مسافرخونه‌ی جنگلی

می‌خوام دستت رو بدی به من و نترسی.

اونقدر دلم می‌خواد باهات حرف بزنم.

امید بدون خوش‌بینی...

بعد از یه ساعت، اضطراب بالاخره دست انداخت و گوشه‌ای از معده‌م رو نیشگون گرفت و برای مدتی نگهش داشت. با اینکه می‌دونستم کارم رو درست -و دفعه‌ی اولم نیست البته- و باعلاقه انجام دادم، دلم می‌خواست از مامان بپرسم پیتزا چطور شده ولی نپرسیدم. توی اون شرایط مهم نبود چقدر خوب شده باشه. هر چقدر هم خوشمزه، کسی لذت نمی‌برد.

بیست و دوم بهمن، هزار و چهارصد و یک.

خودم رو عرض می‌کنم.

فرق نمی‌کنه مجازی باشه یا دنیای حقیقی.

یه نچسب، همیشه نچسبه.