Archaeological News Archive

یافته‌های تازه باستان‌شناسان در لرستان ⬇️ باستان‌شناسان ردپایی تازه از ادوار پیش از تاریخ تا دوران اسلامی در تپه «امرایی الشتر» لرستان کشف کردند. به گزارش ایسنا به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، مهدی حیدری، سرپرست هیأت باستان‌شناسی این پروژه با اعلام این‌که پروژه تعیین عرصه و پیشنهاد حریم تپه «امرایی الشتر» در استان لرستان انجام و وضعیت فرهنگ‌های دوران پیش از تاریخ و تاریخی آن توسط هیأت باستان‌شناسی بررسی شد، گفت: در این فصل ۱۶ گمانه پیرامون تپه ایجاد شد. از این تعداد گمانه، در ۹ مورد به بقایای معماری و آثار فرهنگی برخوردیم و در هفت مورد از گمانه‌ها، آثار فرهنگی برجامانده‌ای مشاهده نشده است. این باستان‌شناس با بیان این‌که از بین این گمانه‌ها، بقایای فرهنگی از ادوار مس و سنگ، مفرغ، تاریخی و اسلامی به‌دست آمد، افزود: این اقدامات موجب شناخت ابعاد و گستردگی تپه امرایی و از سویی، درک بهتر ما از وضعیت باستان‌شناسی تپه امرایی و دشت ‌الشتر در ادوار مختلف می‌شود. بیشتر بخوانید: https://bit.ly/3qCUwgs تنظیم: نعیمه شریفی @archaeology_mazandaran

کهن‌ترین قربانیِ شناسایی شده از حملهٔ کوسه با حدود ۸۰۰ زخم عمیق ⬇️ حدود سه هزار سال پیش، کوسه‌ای در نزدیکی غرب سرزمین ژاپن این مرد را با بیرحمی سلاخی کرده است. شدت این رویارویی به قدری زیاد بوده که زخمی هایی عمیق را در سراسر اسکلت بدن این مرد برجای گذاشته و بخش هایی از بدن وی را به صورت کامل از بین برده است. در تجزیه و تحلیل استخوان های یافت شده از محوطهٔ باستانی «سوکومو» واقع در «اوکایاما»، به شمار ۷۹۰ زخم عمیق از جمله بریدگی، پنچری در استخوان، شکستگی ناشی از برخورد شدید، زخمی های صلیبی شکل و تیز با لبه هایی به شکل حرف V شناسایی و ثبت شدند. زخم های این چنین با نمونه زخم های ایجاد شده توسط کوسه ها مطابقت داشته و این نمونه را به کهن‌ترین سند از حملهٔ کوسه به انسان تبدیل می‌کند که هزار سال از نمونهٔ پیشین بیشتر قدمت دارد. باستان‌شناس «مارک هادسون» از موسسه انسان‌شناسی مکس پلانک در آلمان در بیانیه‌ای اظهار داشت: «این یافته نه تنها افق جدیدی از ژاپن باستان را روشن می‌سازد، بلکه نمونه نادری از توانایی باستان‌شناسان در بازسازی فصلی دراماتیک از زندگی در جوامع پیش از تاریخ است.» در ادامه پژوهشگران افزودند که شمار آسیب های وارد شده به این فرد به اندازه‌ای بالا بوده که احتمالا نجات نیافته و به دلیل خونریزی زیاد و شوک ناشی از حمله درگذشته است. قربانی احتمالا در زمان حمله زنده بوده است، زیرا الگوی آسیب های وارد شده بر اسکلت با الگوی آسیب های ناشی از حملهٔ کوسه به اجسادِ رها شده در آب، متفاوت است. به گزارش پژوهشگران در شمارهٔ آگوست ۲۰۲۱ نشریهٔ Journal of Archaeological Science، پراکندگیِ آسیب های وارد شده بر بدن قربانی نشان می‌دهد که جسد وی برای زمانی مشخص در آب باقی مانده است؛ زمانی کافی برای کوسه تا پس از مرگ وی نیز از جسد او تغذیه کند. بیشتر بخوانید: https://bit.ly/2TbG56L ترجمه و تنظیم: شروین قیداری @archaeology_mazandaran

