چای وگپ ( وآن سالها)

چای و گپ و آن سال ها پدر و مادر قلی(خالو ماموت و میمگه کوکی) به خواستگاری دختر مامگه رفته بودند انها قوم و خویش و هم طایفه ای بودند و گفته بودند که امده ایم دست بوسی و می خواهیم که پسرمان را به قومی و نوکری خودتان قبول کنید. مامگه گفته بود که پسر شما صنعت کاره و بناست و دخترم را می دهم, اما پانزده هزار تومان پول شیروای (شیربها)  از شما می گیرم،پدر قلی چانه زده بود و قیمت را به دوازده هزار تومان رسانده بودند و پیش عقد را هم صد من پشم گوسفند را تعیین کرده بودند و به هم دست داده بودند و مدت دزیورانی (نامزدی) را هم دو سال قرار گذاشتند،چون دختر سنش به دوازده سال بیشتر  نمی رسید .قلی بسیار خوشحال بود و فکر می کرد که چقدر آرزوی دزیوران(نامزد)بازی را داشتم و به آن رسیدم.جوانان آبادی او را دست می انداختند و می پرسیدند: اولین ماچ (بوسه) دزیوران چه موقع اتفاق خواهد افتاد و او قول داده بود که به همه خبر خواهد داد و شیرینی ماچ اول را خواهد داد و جوانان منتظر بودند.در انتظار ماچ و آش صدری و طلسمی که باید قلی و یا قلگه می شکست.قلگه باید بعد از ماچ راه تهران را در پیش می گرفت و برای کار کردن و بنایی دوباره به شهرک اکباتان باز می گشت،پدر قلگه عجله داشت و به قلگه گوش زد کرده بود که این مبلغ را تو از زیر زمین هم که شده باید پیدا کنید و اکباتان تنها دوای درد ماست،ماده گاو و گوسفندها را نمی توانیم بفروشیم،اگر این کار را بکنیم،خواهرها و برادرها و من و کیوانو (کدبانو،زن خانه )با هم هشت نفر می شویم ،آینها را کی نان خواهد داد؟! و قلگه حض کرده بود و کیف کرده بود که در چشم پدر نان آور است و احساس مردی می کرد،. یکی از روزها در خلوت آبادی قلگه به دزیوران بازی می رود و از پشت سیاه چادر آهسته آخضر را صدا می کند ،آرام  و یواشکی کل گرفته بود و با صدایی نازک می گفت اخضی،اخضی،اما از بخت بد قلگه به جای اخضی سر و کله بازه (نام سگ) پیدا شد که مکول (قایم) کرده بود و در یک آن روی قلگه جهیده و با دندان هایش قوزک پای قلگه را گاز.گرفته بود . از صدای هاوار قلگه مردم بیرون می ریزند و قلگه در پشت سیاه چادر روی زمین نشسته بود و به بازه بد و بیراه می گفت. ننگه خاور با عجله، ذغال چوب را خاکه شی کرد و در داخل روغن دان سرخ نمود و روی پای قلگه گذاشت. از آن روز به بعد جوان ها با قلگه شوخی می کردند،برای ماچ و دزیوران بازی اول باید دم بازه را می دیدید.بعد از آن قلگه را کسی ندید، در ابادی چاو افتاده بود،در اکباتان  بنایی می کند.

دار وایه م

به نظرم، مسئله اصول گرایی و اصلاح طلبی کیفیت خود را از دست داده و در بین مردم پایگاهی ندارند،هم اصول گرا ها و هم اصلاح طلبان نیروی اضمحلال یافته ای شده اند .اصول گراها که قدرت را دارند پایگاه مردمی ندارند و اصلاح طلبان نیز به خاطر عمل کردشان در بین مردم رفوزه شده اند. باور دارم که پزشکیان شخصیتی فراتر از این جریانات می باشد. شخصیتی با راز و رمز خویش و به دور از بدی های سیاسی. او می تواند حتی نقش گارباچف ایران را بازی کند و با توجه به تجربه چندین دهه ایران و جهان و در هم پاشیدن شوروی و تحولات زرد و نارنجی در کشورهای دیگر ، اگر مردم به او رای بدهند شانس بزرگی خواهد بود . رای دادن به پزشکیان ، رای دادن به یک پروسیه ممکن در عرصه سیاسی در خاورمیانه می باشد.. من می دانم که به نظر من خواهند خندید ، می دانم که به من بد و بیراه خواهند گفت ،چون که باورهای مردم از بین رفته و فکر می کنند که این انتخابات نیز بخشی از دروغ و ریا و نیرنگ می باشد.. البته مردم اساسی ترین فکر را دارند ، انها شخصیت ها را زیر زره بین دارند و بر مبنای تجربه و عملکرد قضاوت می کنند . اما در عرصه سیاست تیز بینی و دور بینی بسیار مهم است، پزشکیان اخرین شانس ممکن برای تحولات و تغییرات به صورت صلح امیز می باشد..پزشکیان می تواند باز هم می گویم اگر رای بالا را بیاورد و مردم در انتخابات شرکت کنند نوعی تحول تازه را سبب شود .برای شخص من این تحول و راز مگو می تواند نجات بخش باشد.بلکه اشتباه کنم ولی نمی توانم زیر عقیده خود بزنم و به ان چه که فکر می کنم بر زبان نیاورم. من سال هاست که از وطنم دورم ، بیش از چهل سال و در این مدت در ایران نبوده ام ، تحصیل کرده ام و کار و زحمت و تحقیقات علمی، اما ایران را دوست دارم ، هیچ گونه منافعی جز افکارم مرا مجبور به بیان این نوشته نمی کند. به ان چه باور دارم ان را بیان می کنم حتی اگر به ضررم تمام شود .

