تحشیه

انسان آگاه چون از دائو می‌شنود، شروع می‌کند به انگیختنِ آن انسان معمولی چون از دائو می‌شنود یک ره بدان اقبال می‌نماید وَ یک ره اوست بی‌گمان چنانچون مردّدان مرد احمق اما بلند به خنده دهان می‌گشاید که اگر نمی‌خندید نه در جهان دائویی بود پس بدین‌سان یکایک ترتیب پذیرفته است: ره به‌سوی نور تاریک است چنانکه مسیرِ جلورونده به عقب بازمی‌گردد مسیر مستقیم طولانی می‌نماید و قدرت واقعی ضعیف؛ خلوص واقعی لکّه‌دار است و حصین دیگرگون‌شونده؛ مگر وضوح واقعی مبهم است @rahist

کارگاه شعر | سهند آقایی @tahshie

عقاب نجومی تاک مه باروی گمشده شمشیر کور همیان ستارگان نان موقّر نردبام سیل‌آسا پلک گشاده تن‌پوش سه‌گوش گَردهٔ سنگ فانوس خارا نان سنگ افعی معدنی سرخ گل سنگ سفینهٔ مدفون چشمهٔ سنگ توسن ماه نور سنگ چلیپای اعتدال بخار سنگ هندسهٔ نهائی کتاب سنگ یخسنگ نشسته به بوران مرجان دورانی غریق دیوار سائیدهٔ سرانگشت بام آماج پرها خوشه‌های آینه‌ها بنیادهای تندباد تاج‌های واژگون تاک پیچان سیطرهٔ چنگال‌های گوشتخوار گردباد معلّق در نشیب آبشار بی جنبش فیروزه‌ئی ناقوس مردانهٔ خفتگان دستبند برف‌های مغلوب پولاد تن‌پوش تندیس‌ها توفان دور مسدود چنگال یوز صخره‌های خون‌آلود برج سایه‌گستر حرف برف شب برافراشته بر انگشت‌ها و ریشه‌ها دریچه‌های مه کبوتر سنگدل گیاه شبانه تندیس تندرها رشته‌کوه گوهرین بام دریایی معماری عقابان گمشده رسن آسمان زنبور بلندی‌ها پهنهٔ خونین ستارهٔ دست‌ساز حباب معدن‌ها ماه دُرها افعی قلّه‌های آند پیشانی همیشه بهار گنبد سکوت زادبوم ناب محبوب دریاها درخت نمازخانه‌ها شاخ نمک یلاس‌بنان سیاه بال دندان‌های برفین تندر سرد ماه خراشیده سنگ تهدیدگر یال سرما آشفتن هوا آتش‌فشان دستان آبشار تیره موج نقره سمت زمان از: بلندی‌های ماچوپیچو پابلو نرودا ترجمه: فرامرز سلیمانی و احمد کریمی‌حکاک @tahshie