داستان عشق ❤️ لاو استوری

#ردلاین #پارت455 _ساعده؟ صدای شکستن چیزی می‌آید و بلافاصله ساعد دوباره فریاد می‌کشد: _داری چه غلطی می‌کنی،امید؟ کمر راست میکنم. _امید؟؟؟ بعد در حالی به سمت در اتاق میدوم که صدای آخ گفتن بلند ماهی واضحتر از تمام اصوات بلند و کوتاه پیچیده در پشت در بسته اتاق میان گوشم پر شده است. * * * * *ماهور یخ بسته‌ام.تکان نمیخورم...نه اینکه نخواهم، توان تکان خوردن ندارم... انگار که نشسته روی آن صندلی در حالی که هنوز خیره به شانه‌ای که تا دقایقی قبل لابه لای موهایم بالا و پایین میشده منجمد شده و برای همیشه مرده‌ام... صدای داد و فریاد از بیرون اتاق هر لحظه بلندتر میشود. یک در میان از میانشان اسم خودم را تشخیص میدهم و میل عجیبی به خنده پیدا میکنم... _ماهی بیچاره!!! این را زمزمه میکنم و دلم برای خودم میسوزد. _همه چی تموم شد،دختر!! اینجا آخرشه! پاشو جما کن خودتو!!! شبیه دیوانه‌ها لبهایم به لبخندی کش می‌آید... کاش میشد که دنیا چند لحظه قبل به پایان برسد... درست آنجا که من آرام آرام شعر می‌خواندم و مردی با مهربانی به موهایم شانه می‌کشید و همزمان چشم‌هایش برق میزد... _ماهور ریاحی قایم شده...بگید بیاد بیرون!!! ماهور ریاحی بیچاره پنهان نشده، تنها اندکی مرده است... _قایم شدی،کثافت!!! بالاخره نگاه از شانه میگیرم...از شانه‌ای که زلف آرزوها را حتی شده برای یکبار شانه کشیده است... _چه زری میزنی،تو!!! صدای فریاد جاوید است...کاسه چشمانم پر از آب میشود... در من تمام ابرهای عالم میل به باریدن دارند...آنقدر ببارند تا تمام شوند...تا این بازی برای همیشه به پایان برسد. _زر میزنم؟؟ گه میخورم؟؟باشه، رئیس! تو راست میگی!! اصلاً هرچی تو میگی!!! اما تو میدونی اون دختره کیه؟؟؟ آن دختر نام و نشان ندارد...

#ردلاین #پارت456 شاید هم آن دختر شبیه روسری‌اش شبی در نقطه صفر مرزی با بادها رفته باشد... آن دختر اصلا اینجا نیست...دختر بیچاره سال‌هاست که مرده است!! _امید! چی میگی تو؟؟به خودت بیا!!بابا، تو خودت میدونی داری در مورد کی حرف میزنی؟! دهتره دوست دختر آقاست!!! این یکی صدای ساعد است؛سؤالی...عصبی... حیرت زده... _دوست دختر آقا!!! بعد با لبهایش صدایی در می‌آورد... _زرشک!!!ماهور ریاحی بیا بیرووون ببینم!! بیا خودت بگو من کی‌ام! این یکی صدای امید؛ مست... نفرت‌انگیز...کشدار... _وایسا ببینم!!! آخری صدای جاوید است؛گیج!!گنگ!!!پریشان!!!! _دهنتو باز میکنی یا خودم بازش کنم؟ میگم این دختر رو از کجا میشناسی؟ ها؟ تو ماهی منو از کجا میشناسی... آخ...این یکی صدا تمامم میکند... وقتی خیلی دیر ماهی او بودن را به گوش‌های ناباورم میرساند... _ماهی تو...تو؟ تو عوضی؟ هه...هه...میشنوی،ساعد... میگه ماهی اون...لاشخور!!! خم میشوم و شانه را از روی زمین برمی‌دارم... خم میشوم و اشکم که روی پارکت روشن می‌افتد تازه میفهمم که به گریه افتاده‌ام... فقط نمیدانم از کی...انگار که تمام حواسم تنا با شنیدن یک صدا از کار افتاده باشد... _دختر حاجی،بیا بیرون!! _جواب منو بده،حرومزاده!! _ماهی تو،دوست دختر من بود، تو ایران، رئیس!! نگفته بهت؟ دیگر صدایی از جاوید به گوشم نمیرسد... احتمالا او هم ماتش برده است،درست مثل من... که کمر راست کرده و شانه را به سینه چسبانده و ماتم برده است... _ماهور ریاحی کجاست...؟بگید بیاد بیرون...چیه جاویدخان؟؟نگفته بهت؟؟ ساعد!این دختره چطوری اومده تو دم و دستگاه آرچر اصلا؟ها، رئیس...چیه؟ رکب خوردی؟ _من نمیدونم چطوری آقا با این خانم آشنا شده، امید!!! _بیا بیرون خودت بگو دختر آفتاب مهتاب ندیده حاجی ریاحی! آن مرد آمد...آن مرد بالاخره آمد...آن مرد با داس آمد...