این تب و تاب ها خواهد افتاد و این آب از آسیاب ها خواهد افتاد

داستان کوردی : یه چاکل و ۲ رَسِن از جناب موزونی.

چرا این بار باید آمد؟ ✍️امید پورمصطفی گاهی چنان ناامیدی وجودمان را فرا می‌گیرد که در همان حس و حال تنفر تصمیم می‌گیریم دیگر هیچ‌گاه به فلان موضوع وارد نشویم و تا آخر به آن بی‌اعتنا باشیم؛ و این همان است که گفته اند در حال خشم و هیجان تصمیم نگیرید که بعد پشیمان می‌شوید. انتخابات در ایران از دهه نود تا امروز این گونه شده است. گاهی همه راه‌ها به روی خواسته‌ها بسته است و تو می‌گویی عطایش را به لقایش بخشیدم، و گاهی در میان همه ناامیدی و اندوه و خشم ناگهان به هر دلیل نوری در تاریکی می‌تابد و تصمیم می‌گیریم بازهم باشیم؛ بازهم بمانیم؛ بازهم فریادمان را در برگه‌های رای به صندوق بریزیم که چه می‌خواهیم و چه نمی‌خواهیم. این همان حال و روز شعر «کتیبه» اخوان است؛ جماعتی که به امید نجات، تخت‌سنگی را برمی‌گردانند تا راز رهایی را پیدا کنند، اما در نهایت ناامیدتر از قبل، فقط به خود نفرین می‌کنند. با این تفاوت که «امید» در پایان آن شعر  بازهم ناامید است و اما «امید امروز» ما بناست با هر زحمت و با اندک رمق و خردک شرری بازهم زنده بماند. دیگر نباید مطلقا ناامید شد و دربرابر آن «تخته سنگ»، شکست خورده و گریان به تماشای شط علیل شب نشست؛ بلکه این بار با تمام توان باید یک بار دیگر تخته سنگ را از این رو به آن رو گرداند. انتخابات در ایران امروز ابزار است؛ روش است و تاکتیک. گاهی با نیامدن حرفت را می‌زنی و گاهی با آمدن. اگر در اسفند ۱۴۰۲خواستند و دعوت کردند که ملت بیایید اما اکثریت نیامدند این بار نمی‌خواهند و دعوت نمی‌کنند که ملت بیایید؛ زیرا آمدن اکثریت به ضررشان است. پس می‌آییم. این آمدن و نیامدن خودش انتخاب است، روش و ابزار است، حق ماست. اما چرا این بار باید آمد؟ این سه سال گذشته را پیش چشم بگذارید، کرامت و‌ آزادی و سفره و خیابان و بیابان ایران را با چند سال قبل از آن مقایسه کنید. یکدست سازان چه بر سر ملک و ملت آورده‌اند؟ دختران و پسران این سرزمین چه حال و روزی دارند؟ فرار و کوچ نخبگان و درس خواندگان و کاربلدان و ... در چه میزانی است؟ آیا با این انتخابات درست می شود؟ نه. اما جلو ضرر را هرجا بگیریم سود است. به حال و روزمان بیندیشیم، به دیروز و امروز و فردا روز بیندیشیم. به فرزندانمان و آیندگانمان. آزادی و عدالت و دموکراسی به راحتی به دست نمی‌آید اما به راحتی از دست می‌رود. باید ایران را پس بگیریم و حریف را به عقب برانیم. دیدید که با نبود ما همان اقلیت سرمست  این مملکت را فقط از آن خود می‌شمردند. اینک حریف با مهره‌های فرسوده اما رنگ‌کرده با آخریت رمق پا به میدان انتخابات گذاشته. نگذاریم دوباره «جهل و توهم» با عنوان تواضع و جهاد و خدمت بیش از این به کشور  آسیب برساند. نگذاریم «شهوت قدرت» با «ریاکاری و فریب و دورنگی» خود را منجی نشان بدهد. مبادا هتاکی و گستاخی زمام امور را به دست بگیرد. ایران مال ماست؛ برای همه ایرانیان،. سرزمین ترک و کرد و بلوچ و فارس و لر و شیعه و سنی و مسلمان و غیرمسلمان است. سرزمین همه انسان‌هایی است که ایرانی هستند. پس قدر همین کمترین فرصت و امکان را بدانیم. نزدیکترین کاندیدا به آرزوهایمان در این انتخاب دکتر پزشکیان است. رای به پزشکیان نه خرداد ۷۶ را و نه خرداد ۹۲ را زنده می کند. اما طبعا از مرگ یکباره پیشگیری می‌کند. رای به پزشکیان یعنی جلوگیری از ضرر بیشتر. یعنی می‌خواهیم زنده بمانیم؛ یعنی ما ده‌ها میلیون نفر نمی‌توانیم و نباید سرزمینمان را ترک‌ کنیم. پس باردیگر با رای بر خواستمان پا می‌فشاریم. این رای ما هیچ کاری که نکند سیلاب ناکارآمدی و یکدست سازی سراسر خسارت‌بار را متوقف می کند. این بار همه بیاییم. هلا  یک، دو سه، دیگر بار ازین سان بارها تکرار ازین سان کارها بسیار.

Видео от J

Видео от J