فروید و روانکاوی

وینسنت دوست داشتنی رو حتما بیینید تا بیشتر متوجه حیث دوست‌داشتنی بودنش و هنر ژرف و عمیق و نگاه موی‌بین و باریک‌بینانه‌ی ونگوگ عزیزمان شوید. ونگوگ با رنگ‌ها و تک‌تک قلم‌موها‌ و نحوه‌ی خاص به کار بردنش و به تصویر کشیدنش، هربار افقی نو پنجره‌ای تازه و‌ دری جدید به روی‌ زندگی‌ آدمی باز میکنه. وقتی نقاشی‌های ونگوگ رو به تماشا می‌نشینید اصلل عجله نکنید به ظرافت و نرمی قلم‌موهایی که رنگ‌های‌ شاد و فرح‌بخش و بهجت‌آفرین و زندگی بخش دقت کنید. باز دقت کنید. این بار از بُعد‌‌ دیگری ببینید. احساس می‌کنید که زندگی به صورت عینی و انضمامی به شما نزدیک شده است. انگار چیزها همانند درخت و چوب و پنجره و آسمان و صندلی و ... جان و روح پیدا کردن. تو گویی دیگر یک ابژه‌ی صرف و یک لش متحرک و غیر متحرک نیستند بلکه حضور دارند و شما را به اینجا و اکنون و بودن در حال و تماشا کردن عالم و زندگی در لحظه دعوت میکنند. به صدا در می‌آیند و ندایِ «من صرفا یک تکه آشغال یا ابزار صرف نیستم من درختم بیش از آنکه ابزاری برای قطع‌ شدن و وسیله شدن شوم من دریا هستم پیش از آن که ابزار شوم و آلوده گردم من طبیعت خاص و خالصم پیش از آنکه ابزار شوم و به گند کشیده شوم و تبدیل به منبع و مخزنی برای سود بیشتر باشم» باری ونگوگ ما را به بطن و‌ متن و قلب چیزها می‌برد. گویی شعار ادموند هوسرل «پیش به سوی خود چیزها و پس زدن پیشفرضها برای دیدن بی‌پیرایه‌ی پدیده‌ها» و همچنین گشودگیِ هایدگری در آثار ونگوگ‌ است که عینیت پیدا می‌کند. #ونگوگ چنل تخصصی #هنر و زیبایی‌شناسی 👇👇👇🫴🫴🫴 https://t.me/Arts1992

💎 تفکر چیست؟

💎 تفکر چیست؟

یکی از دلایل اصلی ناراحتی و ناخشنودی اشخاص این است که دنبال یک ناجی می‌گردند تا مسائل آنها را حل کند و خواسته‌های آنها را برآورده سازد. به همین دلیل است که من در نوشته‌هایم همیشه می‌گویم : کسی قرار نیست از راه برسد. کسی قرار نیست که مرا نجات بدهد. قرار نیست کسی مطابق میل من زندگی کند. کسی قرار نیست مسائل مراحل کند. اگر من کاری نکنم، چیزی بهتر نمی‌شود. امتیاز بزرگ پذیرفتن این مطلب؛ که کسی از راه نمی‌رسد این است که قدرت را به دستهای ما باز می‌گرداند، دیگر صبر نمی‌کنیم و آزاد می‌شویم که دست به کار شویم. تا زمانی که به دیگران قدرت بیش‌از اندازه بدهم و آن ها را بزرگ کنم و فرض را بر این بگذارم که دیگران می‌توانند مرا نجات دهند، از این قدرت و توانمندی خود می‌کاهم. با اجتناب ورزیدن از قبول مسئولیت در قبال خود، خود را در شرایط انفعالی و یاس و درماندگی قرار می دهیم. کاملا مشخص است کسانی که در قبال موفقیت خود مسئولیت بیشتری بر عهده می‌گیرند، زندگی بهتری پیدا می‌کنند و از کسانی که مسئولیت ها را به گردن دیگران می‌اندازند به موفقیت‌های بیشتری دست پیدا می‌کنند. #ناتانیل_براندن #زندگی_با_قبول‌_مسئولیت_درقبال‌خود

پدیدارشناسیِ مساله‌ی #ترس در هستی‌و‌زمانِ هایدگر پ‌ن: چه‌زمانی یک چیز تبدیل به یک امر ترسناک و وحشت‌انگیز می‌شود؟

#اسپینوزا کوناتوس را کوششی می‌نامد که: «همه چیز تا جایی که با قدرت خویش می‌تواند، کوشش می‌کند تا در هستیِ خویش پایداری ورزد [اسپینوزا، اخلاق].» رمزگشایی این عبارت دشوار است، و کسانی که اولین بار با آن مواجه شدند، تلاش کردند تا معنی «پایداری در هستی» را بفهمند، یعنی اینکه این کوناتوس دقیقا کدام کنشِ انضمامی‌ را طرح می‌ریزد و شخص را به چه کارهایی وا می‌دارد، و اصلا چطوری می‌توان آن را تشخیص داد. با این حال اسپینوزا تمامی لوازم لازم را برای فهمیدن معنای این ایده در اختیار ما گذاشته است، که بوسیله‌ی آن نه‌تنها شِمایِ کلی آن را می‌فهمیم بلکه فعالیتِ آن را همه‌جا می‌یابیم: «همه چیز...». کوناتوس نیرویِ وجود است. به یک معنا، انرژیِ بنیادی‌ای است که در بدن‌ها خانه‌ دارد و آن‌ها را به حرکت در می‌آورد. کوناتوس اصلِ بنیادیِ‌ بسیجِ بدن‌هاست. وجود داشتن، عمل‌ کردن است، به عبارتی، گستردنِ این انرژی است. اما این انرژی از کجا می‌آید؟ برای دادنِ پاسخِ هرچه بهتر، آنچه نیاز داریم تفسیری هستی‌شناختی است. ولی پاسخ خلاصه و خوبی که می‌توان اکنون به آن داد (تا جایی که مربوط به امور انسانی است، نیمی بدیهی و نیمی مجادله‌آمیز) این است که انرژیِ کوناتوس، همان زندگی است. اگر بخواهیم اسپینوزایی‌تر بگوییم، انرژیِ کوناتوس همان انرژیِ «میل» است. بودن، یعنی بودنِ میل. وجود داشتن میل داشتن است، و بنابراین در جست‌وجوی #ابژه‌ی #میلِ خویش بودن. 📘 #بندگان_مشتاق_سرمایه 👤 #فردریک_لوردون

دوستان این تبلیغ نیست یک معرفی تمام عیار است. یکی از بهترین کانال ها هم از جهت معرفی کتاب هم از جهت مباحث خوبی که در قالب فایل صوتی منشتر میکنه. لمس کنید و حظ وافر ببرید 🫴 💎 https://t.me/silentmelodies