کشف سکه‌های متعلق به دوران طاعون ⬇️ به گزارش ایسنا و به نقل از لایوساینس، دو سکه طلا متعلق به زمانی که همه‌گیری طاعون یا مرگ سیاه در قرن چهاردهم انگلستان را فرا گرفته بود در این کشور کشف شده‌اند. بر روی هر دو این سکه‌های تاریخی تصویر «ادوارد سوم» کسی که سعی کرد ضرب سکه طلا را به انگلستان معرفی کند نقش بسته است. روند ضرب یکی از سکه‌هایی که اخیرا کشف شده است و به نام سکه‌های پلنگی شناخته می‌شود برای نخستین‌بار در سال ۱۳۴۴ میلادی آغاز شد اما با مشکلاتی همراه بود و ضرب آن موفقیت‌آمیز نبود. بنابراین از ۱۳۵۱ سکه جدیدی ضرب شد؛ سکه‌هایی که حدودا هفت گرم وزن داشتند. یکی از دو نمونه سکه‌هایی که اخیرا کشف شده‌اند در حقیقت یکی از همام سکه‌های هفت‌گرمی محسوب می‌شود. این دو سکه در سال ۲۰۱۹ کشف شده بودند اما تحقیقات باستان‌شناسان اخیرا به پایان رسیده است. کارشناسان معتقدند مالک این دو سکه طلا در زمان گذشته به طبقه ثروتمند جامعه تعلق داشته است. در آن زمان ارزش این دو سکه معادل ۱۶۷۰۰ دلار کنونی بوده است. این اکتشاف نشان می‌دهد سکه‌های پلنگی در بازه زمانی طولانی‌تری نسبت به آن‌چه پیش‌تر تصور می‌شد ضرب می‌شدند. بیشتر بخوانید: https://bit.ly/3qoepb4 تنظیم: نسار باباخانیان @archaeology_mazandaran

خفاش‌ها؛ متهمان ردیف اول نابودی غارنگاره‌های تاریخی ⬇️ نتایج یک مطالعه جدید نشان می‌دهد گاز ناشی از مدفوع خفاش‌ها می‌تواند یادگارهای هنری را که روی دیواره غارها حک شده‌اند، ظرف تنها چند دهه نابود کند. به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ایرنا از روزنامه نیویورک تایمز، صحنه‌ شکار، اَشکال هندسی، جای دست و دیگر آثار هنری ماقبل تاریخ می‌توانند برای ده‌ها هزار سال روی دیواره غارهای حفاظت شده باقی بمانند به شرط آن که خفاش‌ها به دیوار این نگارخانه‌های تاریک و نمور آویزان نشده باشند. اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی، دو دانشمند به نام‌های جویس لوندبرگ و دون مک فارلین با تحقیق روی غارهای گرین گروتوی جامائیکا نشان دادند گروه خفاش‌های مقیم در این غار گرمسیری، خُرد اقلیم‌هایی را ایجاد می‌کنند که به تدریج می‌تواند سنگ آهک غار را دچار خوردگی کرده و از بین ببرد. در دهه‌های بعد، به لطف تحقیقات بیشتر جزئیات مخرب‌تری در این باره کشف شد؛ مطالعات بیشتر نشان داد توده‌های بزرگ خفاش‌ها چگونه در فضای بسته غار گرما و رطوبت تولید کرده و دیواره‌های غار را با یک غشاء اسیدی و سرشار از دی اکسید کربن لیز و لزج می‌کنند. به علاوه حجم بالای ادرار و مدفوع خفاش‌ها می‌تواند تخمیر شده و هوای غار را از ذرات اسیدفسفریک اشباع کند. این ترکیب قوی باعث از بین رفتن دیواره‌های سنگ آهک و سقف می‌شود، فرآیندی که به آن خوردگی زیستی (biocorrosion) می‌گویند. بیشتر بخوانید: https://bit.ly/3jeOJfl تنظیم: نعیمه شریفی @archaeology_mazandaran