#ردلاین #پارت454 شانه را بالا پایین میکنم...برایش تعریف کنم؟؟ درد را کلمه به کلمه هجی میکنم و بعد که سبک شدم در آغوشش بکشم؟ اگر بفهمم از آن روزی که فهمیده‌ام دختر چه کسی مقابلم قرار گرفته همه چیز با برنامه پیش رفته است باز هم با این نگاه شفاف مقابلم مینشیند تا موهایش را شانه بکشم؟؟؟ _غمت چه کوهی به شانه من... ولی تو بی غم از غم از شبانه من... چو نشنوی فغان عاشقانه من... صدایش میلرزد...شبیه خنده کج و کوله‌اش که لرز گرفته است... درست شبیه تمام ذرات قلبم که به لرزه افتاده است... _من به جز تو کسیو ندارم، جاوید... این بار شانه از بین انگشتانم سر میخورد و روی زمین می‌افتد... دستانم را با ناتوانی روی سرشانه‌هایش میگذارم و سرم را بالا میگیرم. _هیچکس رو ندارم!!! اصلاً قلب دیوانه‌ام همینطور آرام میگیرد دیگر... این که همه کس دختر حاج غفور ریاحی، جاوید محتشم بشود بس نیست؟؟ اینکه این دختر را برای همیشه از آنها گرفته‌ام کفایت نمیکند؟ به بلندای یک عمر برای خودم بشود، دلم خنک نمیشود؟؟؟ _خدا تو را از من نگیرد...ندیدم از تو گرچه خیری... به یاد عمر رفته گریم...کنون که شمع بزم غیری... بهار من گذشته شاید...بهار من گذشته شاید... صدایش آرام و گوش‌نواز است...دلم میخواهد صدایش را بغل کنم...و خودش را...و همه روح بزرگش را... بعد فراموش کنم دختری که نمیتوانم چشم از او بردارم دختر چه کسی‌ست.... آون وقت برای باقی عمر دوستش داشته باشم... برای آخرین بار با سوز بیشتری لب میزند: _بهار من گذشته شاید... خدا لعنتم کند...اصلا گناه پدر را که به پای دختر نمی‌نویسند!!! دو طرف سرش را بین دستهایم میگیرم و کمرم را خم میکنم. _منو ببین،ماهی! مشتاق نگاهم میکند...تا میخواهم حرفی بزنم، صدای جیغ زنانه و فریاد بلندی در هم ترکیب میشود... فوراً به طرف در میچرخم... _صدای چیه؟ عربده ساعت را به خوبی تشخیص میدهم. _آروم باش، دیوونه!!!

#ردلاین #پارت453 وقتی سرش را کج کرده و سؤالی نگاه میکند برایم کافی به نظر میرسد. _نخیر!نمیشه...!! سرش را بیشتر کج میکند...جایی زخم پیشانی‌اش را دوست ندارم... _میخواید یه ذره بیشتر فکر کنید؟ میشه؟ شانه را از دستش بیرون میکشم... عضلات صورتم در ظاهر در هم فرو رفته است. انگار که فقط همین یک فرم و روکش ظاهری از خود سابقم را یدک میکشم. _گفتم نخیر! نمیشه!! بالای سرش می‌ایستم...شانه به دست و آماده... مخالفت نمیکند...رام و مطیع دوباره به سمت آینه میچرخد... دستهایم برای چرخیدن لای موهای سیاهش بی‌قراری میکنند... _جاوید محتشم بداخلاق رو دوست ندارم... نوک انگشتانم زودتر از دندانه‌های شانه به خرمن موها میرسد... همان اخم‌های ظاهری هم از میان میرود...با خودم که تعارف ندارم... قرار نبود روزی برسد که همه آبروی ریاحی ها نفس جاوید محتشم باشد! شانه را بین موهایش میگردانم...نگاهش از توی آینه به دستهایم مانده است. _جاوید. جانمی که زمزمه میکنم از اعماق جانم بالا می‌آید. _تو منو دوست داری؟؟ حرکت دست‌هایم متوقف میشود...عجب آتش زیر خاکستریست دخترک مظلوم حاج ریاحی!!! به وقتش شعله میکشد و به شعله میکشاند...نمیتوانم چشم از تصویر توی آینه بردارم... سرخی پیشانی‌اش نشان میدهد این دومین باری‌ست که خودش را سپربلای من کرده است... جواب دادنم که به تأخیر می‌افتد پلکهایش را نرم روی هم میگذارد...تمام این دختر ناز است... میتوانم باقی عمر همه نازش را به اندازه بخرم و فراموش کنم عمری که گذشته را به درد گذرانده‌ام... _تو را چه حاجت، نشانه من... تویی که پا نمی‌نهی به خانه من... چه بهتر آن که نشنوی ترانه من... _ماهی من... دستش را بالا می‌آورد و دست میان زمین و هوا خشک شده‌ام را میگیرد و بین موهایش بر میگرداند. _نه قاصدی که از من آرد گهی به سوی تو سلامی نه رهگذاری از تو آرد برای من گهی پیامی بهار من گذشته شاید... بهار من گذشته شاید...

