I'm Not The Only One

خیلی وقتها دوست دارم برگردم عقب . خودمو بزارم جای آدم متقابل ، تا ببینم چه حسی داشته توی اون شرایط و چه رفتاری میکردم اگه جاش بودم ...

مثل اخرین سکّه مثل اخرین بلیط مثل اخرین گلوله مثل اخرین کشتی اخرین سکّه نمی‌گذارد که غرورت بشکند اخرین بلیط نمی‌گذارد که نا امید از ترمینال‌ها برگردی، اخرین گلوله نمی‌گذارد که سرباز اسیر شود، کسی که امید دارد فقیر نیست، همیشه چیزی دارد، یادم رفت از اخرین کشتی بگویم، اخرین کشتی حتی اگر هم نیاید نمی‌گذارد که نام دریا و مسافرت از یادت برود...

بنابراین، انسان از امید جدا می شود - حداقل شکلی از امید. از این هم بیشتر حفاری کنیم، چون انسان از امید جداست، از داستان نیز جداست. این داستان همان چیزی است که امید می آورد. این فقط امید به ابدیت آینده نیست، بلکه امید به زندگی جدید در اینجا است. امیدی که در انتظار شکستن از میان تخته های افتاده خانه پوسیده ماست و در آرزوی بازگرداندن همه چیز به جای مناسب خود است.

امید یک چیز گذرا است. می آید و می رود؛ این یک اراده در درون هر یک از ما است، اما هیچ جوهره ای ندارد، هیچ چیز بیرونی از خود ندارد. با این حال بار زندگی این امید ضعیف را بیهوده می کند.

ردی از فراموشی بر تاریخ زندگی انسان نشسته است ، از زمان کودکی تا به حال . ما گهگاهی فراموش میکنیم چه هستیم و برای چه اینجاییم ... فراموش میکنیم که به کجا تعلق داریم ، فراموش میکنیم که معنی ای که به دنبالش بودیم چه بوده است ، فراموش میکنیم در کدام نقطه پا نهادیم و مقصدمان کجاست ، فراموش میکنیم شاد باشیم ، ما در گذشته زندگی میکنیم ، ما در گذشته فکر میکنیم ، ما فراموشکاریم ، خود را فراموش میکنیم ، اما زمین و زمان را بهم می‌زنیم تا به چیزی که میخواهیم برسیم ، ایکاش یکبار مقصد، رسیدن به خود باشد . #یورس

فراموشی را بستاییم یاد انسان را بیمار می‌کند....

I can see where our lives go See us sailing, across so many oceans 🫧🌊

یسری زخم ها هم خوب نمیشن ... باید به دردشون عادت کرد