هویت آنگلوساکسون ها در بسترِ زبان و فرهنگ یکسان تعریف می‌شود، نه اشتراک ژنتیکی ⬇️ بر اساس مطالعات مشترک دانشگاه سیدنی و دانشگاه سایمون فریزر در ونکوور، سرنخ های جدیدی یافت شده است که می‌توان با آنها به این سوال پاسخ داد: «آنگلوساکسون ها دقیقا چه کسانی بودند؟» اطلاعات جدیدی که پس از مطالعه بر روی بقایای اسکلتی به دست آمده است به روشنی بیان می‌کند که آنگلوساکسون ها جمعیتی مختلط از هر دو فرهنگ مهاجر و بومی بوده‌ و یک جمعیت همگن از غرب اروپا نبوده‌اند. پروفسور «کیت دابنی» از دانشگاه سیدنی افزود: «نتایج کار ما نشان می‌دهد که حکومت های آنگلوساکسون ها در بریتانیای اوایل قرون وسطی، بسیار مشابه بریتانیای معاصر بوده‌اند؛ مملو از مردمانی با اجداد گوناگون و زبان و فرهنگی یکسان.» این پروژهٔ مشترک که نتایج آن در نشریه Plos One منتشر شده، برای اثبات این فرضیه به بررسی مدل سه بعدی از قسمت زیرین جمجمهٔ مردمان آنگلوساکسون پرداخته است. دکتر «کیمبرلی پلامپ» بیان داشت: «مطالعات پیشین که توسط دیرین انسان‌شناسان انجام گرفته است نشان می‌دهد که قسمت زیرین جمجمهٔ انسان دارای ویژگی خاصی ست که به کمک آن می‌توان توالی ارتباطات میان گونه های انسانی را ردیابی کرد؛ روشی مشابه DNA باستانی. بر همین اساس ما به گردآوری داده های مورد نیاز خود از مجموعه اسکلت های سالیابی شده از بریتانیا و دانمارک پرداختیم. سپس داده ها را تجزیه و تحلیل کردیم تا بتوانیم تبار افراد آنگلوساکسون را در نمونه ها ارزیابی کنیم.» پژوهشگران دریافتند که بین دو-سوم تا سه-چهارمِ نخستین آنگلوساکسون ها تبار اروپایی داشته‌ و تنها بین یک-چهارم تا یک-سوم آنان بومی بوده‌اند. زمانی که پژوهشگران به بررسی اسکلت های متعلق به دوران میانی آنگلوساکسون ها پرداختند (چندین سده پس از مستقر شدن مهاجرین اولیه)، متوجه شدند که حدود ۵۰ تا ۷۰ درصد آنان تبار بومی داشته و تنها ۳۰ تا ۵۰ درصد نمونه ها تبار اروپایی داشته‌اند؛ این مهم می‌تواند بیانگر تغییر در میزان مهاجرت یا تطبیق‌پذیری با فرهنگ در مقیاس محلی و در طول زمان بوده باشد. پروفسور «مارک کالِرد» افزود: «این یافته ها بیانگر این موضوع هستند که آنگلوساکسون بودن بیشتر مربوط به زبان و فرهنگ بوده است، نه تبار مشترک.» بیشتر بخوانید: https://bit.ly/3xTKha0 ترجمه و تنظیم: شروین قیداری @archaeology_mazandaran