یکم آهنگ جنوبی بشنویم و لذت ببریم ایرانسل | ایرانسل | ایرانسل | ایرانسل | ایرانسل | ایرانسل | همراه | همراه آیفون | @story_lovely

#ردلاین #پارت446 _خب بگو... زنی که باید پرستار باشد کنار تخت می‌ایستد...جاوید لبخندی میزند و کناری می‌ایستد... زن سرم را برای آخرین بار چک میکند...تلفن همراه جاوید به صدا در می‌آید. _الان میام،ماهی... میگوید و مرا با حقیقتی که تا پشت دندان‌های بهم فشرده‌ام بالا آمده است تنها میگذارد. زن لبخند به لب چیزی میگوید و سوزن سرم را از دستم بیرون میکشد... پیش از آنچه که دردم آمده باشد صورتم درهم فرو میرود و آخ غلیظی زمزمه میکنم... جاوید دوباره کنار تخت می‌ایستد. _قیافت چرا اینجوریه... _دردم گرفت... _تو کی انقدر لوس شدی،ریاحی؟ بی مقدمه لب میزنم: _اون پسره رو ول کن،جاوید. جوری اخم میکند که دست و پایم را گم میکنم. _تو چیکار به کار اون داری؟ پشیمان لب میبندم و هزاربار دعا میکنم امید جوری خودش را گم و گور کرده باشد که جاوید هرگز پیدایش نکند. _گناه داره!! عاقل اندر سفیه تماشایم میکند و پوزخند میزند. بعد خطاب به زن چیزی میگوید و زن با تأیید سر دور میشود. _جاوید!!!جای غر زدن گوشیو بگیر ببینمش!!!! پرسشی به دستانش نگاه میکنم. _چرت و پرت میگی آدم یادش میره... بعد تلفن همراهش را پیش چشمانم میگیرد. _اینم از خانم ماهی که حالشم خوبه... چشم‌هایم روی لبهای خندان زنی میخ میشود، زنی که موهای بلوندش را بالای سرش جمع کرده است و رژلب آلبالویی‌‌اش حتی از پشت تلفن چشم را خیره میکند، زنی که زودتر از چیزی که فکرش را میکردم به زندگی برگشته است. _سلام بر شاه‌ماهی فراری... خنده این زن را دوست دارم...حالم را خوب میکند. _مریم...

#ردلاین #پارت451 _آقا!من چیکار کنم؟ سر بالا می‌اندازم. _هر ثانیه به فکر پیدا مردن اون پفیوز باش! _الان رو گفتم،جاویدخان! _منم الان رو میگم! هرچی زودتر بهتر! این بار چشم گفتنش کم جان تر است.شاید از لحن کلامم دلخور شده است،اما اهمیتی ندارد! دستم روی دستگیره در می‌نشیند،اما قبل از آنکه بازش کنم وسوسه دانستن آن چیزی که در خلوت دخترک جریان دارد باعث می‌شود گوشم را به در بچسبانم... هیچ صدای بلندی نیست...تنها آوایی ضعیف و نامفهوم از یک ترانه در فضای اتاق جریان دارد... بیشتر گوش میکنم...صدای آرام ماهی را در پس زمینه ریتم ملایم موسیقی ‌تشخیص میدهم. دخترک شعر میخواند: _چرا تو جلوه‌ساز این بهار من نمیشوی چه بوده آن گناه من که یار من نمیشوی بهار من گذشته شاید... بهار من گذشته شاید... بی مقدمه دستگیره را پایین میکشم... قصد ترساندن و هول کردنش را ندارم... تنها دلم بی هوا در آغوش کشیدنش را میخواهد... آنجا که تنش یخ کند، اما گونه‌هایش رنگ بگیرند... بر خلاف انتظارم هول نمیشود،از جا نمیپرد... شبیه آدمیست که مدتهاست انتظار پایین کشیده شدن دستگیره را می‌کشیده است.تنها دست می‌اندازد و صدای آهنگ را کم میکند... آنجا که خواننده بهار من گذشته شاید را برای چندمین بار تکرار میکند. _سلام... نمیتوانم نخندم. _از آخرین باری که بهم سلام کردی، فقط یک ساعت گذشته،ماهی! نگاهم به سمت آینه کشیده میشود...آبشار موها دورتادورش را فرا گرفته‌اند... داخل میشوم و در را میبندم...حتی هوس قفل کردنش هم به سرم میزند. _چی گوش میدی؟ سر بالا می‌اندازد...سیاهی موها روی سفیدی بازوهایش تکان تکان میخورد. _هیچی!! _قشنگ بود... _فکر نمیکردم شما خوشتون بیاد... _خوشم میاد... _چه خبر؟