چگونه یک نفر را بشناسیم؟ هنر عمیق دیدن دیگران و عمیقاً دیده شدن» نویسنده: دیوید بروکس مترجم: نولان (ادمین صفحه‌ی iran.evolution) انتشار: اینترنتی - به تدریج

آلبوم نویسنده‌ی فرشاد، ملموس‌ترین و واقعی‌ترین چهره‌ی شرمه. برای کسایی که درگیرش باشن یا بخوان بفهمنش، تک تک خط‌هاش توی مسیری که داستان طی می‌کنه، زندگی یه نفر با شرمه. از «تسخیر» تا «قطب» و در نهایت، فراتر از اون: «گیر»

یه چیز جالب فهمیدم. اساساً من وقتی درباره‌ی نارسیسیم صحبت می‌کردم، متوجه تفاوت منظور من با این محتواهای اینترنتی "خودشیفته‌ها فلانند" می‌شدم. سر همین شک می‌کردم که آیا اصلاً ما درباره‌ی یک مفهوم داریم صحبت می‌کنیم یا نه. امروز فهمیدم دو دسته‌بندی از نارسیس‌ها وجود داره. 1. خودشیفتگی متکبرانه یا نمایشی (Grandiose Narcissism) 2. خودشیفتگی آسیب‌پذیر یا پنهان (Vulnerable Narcissism) اون چیزی که من درباره‌ی شرم و نارسیسیسم بهش رسیدم، مربوط به نوع دوم میشه. اون چیزی که محتوای اینترنتی درباره‌ی افراد خودشیفته میگه، مربوط به نوع اول میشه. به طور خلاصه تفاوتشون اینه: افراد مبتلا به خودشیفتگیِ متکبرانه/نمایشی: پرخاشگر، سلطه‌جو و اغراق‌کننده‌ی اهمیت خود هستند. آن‌ها اعتماد به نفس بسیار بالایی دارند و حساس نیستند. اما افراد مبتلا به خودشیفتگیِ آسیب‌پذیر/پنهان: نارسیس‌های آسیب‌پذیر برای تقویت عزت نفس شکننده خود، به دنبال جلب توجه، تحسین و تایید بیش از حد از دیگران هستند. آن‌ها ممکن است دائماً به دنبال تعریف گرفتن باشند، بیش از حد در مورد دستاوردهایشان صحبت کنند یا رفتارهایی برای جلب توجه از خود نشان دهند. معمولاً ناشی از بی‌توجهی یا سوء‌استفاده در کودکی است، افراد بسیار حساس‌تری هستند. حالا این پژوهشه اومده مثل چیزی که من بهش رسیدم و گفتم، ارتباط بین نارسیسیسم تدفاعی (پنهان) با احساس شرم و خیالپردازی رو بررسی کرده که نتایجش جالبن: https://www.psypost.org/new-psychology-study-suggests-shame-plays-key-role-in-link-between-narcissism-and-maladaptive-daydreaming/

کتاب خیلی خوبیه و رفته توی لیست ترجمه‌هایی که باید بکنم

حالا چرا این اومد به ذهنم؟ داشتم کتابی که دیشب گذاشتم رو می‌خوندم. دیدم چقدر تلخه که از آدمایی که تلاشی نمی‌کنن یه اثر هنری ثابت و ساده رو درست "ببینن"، انتظار داشته باشی یه آدم با کلی پیچیدگی و پویایی رو "ببینن"

یکی از مسائلی که دیدنش برام تلخه، عدم توجه مردم به هارمونی فُرم و محتوا توی هنره. انگار خیلی از مخاطبا نمی‌تونن درک کنن که بین هدف هنرمند از خلق اثرش و شیوه‌ای که ارائه‌اش میده یه نسبتی وجود داره. اکثر مخاطب‌ها انتظار دارن همه چی به سبک ترند روز یا ترجیحات پیشین اون‌ها ارائه بشه. مثلاً یه فیلمی می‌دیدیم درباره‌ی تلاش برای رهایی از یه زندگی کسالت‌بار کارمندی بود. تلاشی که نافرجام موند. این فیلم دقیقاً به بهترین شکل ممکن، کسالت‌باری رو به تصویر کشیده بود. نحوه‌ی ارائه‌اش دقیقاً کسالت‌بار بود. توی هر ثانیه‌اش می‌تونستی اون زندگی رو حس کنی. اطرافیان من پاشدن رفتن چون "کسل کننده بود". گویا انتظار داشتن توی فیلمی که چنین پیام و هدفی داره، ریتم سریع و خشن یا هیجان جان ویک رو به تصویر کشیده باشن :( کلاً جانِ و شیره‌ی یه اثر رو نمی‌گیرن که مطابق همون ازش انتظار داشته باشن. مثلاً اثر روان‌شناختی معرفی می‌کنی، توش دنبال معما هستن :(

یکی از مسائلی که دیدنش برام تلخه، عدم توجه مردم به هارمونی فُرم و محتوا توی هنره. انگار خیلی از مخاطبا نمی‌تونن درک کنن که بین هدف هنرمند از خلق اثرش و شیوه‌ای که ارائه‌اش میده یه نسبتی وجود داره.