کشف سکه‌های متعلق به دوران طاعون ⬇️ به گزارش ایسنا و به نقل از لایوساینس، دو سکه طلا متعلق به زمانی که همه‌گیری طاعون یا مرگ سیاه در قرن چهاردهم انگلستان را فرا گرفته بود در این کشور کشف شده‌اند. بر روی هر دو این سکه‌های تاریخی تصویر «ادوارد سوم» کسی که سعی کرد ضرب سکه طلا را به انگلستان معرفی کند نقش بسته است. روند ضرب یکی از سکه‌هایی که اخیرا کشف شده است و به نام سکه‌های پلنگی شناخته می‌شود برای نخستین‌بار در سال ۱۳۴۴ میلادی آغاز شد اما با مشکلاتی همراه بود و ضرب آن موفقیت‌آمیز نبود. بنابراین از ۱۳۵۱ سکه جدیدی ضرب شد؛ سکه‌هایی که حدودا هفت گرم وزن داشتند. یکی از دو نمونه سکه‌هایی که اخیرا کشف شده‌اند در حقیقت یکی از همام سکه‌های هفت‌گرمی محسوب می‌شود. این دو سکه در سال ۲۰۱۹ کشف شده بودند اما تحقیقات باستان‌شناسان اخیرا به پایان رسیده است. کارشناسان معتقدند مالک این دو سکه طلا در زمان گذشته به طبقه ثروتمند جامعه تعلق داشته است. در آن زمان ارزش این دو سکه معادل ۱۶۷۰۰ دلار کنونی بوده است. این اکتشاف نشان می‌دهد سکه‌های پلنگی در بازه زمانی طولانی‌تری نسبت به آن‌چه پیش‌تر تصور می‌شد ضرب می‌شدند. بیشتر بخوانید: https://bit.ly/3qoepb4 تنظیم: نسار باباخانیان @archaeology_mazandaran

کشف آتشکده ساسانی در «ارفه ده» سوادکوه ⬇️ به گزارش ایسنا به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، مهدی عابدینی عراقی ـ سرپرست هیأت باستان‌شناسی ـ گفت: در کاوش تپه کلای روستای ارفه ده سوادکوه یک بنا با پلان مشابه با چهارطاقی‌های زمان ساسانیان که در دیگر مناطق قلمرو این امپراتوری وجود دارد به‌دست آمده است. او با بیان این‌که این بنا به مساحت حدود ۳۰۰ مترمربع و با مصالح سنگ و آجرهایی به ابعاد ۴۸×۴۸×۸ سانتی‌متر ساخته شده است، افزود: در مرکز این بنا یک آتشدان با تزیینات گچی کشف شد که کاربرد مذهبی این بنا را به اثبات می‌رساند. سرپرست پایگاه میراث ملی غار تاریخی اسپهبد خورشید با اشاره به شواهد معماری و سفالین، گفت: این آتشکده که نشان می‌دهد تا قرن سوم هجری قمری مورد استفاده قرار می‌گرفته و در چندین مرحله الحاقاتی به آن افزوده شده است، در فاصله پنج کیلومتری غار تاریخی اسپهبد خورشید قرار گرفته و بخشی از مجموعه بناهای مربوط به اسپهبدان تبرستان در این بخش از سوادکوه واقع است. عابدینی ادامه داد: با توجه‌ به این‌که این محوطه در مرکز بافت روستای ارفه ده قرار گرفته است، احتمال آسیب و تخریب آن می‌رود و هدف از این کاوش باستان‌شناسی شناخت دقیق لایه‌ها و آثار معماری برجای‌مانده و ثبت آن در فهرست آثار ملی و خرید آن از مالک شخصی محوطه خواهد بود. بیشتر بخوانید: https://bit.ly/3qieBIU تنظیم: نسار باباخانیان @archaeology_mazandaran

تحقیق درباره راز قبرهایی که باز می‌شدند. ⬇️ به گزارش ایسنا و به نقل از لایوساینس، نتایج یک تحقیق نشان می‌دهد حدود ۱۴۰۰ سال پیش در گورستان‌های واقع در منطقه‌ای از اروپا که از ترانسیلوانی تا جنوب انگلستان را در برگرفته قبرها به منظور خارج کردن تعدادی از آثار دفن‌شده باز می‌شدند. این تیم محققان که نتایج تحقیق خود را در ژورنال «آنتیکیتی» منتشر کرده‌اند گورستان‌های پنج منطقه از اروپا را مورد بررسی قرار دادند و دریافتند در حوالی قرن ششم تا هشتم میلادی مردم به طور مداوم قبرها را دوباره بازمی‌کردند تا به هدفی که به نظر نمی‌رسد سرقت باشد آثاری را که به همراه اجساد دفن شده بودند از قبر بردارند. الیسون کلوناس» یکی از نویسندگان این تحقیق در بیانیه‌ای اعلام کرد: «این افراد آثاری را که از قبر خارج می‌کردند با دقت انتخاب می‌کردند و به خصوص گل‌سینه را از قبر زنان و شمشیر را از قبر مردان خارج می‌کردند و به بسیاری از آثار ارزشمند حتی اشیاء فلزی گران‌بها همچون گردنبندهای طلا یا نقره دست نمی‌زدند.» محققان همچنین دریافته‌اند بسیاری از آثاری که از قبرها خارج شده‌ در وضعیت مناسبی نبوده‌اند. برای مثال شمشیرها سالم نبوده‌اند و هیچ ارزش مالی نداشته و قابل استفاده نبوده‌اند. دلیل این‌که چرا افراد این آثار را از قبر خارج می‌کردند هنوز مشخص نیست اما باستان‌شناسان معتقدند هدف این کار احتمالا از منطقه‌ای به منطقه‌ دیگر متفاوت بوده است. این موضوع که سنجاق سینه و شمشیرها از قبر خارج می‌شدند این فرضیه را مطرح می‌کند که پای اهداف نمادین در میان بوده است. بیشتر بخوانید: https://bit.ly/3d2v5Q7 تنظیم: نعیمه شریفی @archaeology_mazandaran

تجزیه و تحلیل DNA ده‌هزار ساله: روایت نخستین داستان ها از نخستین بز های اهلی شده ⬇️ تحقیقات جدید، ساختار ژنتیکی اولین گله های بز را آشکار ساخته است. یافته های حاصل از DNA استخراج شده از بقایای ۳۲ بز که حدود ۱۰هزار سال پیش در کوههای زاگرس جان خود را از دست داده‌اند، سرنخ هایی از چگونگی شکل‌گیری مراحل اولیه کشاورزی و تکامل این حیوانات ارائه را می‌دهد. شواهد باستان‌شناسی پیش از این به کوه های زاگرس در غرب ایران اشاره کرده بودند که اولین نشانه های مربوط به نگهداری بز توسط انسان در آن یافت شده بود؛ در محوطه گنج دره، بقایای استخوانی ذبح عمدی بزهای نر پس از رشد کامل را نشان می‌دهند. در مقابل، بزهای ماده مجاز به رسیدن به سنین بالاتر بودند؛ به این معنی که دامداران در آن زمان، مشابه دامداران امروزی در منطقه تعداد دام های بارور ماده را به حداکثر می‌رساندند. رابطه نزدیک این گله‌داران اولیه و بزها را می‌توان با چندین آجر که دارای نقش سم بزهای میخ شده هستند، در پایه های این سکونتگاه مشاهده کرد. با این حال، بزهای آنها شبیه bezoar های غیراهلی، با بدن بزرگتر و شکل شاخ کوچک بوده است. همکاری بین المللی محققان این مطالعه با همکاری افرادی از کالج ترینیتی دوبلین، موسسه اسمیتسونیان، دانشگاه کپنهاگ، مرکز ملی علمی تحقیقاتی (CNRS) و Muséum national d'Histoire naturelle (MNHN) فرانسه و موزه ملی ایران انجام‌شده است. این مطالعه مهم اخیراً در مجله بین المللی PNAS منتشر شده است. دکتر کوین جی دالی، محقق پژوهشی در دانشکده ژنتیک و میکروبیولوژی ترینیتی و نویسنده مسئول مقاله، معتقد است: «مطالعه ما نشان می‌دهد که چگونه باستان‌شناسی و ژنتیک می‌توانند با ایجاد ایده ها و نتایج حاصل از هر دو زمینه به سوالات بسیار مهم بپردازند. نتایج آزمایشات ژنتیکی ما نشان می‌دهد که منطقه زاگرس منبع اصلی اجداد بزهای اهلی است و بزهای غیر اهلی گله‌ای، از نظر ریخت‌شناسی و ژنتیکی از حدود ۱۰۲۰۰سال پیش در مسیر اهلی سازی بوده‌اند.» تجزیه و تحلیل ژنتیکی محققان را قادر ساخت تا دریابند که گونه بزهای باستانی از پایه و اساس از نژاد بزهای اهلی هستند؛ این مهم بدان معناست که آنها از نزدیک با حیواناتی که برای اولین بار در فرآیند اهلی سازی مورد استفاده قرار ‌گرفته‌اند، مرتبط بوده‌اند. دکتر دالی افزود: «این نخستین دامداری، ژنوم این بزها را شکل داد. شواهدی از کاهش تنوع کروموزومی Y وجود داشت، به این معنا که تعداد کمی از نرها مجاز به تولید مثل بودند، که منجر به افزایش تمایل به جفت‌گیری با سایر بز های خویشاوند می‌شد.» دن بردلی، استاد ژنتیک جمعیتی در دانشگاه ترینیتی گفت: «DNA باستانی همچنان به ما این اجازه را می‌دهد تا عمق ما قبل تاریخ باستان را زیر و رو کنیم و ریشه اولین گله های دام در جهان را بررسی کنیم. بیش از ۱۰۰۰۰ هزار سال پیش، دامداران اولیه دامداری را به صورت وراثتی و ژنتیکی انجام می‌دادند که امروزه نیز ادامه دارد.» بیشتر بخوانید: https://bit.ly/3cYcLr4 ترجمه و تنظیم: مهسا شرامه @archaeology_mazandaran

کشف اتفاقی یک لوح باستانی در مصر ⬇️ به گزارش ایسنا و به نقل از لایوساینس بر اساس اعلام وزارت آثار تاریخی مصر، یک کشاورز در «اسماعیلیه» شهری واقع در مصر لوح سنگی ۲۶۰۰ ساله‌ای را که به دستور «فرعون آپریس» ساخته شده بود کشف کرده است. این فرعون در فاصله ۵۸۹ تا ۵۷۰ پیش از میلاد بر مصر حکمرانی می‌کرد. این لوح ۲۳۰ سانتی‌متر ارتفاع، ۱۰۳ سانتی‌متر عرض و ۴۵ سانتی‌متر ضخامت دارد. در بخش بالایی این لوح تصویری از خورشید بالدار و ستونی از نام «فرعون آپریس» حکاکی شده و در ادامه ۱۵ خط نوشته هیروگلیف بر روی آن حکاکی شده است. «آپریس» در دودمان شانزدهم مصر فرمانروایی می‌کرد؛ در دوران حکمرانی این دودمان مصر استقلال داشت و اغلب «سائیس» به عنوان پایتخت کشور مورد استفاده قرار می‌گرفت. کارشناسان در تلاش هستند تا این لوح تاریخی را ترجمه کنند. «مصطفی وزیری» دبیرکل شورای عالی آثار باستانی مصر معتقد است این لوح به عملیات نظامی تحت فرمان «آپریس» مرتبط است. بیشتر بخوانید: https://bit.ly/2TLVZEY تنظیم: نسار باباخانیان @archaeology_mazandaran